ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΥΑΛΟΥ, ΗΘΙΚΗΣ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ ΣΤΟ FRESH PLAY
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 31/03/2016 19:45
Η 24χρονη Δήμητρα Στάικου, με το έργο της «ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ή Ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει», εγκαινιάζει στο Θέατρο Σταθμός, το Fresh Play.
Πώς αποφάσισες να γράψεις τα ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ;
To καλοκαίρι έγραψα τρία θεατρικά έργα. Ένα από αυτά, δόθηκε στον καλλιτεχνικό διευθυντή του θεάτρου Σταθμός, Νίκο Μάκκα, ο οποίος το επέλεξε να ανέβει στο θέατρο του, σε μια ενότητα ανάδειξης νέων Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, που ονομάζεται Fresh Play, γεγονός που με χαροποίησε ιδιαίτερα. Ήταν ένα καλοκαίρι δύσκολο για όλους, γεμάτο ανατροπές οικονομικές, πολιτικές που μας άγγιξαν και σε προσωπικό και σε ψυχολογικό επίπεδο. Περνώντας ο χρόνος, συνειδητοποιώ ολοένα και περισσότερο το ευμετάβλητο της ανθρώπινης ύπαρξης και το ότι είναι αστείο να κάνουμε σχέδια για το μέλλον, αφού όλα ανατρέπονται, κινούμαστε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, ανάμεσα στην κωμωδία και στην τραγωδία, με παραλογισμό. Αν υπάρχει Θεός, σίγουρα μας ειρωνεύεται, αλλά πρέπει να έχει και αρκετό αυτοσαρκασμό. Και ίσως το κακό, σε έναν τόσο παράλογο κόσμο, είναι ότι παίρνουμε τον εαυτό μας πολύ στα σοβαρά. Το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε, είναι να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο, σαν μια τεράστια παιδική χαρά, με παιχνίδια ενηλίκων. Ό,τι και αν συμβαίνει δεν πρέπει να χάσουμε τον ενθουσιασμό μας για τη ζωή.
Τι παιχνίδια παίζονται στο έργο σου;
Παιχνίδια που παίζει η μοίρα, ή ο Θεός σε εμάς, αλλά και παιχνίδια που παίζουμε οι άνθρωποι μεταξύ μας. Οι νικητές του ενός γύρου, γίνονται οι χαμένοι του άλλου. Είναι παιχνίδια μυαλού, ηθικής, ελευθερίας, συνειδησιακά παιχνίδια κατά βάση.
Τι δηλώνει ο υπότιτλος του έργου «Ένα φερμουάρ που έχει κολλήσει»;
Είναι αλληγορικός, γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν αγκυλώσεις πάσης φύσεως, που τους περιορίζουν, ενώ είναι εύκολο να βρεθεί λύση. Πολλές φορές κολλάμε μπροστά σε ζητήματα, που η λύση τους είναι προφανής , αλλά το προφανές είναι το δυσκολότερο να λυθεί.
Πρόκειται για σπονδυλωτές ιστορίες;
Ναι. Είναι πέντε καθημερινές διαφορετικές ιστορίες ανθρώπων, πολύ διαφορετικών μεταξύ τους, διαφορετικής καταγωγής και κοινωνικοοικονομικού περιβάλλοντος. Δύο κοπέλες που ζουν στο περιθώριο, δύο αδέλφια πρόσφυγες που θα μεταναστεύσουν από τη χώρα τους, μία μητέρα μικροαστικής καταγωγής, που περιμένει την οικογένειά της να επιστρέψει στο σπίτι , ένα ζευγάρι τραγουδιστών που συναντιέται μετά από καιρό και μία οικογένεια μεγαλοαστικής καταγωγής.
Πώς συνδέονται μεταξύ τους;
Οι ιστορίες αυτές συνδέονται μεταξύ τους μέσω ενός μικρού κοριτσιού, που περνάει από τη μία ιστορία στην άλλη και που απρόσμενα γνωρίζει πάρα πολλά για τους ήρωες, έχοντας διαφορετική ιδιότητα κάθε φορά και λειτουργεί ως καταλύτης, θέτοντάς τους ηθικά διλήμματα.
Με ποιον από τους ήρωες ταυτίζεσαι περισσότερο;
Όλοι οι ήρωες των ιστοριών έχουν δικά μου στοιχεία ως χαρακτήρες, ή σε ορισμένες περιπτώσεις χαρακτηριστικά άλλων ανθρώπων που είναι στο στενό μου περιβάλλον. Στο έργο αυτό, όλοι οι άνθρωποι παρουσιάζονται γεμάτοι αδυναμίες και ψεγάδια. Δεν υπάρχει αυτό που λέμε ο «απόλυτα θετικός ήρωας». Νομίζω ότι ως ψυχοσύνθεση, ο ήρωας που βρίσκεται πιο κοντά σε μένα, είναι η Μαριάννα, η οποία δεν εμφανίζεται στο έργο, αλλά είναι παρούσα με την απουσία της.
Πώς είναι να παίζεις σε έργο που έγραψες εσύ;
Στο έργο ενσαρκώνω το ρόλο της Βιολέτας, μιας κοπέλας που ζει στο περιθώριο και ένα βράδυ αναθεωρεί τις κρίσιμες αποφάσεις της ζωής της. Η Βιολέτα, παρόλο που εμφανίζεται αδύναμη, στην πραγματικότητα είναι αρκετά δυνατή, γιατί ξέρει να αντέχει και να αλλάζει. Επίσης έχω το ρόλο της Νικόλ, μιας κοπέλας μεγαλοαστικής καταγωγής, που μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας της, περιμένει στο νοσοκομείο τον ετοιμοθάνατο πατέρα της να εκπνεύσει. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία να παίζω στο δικό μου έργο σίγουρα, γιατί από την ώρα που το κείμενο έχει τελειώσει, καλείσαι να αποστασιοποιηθείς από αυτό και να ακολουθήσεις τη σκηνοθετική γραμμή, για την κατεύθυνση των χαρακτήρων, που έχει στο μυαλό του ο σκηνοθέτης, ο Δημήτρης Γιαμλόγλου εν προκειμένω, ο οποίος ολοκλήρωσε το έργο, δίνοντας του κινηματογραφική μορφή.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με τη θεατρική συγγραφή;
Ήταν μια ανάγκη για μένα, που την αποδεχόμουν χωρίς να την αναλύω ιδιαίτερα. Το να γράφω μου έβγαινε φυσικά. Όλοι αναζητούμε την πληρότητα που θα φέρει ευτυχία. Εγώ λέω, δε θα είμαστε ποτέ τέλειοι, ας εξελιχθούμε. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι το γράψιμο λειτουργεί ως μια μορφή κάθαρσης, αφού αφήνει να εκφραστούν ανομολόγητα συναισθήματα. Η πραγματική ζωή, ποτέ δεν φτάνει, όλοι χρειαζόμαστε και την υπέρβαση. Η θεατρική συγγραφή, στηρίζεται στους διαλόγους και ήταν πρόκληση για μένα αν μέσα από τους διαλόγους των ηρώων, θα κατάφερνα να διαφαίνονται όσο το δυνατόν περισσότερο ξεκάθαρα, διαφορετικοί χαρακτήρες.
Πώς βλέπεις σήμερα τη νεοελληνική δραματουργία;
Νομίζω ότι η σύγχρονη ελληνική δραματουργία έχει αρκετό ενδιαφέρον, κρίνοντας από τις μέχρι τώρα γνώσεις μου και τα θεατρικά έργα που διαβάζω και τις παραστάσεις που βλέπω. Οι δύσκολες εποχές, δημιουργούσαν ανέκαθεν το καλύτερο υλικό δραματουργικά, δεν είναι τυχαίο ότι τα μεγάλα θεατρικά έργα, γράφτηκαν σε εποχές αλλαγών και σίγουρα η δική μας εποχή, δίνει πλούσιο υλικό για γράψιμο.