'ΘΑ ΠΑΩ ΚΙ ΑΣ ΜΟΥ ΒΓΕΙ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΚΟ'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 04/12/2015 10:36
Ο Νίκος Λεκάκης μάς συστήνει την ΓΚΑΜΠΥ, όπως την αντιλαμβάνεται εκείνος. Μιλάει για μια γυναίκα τολμηρή, που αυτή τη Δευτέρα στις 7μμ και στις 9.45 παρουσιάζεται στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου.
- Ποιά είναι η Γκάμπυ και πώς παρουσιάζεται στην παράσταση;
Η Γκάμπυ θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι γυναίκα γεμάτη με πάθος, τσαγανό, δύναμη και αποφασιστικότητα. Οι αποφάσεις της -πολλές φορές- μοιάζουν ακραίες, τολμηρές. Είναι έτοιμη να διεκδικήσει καθετί που θέλει πολύ, με οποιονδήποτε τρόπο, χωρίς όμως να παύει να είναι ευαίσθητη. Στην παράσταση, πιστεύω, πως αυτή της η πλευρά, η πιο εύθραυστη, είναι αυτή που παίζει καθοριστικό ρόλο. Γιατί είναι ένας χαρακτήρας που εξελίσσεται, έχοντας διαρκώς σε κατάσταση σύγκρουσης την μαλακή με την πιο σκληρή πτυχή του.
- Τι σας γοητεύει σε αυτή τη γυναίκα;
Το ότι στις όμορφες στιγμές της συγκινείται, ενώ στα δύσκολα γελάει. Αντιμετωπίζει τα πάντα, σαν αντράκι. Θα πει αυτό που σκέφτεται, αφού ο αυθορμητισμός της, πολύ συχνά, την ξεπερνάει. Είναι από τους ανθρώπους που φωνάζουν και καυχώνται, ενώ μέσα τους καίγονται... ''θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό''.
- Η Γκάμπυ επέλεξε ένα δρόμο αντισυμβατικό και μοναχικό. Το να ζεις μακριά από τις συμβάσεις, είναι σαν να επιλέγεις τη μοναξιά τελικά;
Δε νομίζω πως έχει να κάνει με τη μοναξιά. Έχει να κάνει με τα πιστεύω σου και κατά πόσο τα υπερασπίζεσαι. Αν αυτά έρχονται αντιμέτωπα με τις συμβάσεις της κοινωνίας, δυο λύσεις υπάρχουν: να συμπορευτείς καταπιεζόμενος ή να αντισταθείς μαχόμενος. Εν προκειμένω, δε νομίζω πως μια τόσο φιλελεύθερη φύση θα την απασχολούσε η μοναξιά (τουλάχιστον όχι ως πρωταρχική σκέψη).
- Μιλήστε μου για το ρόλο σας.
Μέσα από το ρόλο του "φροντιστή ενός θεάτρου", ξεπηδούν διάφοροι μικροί ρόλοι που μπαίνουν στη ζωή της Γκάμπυ. Ένας απ' αυτούς, είναι ένας φοιτητής Ιατρικής, ο Γιώργος. Είναι η πρώτη της σχέση και η πρώτη της σεξουαλική επαφή. Αφορμή για να θυμηθούν τα όσα έγιναν το 1935 μεταξύ τους, είναι μια τυχαία συνάντησή τους στην Πατησίων το 1960. Σαν να σκαλίζουν μια παλιά πληγή...
- Πώς λειτουργεί στην παράσταση το ότι την Γκάμπυ την μοιράζονται τρεις ηθοποιοί;
Θεωρώ πως ήταν μια σκηνοθετική ανάγνωση της Κίρκης Καραλή, η οποία καρποφόρησε από την πρώτη κιόλας στιγμή. Είναι σα να βλέπεις σε μια τουαλέτα με τρεις καθρέφτες, τις τρεις διαφορετικές ηλικίες του προσώπου που στέκεται μπροστά στα κάτοπτρα. Η σύμπραξη των τριών γενεών και η σκηνική τους σχέση είναι ευρηματική.
- Αν συναντούσατε την Γκάμπυ, πώς θα θέλατε να περάσετε μια μέρα μαζί της;
Θα αγωνιούσα να μη βαρεθεί την παρέα μου. Θα έκανα τα πάντα για να γελάει, για να νιώθει ότι παίζει σε ταινία, μπορεί να χόρευα στους άδειους ή - ακόμη καλύτερα- στους γεμάτους από αυτοκίνητα δρόμους μαζί της, θα την πείραζα συνεχώς, θα την αμφισβητούσα, έτσι, για να τη βλέπω να τσινάει...
- Τι άλλο ετοιμάζετε για φέτος;
Συμμετέχω σε μια εφηβική παράσταση στο 104, Το ΟΠΩΣ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕΙ του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Οδυσσέα Ιωάνου Κων/νου.
- Είστε νέος ηθοποιός, πώς βλέπετε την όλη κατάσταση στο θέατρο;
Είμαι αρκετά αισιόδοξος, καθώς από τη δική μου εμπειρία, μπορώ να πω πως ο χώρος έχει αρχίσει δειλά, αλλά σταθερά με έναν τρόπο, να απορροφά τους νέους καλλιτέχνες. Επίσης, επειδή τελείωσα τη Δραματική Σχολή πολύ πρόσφατα και επειδή με τα παιδιά από τις άλλες σχολές είμαστε σχεδόν όλοι λίγο πολύ γνωστοί, πιστεύω πως η νέα γενιά ηθοποιών έρχεται στο προσκήνιο πολλά υποσχόμενη, έτοιμη να αλλάξει τα πράγματα, γεμάτη όνειρα και πάθος. Σαν την Γκάμπυ...