ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ: "ΠΕΘΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΣΑΝ ΧΩΡΑ''
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 14/08/2015 20:26
Ο Σταμάτης Φασουλής, εκφράζει τη βαθιά του απογοήτευση για τα θλιβερά που ζούμε στη χώρα μας και ταυτόχρονα επιμένει στην τέχνη του, ως μόνο καταφύγιο στις δυσκολίες, ετοιμάζοντας δύο έργα για το χειμώνα, σε πείσμα των καιρών.
Το χειμώνα, θα κάνω στο "Χορν", τον «Πατέρα», ένα καινούργιο έργο, άπαιχτο στην Ελλάδα, του Φλοριάν Ζελέρ, που είναι ένας νεαρός Γάλλος συγγραφέας, νομίζω ο πιο σημαντικός της γενιάς του. Πήρε το βραβείο Μολιέρου πέρσι. Είναι ένας ρόλος πολύ πιο μεγάλος από την ηλικία μου, αλλά τον αγαπώ πολύ. Το έργο μιλάει για έναν άνθρωπο που παθαίνει άνοια, νομίζω πλέον όλοι σήμερα έχουμε μια τέτοια περίπτωση στο περιβάλλον μας. Ο συγγραφέας αντιμετωπίζει αυτό το δύσκολο θέμα, με όλη τη δραματική του φόρτιση, αλλά και με τα κωμικά γεγονότα που το συνοδεύουν. Παρακολουθούμε τον κόσμο μέσα από το μυαλό αυτού του ανθρώπου. Την κόρη θα την κάνει η Μαρίνα Ασλάνογλου, που την εκτιμώ πολύ. Τη μετάφραση την κάνω εγώ, τα σκηνικά ο Μανόλης Παντελιδάκης, τα κοστούμια η Ντένη Βαχλιώτη και τους φωτισμούς ο Σάκης Μπριμπίλης. Αν υπάρχουμε ως έθνος, λέω να αρχίσουμε το πρώτο δεκαήμερο του Οκτωβρίου...
-Δύσκολο καλοκαίρι, κύριε Φασουλή…
Είμαι πολύ απογοητευμένος, διάβασα κάπου ότι οι απαισιόδοξοι Εβραίοι το 1940, έφευγαν για την Αμερική, ενώ οι αισιόδοξοι έμεναν και τους μετέφεραν σε στρατόπεδα. Για εμάς τους καλλιτέχνες, δεν υπάρχει Αμερική όμως, γιατί αν δεν μιλήσεις τη δική σου γλώσσα, δεν μπορείς να παίξεις. Τουλάχιστον όχι τώρα, στην ηλικία μου... Όλο αυτό που μας επιβάλλεται, είναι ένα πρόγραμμα δυσβάσταχτο που δύσκολα μπορεί να εφαρμοστεί και σίγουρα δεν μπορεί να το εφαρμόσει μια κυβέρνηση, που δεν το πιστεύει. Η ανθρωπότητα βέβαια, δεν κάνει ποτέ πίσω, αλλά δεν ξέρω αν εμείς, θα είμαστε τυχεροί να ζήσουμε την ανάκαμψη. Τα δυο συστήματα που κυριάρχησαν στον κόσμο, απέτυχαν παταγωδώς. Εγώ δεν βλέπω σωτηρία δυστυχώς, είναι άσχημα τα πράγματα πολύ. Και δεν βλέπω έναν άνθρωπο, που να μπορεί να τα εφαρμόσει και να τα βελτιώσει, αλλά ακόμα κι αν βρεθεί κάποιος, πάλι κόλαση θα είναι. Το να φύγουμε από την Ευρώπη, είναι η σίγουρη καταστροφή. Ζούμε μια παράλογη κατάσταση: το 62% που ψήφισε όχι, έγινε ναι, την επόμενη μέρα. Κι έχουμε έναν πρωθυπουργό που δεν τον στηρίζει το κόμμα του, αλλά οι άλλοι. Κι αντί να βάλει την πρόεδρο της Βουλής στη θέση της -αποφεύγω να πω και το όνομά της,- επιτίθεται στη Φώφη Γεννηματά. Είναι συναισθηματική κατάσταση, όλο αυτό που συμβαίνει κι όχι πολιτική συμπεριφορά.
-Η ιστορία έχει ξεκινήσει από παλιά...
...και τώρα θα την αποτελειώσουμε. Δεν υπάρχει κανείς να αλλάξει τη ροή των πραγμάτων, είναι όλοι διαλυμένοι. Το μόνο που αργοσαλεύει είναι η Χρυσή Αυγή κι αυτό δεν με τρομάζει απλώς, με σκοτώνει. Είναι δυνατόν να υπόσχεσαι τα πάντα και το μόνο που κάνεις είναι να θες να προσλάβεις καθαρίστριες και να ανοίξεις την ΕΡΤ; Να σε ψηφίζουν οι εχθροί σου και να σε κατηγορούν οι δικοί σου; Είναι γελοιότητες όλα αυτά. Από παιδί ακούω από τους πολιτικούς, ότι πάντα φταίνε οι προηγούμενοι, όλοι παρέλαβαν χάος. Δεν αντέχω άλλο. Το θέμα είναι ότι υπογράφτηκε ένα μνημόνιο, τρεις φορές χειρότερο για τη χώρα. Η Ελλάδα να καταστρέφεται και αυτοί να κοιτάνε τα ποσοστά τους. Ζούμε ημέρες ντροπής.
-Καλλιτεχνικά όμως, δεν πτοείστε, ετοιμάζετε κάτι ακόμη.
Αν και ζούμε λοιπόν έστω και μέσα σε αυτή την ντροπή, στα μέσα της σεζόν, θα ανεβάσω τον «Θάνατο του εμποράκου» του Α. Μίλλερ στο Εθνικό θέατρο με τον Πέτρο Φιλιπίπδη και την Πέγκυ Σταθακοπούλου. Δυστυχώς έχει έρθει η ώρα να ξαναζήσουμε το θάνατο της μεσαίας τάξης και την άνοδο των τεχνοκρατών. Είναι τόσο σύγχρονο αυτό το έργο και το αγαπάω πολύ...
- Πώς προστατεύεστε εσείς μέσα σε αυτή την κατάσταση; Η τέχνη είναι μια διαφυγή;
Νιώθω απροστάτευτος. Η μόνη μου χαρά είναι η πρόβα, όπου κάπως ξεχνάω τη φρίκη της καθημερινής συναναστροφής, έχω κλειστεί μέσα στο σπίτι και μόνο διαβάζω. Αν μιλήσουμε για την ουσία, όλα άρχισαν με την έκπτωση της παιδείας. Δε θα λειτουργούσαν οι άνθρωποι έτσι αν είχαν παιδεία. Δεν υπάρχει οργάνωση αισθήματος του μυαλού, φρόντισαν όλοι γι’ αυτό. Φτιάξαμε παιδιά που δεν ξέρουν την τύφλα τους. Μου έλεγε ένας νέος ηθοποιός: « Γιατί να διαβάζουμε Ντοστογιέφσκι;». Η νέα γενιά έχει το βόθρο που λέγεται ίντερνετ, αλλά εκεί μέσα υπάρχουν και πράγματα ποιητικά, το θέμα είναι αν έχεις την παιδεία να τα διακρίνεις. Βλέπετε, ο κύριος Μπαλτάς, επιστρέφει στο 1981, ξαναβάζει όλους τους αιώνιους φοιτητές στα πανεπιστήμια και άλλα τέτοια ηχηρά και αισχρά. Πεθαίνουμε κανονικά σαν χώρα, σβήνουμε...
-Πώς βλέπετε τη νέα γενιά των καλλιτεχνών;
Νομίζω ότι είναι πολύ πιο ταλαντούχοι, έχουν απίστευτες δυνατότητες, σωματική επάρκεια, τραγουδούν, χορεύουν, παίζουν κωμωδία, δράμα, τα πάντα... Πολλές φορές, τους ζηλεύω. Κι επειδή λόγω του βραβείου Χορν, που είναι το μόνο πράγμα, για το οποίο είμαι περήφανος στη ζωή μου (θεσπίστηκε μετά το θάνατο του μεγάλου Χορν με χορηγία από το Ίδρυμα Χορν και μαζί με τον Θεοδόση Ισαακίδη έχουμε την ευθύνη του) βλέπω παραστάσεις νέων παιδιών και μένω έκθαμβος με το ταλέντο τους.
-Σας ευχαριστώ πολύ.
Κι εγώ.