'ΤΟ ΔΥΣΚΟΛΟΤΕΡΟ ΠΡΑΓΜΑ ΣΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 22/01/2016 17:32
Ο Χρήστος Σπανός και η Αγοραστή Αρβανίτη, πρωταγωνιστούν στο PLAYGROUND του Ρ. Τζόζεφ, ένα έργο για τις σχέσεις, που άλλοτε μοιάζουν με παιδική χαρά κι άλλοτε γίνονται μια «ανοιχτή πληγή».
-Τι πραγματεύεται το Playgroynd, που παρουσιάζεται στο ΙΛΙΣΙΑ ΒΟΛΑΝΑΚΗΣ σε σκηνοθεσία Γ. Μπέζου;
Α.Α: Το έργο πραγματεύεται τη ζωή δύο ανθρώπων, ενός άντρα και μίας γυναίκας που τους βλέπουμε από την πολύ μικρή τους ηλικία έως τα τριάντα οκτώ τους χρόνια. Γνωρίζονται λοιπόν παιδιά, στο αναρρωτήριο του σχολείου τους, εξαιτίας τραυμάτων τους και έτσι αρχίζει μία σχέση ζωής τριάντα χρόνων. Δένονται, ερωτεύονται, συγκρούονται και το πιο σημαντικό αγαπιούνται, αλλά ο ψυχισμός τους δεν τους αφήνει να το πουν ανοιχτά και μαζί την κατάλληλη στιγμή. Είναι ο ορισμός του "Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε".
X.Σ: "Το δυσκολότερο πράγμα στον πλανήτη είναι οι ανθρώπινες σχέσεις" δήλωσε σε συνέντευξή του ο συγγραφέας του έργου, Ρατζίβ Τζόζεφ, και θα συμφωνήσω. Και μ’ αυτό το θέμα καταπιάνεται το "Ρlayground". Η σχέση ενός άντρα και μιας γυναίκας και η προσπάθεια να επικοινωνήσουν, να εκφραστούν, να αγαπήσουν και να αγαπηθούν σε μια διάρκεια τριάντα χρόνων από 8-38 ετών. Το ταξίδι στο χρόνο γίνεται μπρος πίσω, παρουσιάζοντας στο θεατή κάποιες στιγμές της ζωής των δύο ηρώων.
- Ο υπότιτλος "ανοιχτές πληγές" τι υποδηλώνει;
Χ.Σ: Τα δύο αυτά παιδιά για να στρέψουν το ενδιαφέρον ο ένας του άλλου, προκαλούν εξωτερικά και εσωτερικά "τραύματα". Αυτό που έχουν ανάγκη είναι προσοχή, στοργή και αγάπη, αλλά αδυνατούν να τα εκφράσουν με λόγια, ενώ τα νιώθουν. Κάτι που συναντάμε πολύ συχνά στις μέρες μας. Ανθρώπους που νιώθουν αλλά δεν μπορούν να εκφραστούν, ίσως από φόβο, από ανασφάλεια...Στο έργο αυτοί οι τραυματισμοί αποτυπώνονται κάποιες φορές με κωμικό τρόπο και κάποιες με δραματικό.
Α.Α: Ο συγγραφέας του έργου έχει πει ότι πηγή έμπνευσης του, ήταν όταν κάποια χρόνια πριν, μιλούσε με έναν πολύ καλό του φίλο και ξεκίνησε να του περιγράφει τις φριχτές πληγές και τα αποτρόπαια ατυχήματα του. Γι' αυτόν ήταν ορόσημο στη ζωή του, σημάδευαν το σώμα του αλλά και τη ζωή του. Αυτό συμβαίνει και στο έργο. Ο Νταγκ και η Καιλήν συνδέθηκαν μέσω των πληγών και έχτισαν πάνω τους μία πολύ δυνατή σχέση. Άλλοτε τρυφερή, άλλοτε σκληρή, άλλοτε αστεία, άλλοτε συγκρουόμενη αλλά πάντα βαθιά αγαπημένη.
- Οι πληγές είναι αναπόσπαστο κομμάτι των σχέσεων τελικά;
Χ.Σ: Όλες οι σχέσεις πονάνε. Πονάμε όταν αγαπάμε, πονάμε όταν αγαπάμε και δεν αγαπιόμαστε. Πιστεύω ότι ο κάθε ανθρώπους προσδιορίζεται μέσα από τα συναισθήματα που νιώθουν οι άλλοι γι’ αυτόν και όχι μόνο από αυτά που νιώθει ο ίδιος. Όση αγάπη κι αν έχουμε μέσα μας χρειαζόμαστε και έναν παραλήπτη. Αλλιώς είμαστε δυστυχισμένοι.
Α.Α: Νομίζω ότι οι πληγές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής γενικότερα από πάντα οπότε κατ' επέκταση και των σχέσεων σίγουρα. Είτε κυριολεκτικά είτε μεταφορικά. Οι άνθρωποι πληγώνονται, πληγώνουν και αυτό συνεχίζεται μονίμως. Μακάρι να μην συνέβαινε, αλλά έτσι γίνεται στη ζωή, είναι κομμάτι της θνητής μας φύσης. Σίγουρα κάποιες είναι πιο ελαφριές και επιφανειακές και ξεπερνιούνται και άλλες μας σημαδεύουν και καθορίζουν τον χαρακτήρα μας και τη ζωή μας.
- Γιατί η σχέση αυτών των δύο είναι τόσο επώδυνη;
Α.Α: Η σχέση τους είναι καρμική. Κάποιες φορές αυτό πιστεύω ότι μπορεί να λειτουργήσει αντίστροφα. Όταν οι ζωές και οι χαρακτήρες είναι περίπλοκοι και τραυματισμένοι, είναι επώδυνο και αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην παράσταση. Του Νταγκ είναι περισσότερο εξωτερικές οι πληγές. Ξεκινούν ως αφορμή για να τραβήξει την προσοχή και να ξεσπάσει ως παιδί, αλλά όχι μόνο, γιατί αυτό συνεχίζεται σε όλη του τη ζωή με μία καθοριστική εξέλιξη που δεν θα σας αποκαλύψω, γιατί δίνει ένα πολύ ωραίο και δυνατό τέλος στο έργο. Ενώ η Καϊλήν είναι πιο εσωτερικά πληγωμένη θεωρώ και εκεί έρχεται ο Νταγκ να συνδέσει τον εαυτό του και τις πληγές του για να γίνουν ένα. Αυτές οι τόσο δυνατές καταστάσεις συνήθως δεν είναι ανώδυνες..
Χ.Σ: Ο Νταγκ και η Καϊλήν, (τα πρόσωπα του έργου) προσπαθούν να ενώσουν τη ζωή τους και δεν τα καταφέρνουν. Το λάθος timing είναι επίσης κάτι που τους εμποδίζει.
- Τι κάνει τους ανθρώπους να είναι μαζί αλλά και ταυτόχρονα να μην αντέχουν να είναι;
Χ.Σ: Για να είσαι με έναν άνθρωπο και να μοιράζεσαι τη ζωή σου, θα πρέπει να σου ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις. Να τον αγαπάς, να νοιάζεσαι, να εξελίσσεσαι μαζί του. Όταν όλα αυτά δεν εξελίσσονται παράλληλα, υπάρχει πρόβλημα και έρχεται η ρήξη. Εκεί θέλει δύναμη για να μπορέσεις να ξεπεράσεις τη δύναμη τη συνήθειας και να προχωρήσεις μπροστά.
Α.Α: Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να γενικεύσω τόσο την απάντησή μου, γιατί είναι πολλοί παράγοντες που μπορεί να συμβάλλουν σ' αυτό. Κατά τη γνώμη μου τα ίδια πράγματα που μας ελκύουν, στην υπερβολή τους μπορεί και να μας απωθούν.
- Μέσα στην παράσταση παρακολουθούμε τους ήρωες σε πολλές ηλικίες. Πώς πετυχαίνετε αυτή την ηλικιακή μετατόπιση;
Α.Α: Τους βλέπουμε από τα 8 έως τα 38 τους χρόνια. Τους βλέπουμε σε επτά ηλικίες. Αυτή ήταν και μία πρόκληση για μας, να αλλάζουμε και ταυτόχρονα να είμαστε συνέχεια επί σκηνής. Αρχικά συμβάλλει η εξωτερική αλλαγή (ρούχα, σκηνικά) και μετά έρχεται η εσωτερική δουλειά μας ως ηθοποιοί. Τα μέσα μας, η φωνή, η στάση σώματος, η κίνηση, το συναίσθημα και συνολικά η αίσθηση βάρους που έρχεται με τα χρόνια. Και όλα αυτά μέσα από τις πολύ σπουδαίες σκηνοθετικές κατευθύνσεις του κυρίου Γιάννη Μπέζου.
Χ.Σ: Οι νεαρές ηλικίες, ειδικά των 8 και 13 ετών ήταν και οι πιο δύσκολες, γιατί ο σκηνοθέτης μας δεν ήθελε να παιχτούν παιδικά. Σταθήκαμε περισσότερο στο πώς πραγματικά νιώθουν δυο παιδιά σ’ αυτή την ηλικία, πόσο σοβαρά βλέπουν καμιά φορά αυτά που τους συμβαίνουν, πώς βλέπουν τη ζωή. Έχουν αυθορμητισμό και δεν φοβούνται να κάνουν και να πουν πράγματα. Ο φόβος έρχεται όταν μεγαλώνουμε.
Ο Γιάννης Μπέζος έφτιαξε μια παράσταση πολύ σημερινή, στο τώρα, μιας και το έργο είναι καινούργιο, σύγχρονο με μοντέρνα γραφή και γλώσσα. Δημιούργησε θερμοκρασίες τέτοιες ώστε να καταφέρει το κείμενο να επικοινωνήσει με το κοινό, γιατί άλλωστε αυτός είναι και ο στόχος του συγγραφέα.
- Υπάρχει συνταγή για την τέλεια σχέση;
Χ.Σ: Συνταγές δεν υπάρχουν, αλλιώς θα τις ακολουθούσε όλος ο κόσμος και θα ήτανε ευτυχισμένος.
Α.Α: Υπάρχουν τα υλικά, που είναι αγάπη, σεβασμός, θαυμασμός, αξιοπρέπεια, αλληλοεκτίμηση κ.α. Τη συνταγή όμως ακόμα την ψάχνουμε..
- Τι άλλο ετοιμάζετε φέτος;
Χ.Σ: Η φετινή σεζόν ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί με το «Playground». Μετά βλέπουμε...
Α.Α: Αυτή τη στιγμή είμαι απόλυτα δοσμένη σε αυτό που κάνω, εξάλλου είμαι και της φιλοσοφίας του "λίγα και καλά". Επίσης καθότι νέα στο χώρο δεν τρέχουν οι προτάσεις από τα μπατζάκια μου (γέλια). Παρ' όλα αυτά αν συμβεί κάτι τέτοιο, που θα είναι ευχάριστο, θέλω να είμαι αυστηρή στις επιλογές μου.