'ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΓΑ ΔΕΝ ΓΕΡΝΟΥΝ ΠΟΤΕ'
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 14/02/2018 12:27
Η Ολυμπία Σκορδίλη γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά. Έχει τελειώσει με άριστα και υποτροφία ΙΚΥ το τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Παν/μίου Αθηνών και παράλληλα έχει αποφοιτήσει από την Ανωτέρα Δραματική Σχολή “Ίασμος” του Βασίλη Διαμαντόπουλου. Στο θέατρο ξεκίνησε την πορεία της ως ηθοποιός στο Ανοιχτό Θέατρο, στη συνέχεια πέρασε από το Θέατρο Στοά, το Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη κ.α. Επίσης, εργάζεται ως σκηνοθέτις, θεατρολόγος και μεταφράστρια. Έχει συνεργαστεί με τους : Μάριο Πλωρίτη, Γιώργο Μιχαηλίδη, Θανάση Παπαγεωργίου, Νικαίτη Κοντούρη, Αλέξανδρο Κοέν, Πέτρο Ζούλια, Αλέξανδρο Ρήγα, Θέμιδα Μαρσέλλου κ.ά. σε έργα των: Σαίξπηρ, Ουίλιαμς, Αισχύλου, Στρίντμπεργκ, Μποστ κ.ά. Στην τηλεόραση την έχουμε δει Στο Παρά Πέντε, στην Οικογένεια Βλάπτει, στο Κόκκινο Δωμάτιο κ.ά.
- Τα Οργισμένα Νιάτα είναι ένα εμβληματικό έργο του 20ου αιώνα, το οποίο γράφτηκε το 1956. Κατά πόσο θεωρείτε ότι αφορά και το κοινό του σήμερα;
Κάθε έργο αποκτά ή όχι την αξία που του αναλογεί, ανάλογα με το μέγεθος και τη διαχρονικότητά του. Τα μεγάλα έργα δε γερνάνε. Μπορεί οι καιροί να αλλάζουν αλλά οι ανησυχίες, τα ιδανικά, οι φόβοι και τα πάθη παραμένουν ίδια. Η παγκόσμια δραματουργία στριφογυρνά ανά τους αιώνες γύρω από τα ίδια θέματα γιατί αυτά απασχολούσαν και θα απασχολούν εσαεί τον άνθρωπο. Η Κίρκη Καραλή, που σκηνοθέτησε την παράστασή μας, φώτισε εξαιρετικά τη διαχρονικότητα του έργου, μεταφέροντας τη δράση σε επτά διαφορετικές πόλεις και επτά διαφορετικές εποχές. Γεγονός που αποτελεί μια σκηνική πρόκληση για τους ηθοποιούς και ένα ξεκάθαρο κλείσιμο του ματιού για τους θεατές. Όσο περισσότερο ορίζεται με σαφήνεια το χωροχρονικό πλαίσιο ενός δράματος, τόσο περισσότερο οικουμενικό και σύγχρονο γίνεται μ’ ένα περίεργο τρόπο.
- Στην Ελλάδα του 2018 υπάρχουν οργισμένα νιάτα;
Τα νιάτα κάθε εποχής και χώρας οφείλουν να είναι οργισμένα. Με μια οργή, όμως, ισχυρή, λυτρωτική και ευθύβολη που να αλλάζει τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και να γεννά την προσδοκία για ένα καλύτερο μέλλον. Ένα μέλλον, τόσο ευοίωνο, που δε θα χρειάζεται την οργή, παρά μόνο τη νιότη.
Η περίοδος της κρίσης που διανύουμε σαφώς και έχει επηρεάσει περισσότερο τα νιάτα της χώρας μας, βάζοντας φρένο στα όνειρα και στις προσδοκίες τους. Δυστυχώς, απ’ τη γενιά μου κι έπειτα, βιώνουμε μια τελματική κατάσταση και νιώθουμε πως όσο κι αν τρέξουμε δε θα καταφέρουμε να βγούμε απ’ το σκοτεινό τούνελ. Αν οργιστούμε πραγματικά και πιστέψουμε πρωτίστως στους εαυτούς μας, μπορεί και να καταφέρουμε να βγούμε και πάλι στο φως.
- Ο πρωτότυπος τίτλος του έργου Look back in anger αποδόθηκε στα ελληνικά από την πρώτη που το μετέφρασε, την Δέσπω Διαμαντίδου, ως Οργισμένα Νιάτα και έτσι έχει παραμείνει ως τις μέρες μας. Πιστεύετε πώς αντιπροσωπεύει πλήρως το έργο;
Ναι, πράγματι είναι απόλυτα αντιπροσωπευτικός. Είναι από τους τίτλους που δόθηκαν τόσο σωστά και ευρηματικά από τον μεταφραστή και που δεν μπαίνεις στον πειρασμό να τον αλλάξεις. Όπως, δε θα άλλαζες ποτέ τη Λυσσασμένη γάτα(Cat on a Hot Tin Roof), που πρώτος απέδωσε με αυτό τον εύστοχο τίτλο ο Μάριος Πλωρίτης την "Γάτα στην καυτή τσίγκινη στέγη".
- Ο ρόλος που υποδύεστε, αυτός της Έλενας, είναι μια ηθοποιός που διαρκώς περιοδεύει. Εσείς, θα μπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας ως μόνιμο μέλος ενός περιοδεύοντα θιάσου;
Είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί και πραγματικά δεν ξέρω αν θα μπορούσα αβίαστα να απαντήσω με ένα ναι ή ένα όχι. Η μονιμότητα είναι αυτή που με τρομάζει ίσως περισσότερο, γιατί δε συνάδει με τη φύση της δουλειάς μας.
Η υποκριτική απαιτεί παρατήρηση των ανθρώπων και της κοινωνίας στο σύνολό της. Πολλές φορές κλεινόμαστε στους εαυτούς μας και στο σπίτι μας μένοντας στάσιμοι. Τα ταξίδια σε κάνουν να προχωράς. Βελτιώνεσαι βλέποντας νέες εικόνες, αποκτώντας εμπειρίες και φυσικά γνωρίζοντας διαφορετικούς και σπάνιους ανθρώπους. Από αυτή την άποψη κερδίζεις πολλά «περιοδεύοντας». Από την άλλη, κάθε παράσταση είναι ένα διαφορετικό ταξίδι. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στις πρόβες ετοιμάζεις τις αποσκευές σου και με την πρεμιέρα το εισιτήριο επικυρώνεται. Και ξεκινάς ...Το θέμα είναι να έχεις καλούς συνταξιδιώτες. Και εδώ η αλήθεια είναι πως στάθηκα πολύ τυχερή γιατί βρέθηκα σε μια παρέα γεμάτη ταλέντο, κέφι και όρεξη για δουλειά.
- Θα θέλατε να μας μιλήσετε λίγο γι’ αυτούς τους «συνταξιδιώτες» σας, όπως τους χαρακτηρίσατε;
Ο Ανδροκλής Δεληολάνης, που έχει κάνει την αναλυτική προσέγγιση του κειμένου και είναι και ο παραγωγός, είναι αυτός που φροντίζει να γίνονται όλα στην ώρα τους και όπως πρέπει – ομολογώ να πω, θαυμαστό και δύσκολο έργο. Η Κίρκη Καραλή, που μας σκηνοθέτησε καθοδηγώντας μας με ακρίβεια και γνώση, έχει το χάρισμα να σε καθιστά σκηνικά ετοιμοπόλεμο χωρίς κούφια και περιττά λόγια και τεχνάσματα και να κάνει το ταξίδι ακόμα πιο μαγικό. Η Πέγκυ Τρικαλιώτη, είναι τόσο ειλικρινής, ουσιαστική και υπέροχη στο ρόλο της Άλισον. Ο Χάρης Τζωρτζάκης είναι τόσο παθιασμένος και εκρηκτικός με μάτια που αστράφτουν πάνω στη σκηνή, ένας ιδανικός Τζιμ. Και ο Σήφης Πολυζωίδης είναι τόσο συγκροτημένος, σταθερός και εύγλωττος στο ρόλο του Κλιφ. Πραγματικά, χαίρομαι την κάθε στιγμή πάνω στη σκηνή, ανάμεσα σ’ αυτούς τους τόσο δοτικούς και ταλαντούχους ηθοποιούς.
- Επόμενος σταθμός το Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη.
Είναι ένα υπέροχο θέατρο σε μια όμορφη πόλη, με ωραίους ανθρώπους και με αγάπη για τον πολιτισμό. Θα πάμε εκεί στις 26, 27, 28/2 και 1/3. Και μόνο αυτοί οι λόγοι είναι αρκετοί για να με κάνουν ευτυχισμένη γι αυτή την συγκυρία. Είμαι από τους τυχερούς και έχω καταφέρει να δουλέψω στα περισσότερα θέατρα της συμπρωτεύουσας, θερινά και χειμερινά, μέσα στα χρόνια που εργάζομαι ως ηθοποιός. Και πάντα φεύγω με τις καλύτερες εντυπώσεις.
- Θεωρείτε απαιτητικό το κοινό της Θεσσαλονίκης;
Ασφαλώς και είναι, γιατί έχει και γνώσεις και θεατρική παιδεία. Δεν μπορείς να το κοροϊδέψεις ανεβάζοντας μια παράσταση με ένα φτωχικό σκηνικό – διαφορετικό από αυτό που είχε στην Αθήνα ή με το να ανεβάσεις ένα πολυπρόσωπο θέαμα ξαφνικά με λιγότερα πρόσωπα επειδή αλλιώς δε βγαίνει η παραγωγή.