ΠΩΣ ΘΑ ΗΤΑΝ Ο ΚΟΣΜΟΣ, ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ;
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 23/12/2016 15:00
H Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου και ο Γιώργος Τζαβάρας, φέτος μας ταξιδεύουν στη χώρα του «Μαγικού Βιολιού», όπου έχουν απαγορευτεί τα χρώματα, η μουσική και η χαρά.
-Τι συμβαίνει στο «Μαγικό βιολί» του Ν. Ξανθούλη και της Μ. Γραμματικάκη, στο θέατρο Χώρα σε σκηνοθεσία Γ. Κωνσταντακόπουλου;
Τζωρτζίνα Παλαιοθόδωρου: Στην Γκριζούπολη, στην φανταστική πολιτεία του παραμυθιού μας, όλοι οι πολίτες ζουν υπό το φόβο του Βασιλιά Οράτιου, που μετά το χαμό της βασίλισσας γυναίκας του, έχει απαγορεύσει τα χρώματα, τη μουσική και τη χαρά, επιβάλλοντας την ομοιομορφία και κάνοντας τους πολίτες μονότονους, σκυθρωπούς και μελαγχολικούς. Όλοι δείχνουν εγκλωβισμένοι και θέλουν να αλλάξουν αυτή την κατάσταση, να φτιάξουν ένα καλύτερο μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους. Η πριγκίπισσα Ρόζα, η κόρη του, ο αγαπημένος φίλος της Έντυ και οι πολίτες δεν επαναπαύονται, αντιδρούν και παλεύουν για να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο, μια πολιτεία γεμάτη ζωή και ομορφιά, που θα θυμίζει τα παλιά καλά χρόνια, τότε που ζούσαν ευτυχισμένοι και χαρούμενοι. Με επιμονή και πίστη θα τα καταφέρουν, θα καταφέρουν να μεταπείσουν το βασιλιά, να δεχτούν τον "ξένο" Αμίρ, να αλλάξουν αυτό το γκρίζο τοπίο και να ζήσουν όλοι μαζί στην πολιτεία που αγάπησαν και με τόσο κόπο έχτισαν.
Γιώργος Τζαβάρας: Είναι ουσιαστικά η ιστορία μιας χώρας, στην οποία απαγορεύονται η μουσική και το γέλιο και το πώς αυτό αλλάζει με την μαγική παρέμβαση της ίδιας της μουσικής και του γέλιου, που όπως φαίνεται μπορούν να συγκινήσουν, ακόμα κι αυτούς που έχουν πέτρινη καρδιά.
-Ποιο είναι το βασικό μήνυμα που θέλει να περάσει στα παιδιά;
Τ.Π: Το βασικό μήνυμα της ιστορίας είναι πως μπορούμε να αλλάξουμε προς το καλύτερο τη ζωή μας , αρκεί να προσπαθήσουμε και να πιστέψουμε σ' αυτό. Το να φεύγεις και να παρατάς τη μάχη δεν είναι λύση. Τ ο να παλεύεις όμως γι' αυτό που αγαπάς, να ελπίζεις, να ονειρεύεσαι και να προσπαθείς είναι τουλάχιστον ο δρόμος που σε κινητοποιεί και σε απελευθερώνει.
Γ.Τ: Νομίζω ότι το να είναι κανείς ανοιχτός και να ξεπερνά τις δυσκολίες είναι πάντα προτιμότερο από το να κλείνεται στον εαυτό του σιωπηλός. Και η μουσική βέβαια λειτουργεί πάντα ως καταλύτης σε αυτό.
-Τι σας συγκινεί σε αυτό το παραμύθι;
Τ.Π: Όλοι οι ήρωες της ιστορίας μας είναι μοναδικοί, ξεχωριστοί. Ο καθένας προσπαθεί με τις δικές του δυνάμεις και αντοχές να αλλάξει αυτή την κατάσταση, να επαναφέρει την ευτυχία και τη χαρά που λείπουν από την πολιτεία. Και αυτό το στοιχείο του παραμυθιού το βρίσκω ιδιαίτερα συγκινητικό, το ότι με γνώμονα δηλαδή το σεβασμό και την αγάπη, προσπαθούν με όλα τα μέσα και με τις διαφορετικές τους προσωπικότητες να δημιουργήσουν και να παλέψουν μαζί για το καλύτερο. ‘Όλοι μαζί. Ενώνοντας τις δυνάμεις μας γινόμαστε πάντα πιο δυνατοί και έτσι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο! Μονό έτσι θα τα καταφέρουμε!
Γ.Τ: Το πώς πολλές φορές η ιδιωτική λύπη μπορεί να μας καταστήσει ακίνητους και απρόσιτους σε ερεθίσματα που μπορούν να μας ομορφύνουν τη ζωή, ενώ ταυτοχρόνως οι λύσεις τις περισσότερες φορές βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας και είναι πιο απλές απ’ όσο καμιά φορά πιστεύουμε. Η επιμονή και η ελπίδα είναι πάντα οι καλύτεροι σύμμαχοι τελικά. Η συνειδητοποίηση αυτή είναι συγκινητική.
-Πώς οι δικοί σας ήρωες υπάρχουν σε αυτή την ιστορία και τι μαθαίνουν;
Τ.Π: Η Ρόζα, η πριγκίπισσα και κόρη του Βασιλιά Οράτιου, κάποτε έζησε όμορφες και τρυφερές στιγμές σε αυτή την πολιτεία. Γνώρισε την αγάπη και τη ζεστασιά για λίγο. Μετά το χαμό όμως της αγαπημένης της μητέρας, όλα εξαφανίστηκαν και δεν έμεινε στην καρδιά της τίποτα, παρά λίγες αναμνήσεις και κάποιες νότες, που την κρατούν όμως ακόμα ξάγρυπνη και δυνατή. Αυτή η φλόγα δεν έχει σβήσει ακόμα, αποτελεί την κινητήριο δύναμη και την τροφοδοτεί να συνεχίσει και να παλέψει. Όποιος στιγμές ξεκλέβει με τον αγαπημένο της φίλο, τον Εντυ, επιλέγει μόνο να γελάει και να ονειρεύεται, να παλεύει και να ελπίζει. Έτσι, έχοντας ανοιχτά τα μάτια και την καρδιά της, συναντά και δέχεται τον Αμίρ, τον ξένο που έρχεται να τη μαγέψει και να τους ταξιδέψει όλους σε άλλα μονοπάτια ,χαρούμενα και χρωματιστά, γεμάτα μουσική και ξέφρενους χορούς!
Γ.Τ: Οι ήρωες υπάρχουν περιορισμένοι φαινομενικά από έναν σκληρό βασιλιά, αλλά αυτό που μαθαίνουν είναι ότι στην πραγματικότητα περιορίζονται μόνο από τους εαυτούς τους. Ένα σημαντικό επίσης μάθημα είναι ότι ακόμα κι αν κάποιος βρίσκεται σε μειοψηφία, η αλήθεια δεν παύει να είναι πάντα η αλήθεια. Κι αυτό αργά ή γρήγορα επικρατεί.
- Γιατί οι ήρωες αυτού του παραμυθιού ανέχονται την γκρίζα πολιτεία τους;
Γ.Τ: Γιατί έτσι έχουν συνηθίσει, κι αυτό είναι κατά τη γνώμη μου άκρως ανησυχητικό.
Τ.Π: Ο φόβος είναι αυτός που εγκλωβίζει τον άνθρωπο, τον κατατροπώνει και τον κάνει να φέρεται με καχυποψία απέναντι στον άλλο και στο σύνολο. Οι καταστροφικές του συνέπειες λοιπόν είναι μεγάλες, συχνά μπορεί να πυροδοτεί την οργή αλλά και την απραξία, την αδράνεια. ‘Έτσι λοιπόν και στο παραμύθι κάποιοι χαρακτήρες φοβούμενοι και μόνο να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση, υπομένουν για λίγο την γκρίζα αυτή συνθήκη, ελπίζοντας παρ’ όλα αυτά στην αλλαγή. Μοιράζονται τα βάσανα και τη δυστυχία τους, άβουλοι όμως να πράξουν από μόνοι τους ενάντια σε αυτή τη δυστυχία. Είναι αυτή η μερίδα που χρειάζεται τον «άλλον», τον συνάνθρωπο και φίλο για να τολμήσει το επόμενο βήμα.
-Πώς θα ήταν αλήθεια ένας κόσμος χωρίς τέχνη; Πώς τα παιδιά κατά τη γνώμη σας πρέπει να έρχονται σε επαφή με τον κόσμο της;
Τ.Π: Διανύουμε μια περίοδο που όλοι μας, μεγάλοι και μικροί κατακλυζόμαστε από τη δύναμη της εικόνας, της digital εικόνας. Το διαδίκτυο και η τεχνολογία τρέχουν με ταχύτατους ρυθμούς, τα παιχνίδια με τα χρώματα στα tablet δημιουργούν έναν κόσμο γιγαντιαίων διαστάσεων, που μαγεύει και εκπλήσσει συνεχώς μικρούς και μεγάλους... Αν δώσουμε όμως ένα χαρτί και χρώματα σε ένα παιδί και το αφήσουμε να εκφραστεί, το αποτέλεσμα θα μας ταξιδέψει σε κόσμους φανταστικούς. Η ζωγραφική σαν μέσο έκφρασης των παιδιών συγκινεί και αποτελεί μελέτη για την κατανόηση του ψυχικού τους κόσμου. Το ίδιο συμβαίνει με όλες τις μορφές της τέχνης που έρχεται αντιμέτωπο ένα παιδί από μικρή ηλικία. Στο χορό, στο θέατρο στη μουσική, κατά τη διάρκεια κάθε καλλιτεχνικής δημιουργίας το παιδί καλείται να πάρει αποφάσεις, να εξερευνήσει, να σκεφτεί , να πειραματιστεί, να μοιραστεί και να δοκιμάσει νέες ιδέες που θα το βοηθήσουν στη πορεία της ζωής του και στην εξέλιξή του. Η συνεργασία για την επίτευξη ενός κοινού στόχου σε μια σε μια θεατρική ομάδα, ή σε ένα μουσικό σύνολο, είναι μια αξία τόσο σημαντική που θα διαμορφώσει το συλλογικό χαρακτήρα του παιδιού.
Γ.Τ: Αν κοιτάξουμε γύρω μας, πολλά κομμάτια του κόσμου είναι χωρίς τέχνη. Σίγουρα τα κομμάτια αυτά στερούνται τη δύναμη εξέλιξης του ανθρωπίνου πνεύματος. Νομίζω ένας τέτοιος κόσμος είναι κατά βάση βουτηγμένος στο περιττό. Οπότε τα παιδιά πρέπει να έρχονται σε επαφή με τη τέχνη με οποιονδήποτε τρόπο.
-Τι άλλο θα κάνετε φέτος;
Γ.Τ: Είμαι σε πρόβες στο θέατρο Εμπορικόν για το «Ήταν όλοι τους παιδιά μου» του Άρθουρ Μίλλερ. Τον Γενάρη θα κυκλοφορήσει ο τέταρτος δίσκος του συγκροτήματός μου, των Need, και τέλος αυτή τη στιγμή βρίσκεται στα τελικά στάδια του μοντάζ η μικρού μήκους ταινία «Heimlich», της οποίας υπογράφω το σενάριο.
Τ.Π: Θα συμμετέχω στην παράσταση «Ριχάρδος Γ΄» του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, που σκηνοθετεί ο Τάκης Τζαμαριάς στο Σύγχρονο θέατρο από 24 Οκτωβρίου και για 20 μόνο παραστάσεις. Με μεγάλη χαρά επίσης περιμένουμε να ολοκληρωθεί και η ταινία μας με τίτλο «Θέλω» του Μ.Κωνσταντινίδη, τα γυρίσματα της οποίας έγιναν στην Κωνσταντινούπολη τον περασμένο χειμώνα.