ΟΤΑΝ Η ΕΥΔΟΚΙΑ, ΕΓΙΝΕ ΔΑΦΝΗ ΣΤΗΝ 'ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ'
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 28/12/2016 17:22
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη είναι η "Δάφνη" της ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑΣ, που βλέπουμε από τον Πέτρο Ζούλια, στο Θέατρο Χώρα.
- Πότε διαβάσετε για πρώτη φορά την «Αστροφεγγιά»;
Το μυθιστόρημα το διάβασα τώρα, που αποφασίσαμε να το κάνουμε και μου έκανε εντύπωση το πόσο επίκαιρο είναι και πόσες αντιστοιχίες έχει με τη σημερινή εποχή. Αυτή τη χρονική στιγμή, μπορεί να μην έχουμε πολέμους, όπως συμβαίνει στην εποχή του βιβλίου, αλλά έχουμε αντίστοιχη κρίση αξιών, μια βαθιά πολιτική και κοινωνική κρίση, μέσα στην οποία πολλά διαστρεβλώνονται κι άλλα κινδυνεύουν να χαθούν.
- Τι έχουν να αντιμετωπίσουν οι ήρωες της «Αστροφεγγιάς», μέσα σε αυτό το περιβάλλον;
Όλη αυτή την αναταραχή και τις συνέπειες που έχουν οι πολιτικές αποφάσεις στους λαούς. Στο βιβλίο, αλλά και στην παράσταση, παρακολουθούμε τη ζωή μια παρέας νέων από το σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο, αλλά και την πορεία τους στην ενηλικίωση. Είναι παιδιά που δεν ξέρουν σε τι κοινωνία μεγαλώνουν, ούτε τι πρέπει να κάνουν. Δεν μπορούν να δουν το μέλλον τους. Όπως και η νέα γενιά σήμερα δηλαδή. Υπάρχουν περιστατικά, που αποτυπώνουν με ανατριχιαστικά ίδιο τρόπο όσα βιώνουμε σήμερα. Πρέπει να βάλουν βύσμα, ας πούμε, για να μπουν στο δημόσιο.
- Διασώζονται με κάποιον τρόπο;
Όχι, δεν έχουν καλό τέλος, εκτός από την Έφη, που γίνεται καλλιτέχνης. Όλοι καταλήγουν άσχημα, δεν εκπληρώνονται τα όνειρά τους, κι έτσι είτε συντρίβονται είτε αφομοιώνονται στο σύστημα. Ή, όπως ο Άγγελος, πεθαίνουν.
- Ο δικός σας ρόλος η Δάφνη τι διαδρομή ακολουθεί;
Η Δάφνη είναι μια κοπέλα εγκλωβισμένη στην εικόνα της. Είναι όμορφη, κι επειδή όλοι είναι στα πόδια της, έχει την αίσθηση ότι η ζωή θα της χαριστεί εξαιτίας της εξωτερικής της εμφάνισης. Ο άνθρωπος όμως που ερωτεύεται, την εγκαταλείπει και με σκληρό τρόπο, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να σκεφτεί και να αλλάξει οπτική. Είναι ένας χάρτινος ήρωας, θα έλεγα, που όμως στο τέλος αποκτάει ένα είδος αυτογνωσίας.
- Τι χρειάζεται για να επιβιώσει κανείς μέσα σε μια τέτοια κατάσταση, όπως την εποχή της «Αστροφεγγιάς»;
Να έχει καλούς φίλους, αγάπη και να ακολουθεί το όνειρό του μέχρι τέλους. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα -και τότε και σήμερα- είναι ότι κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας και το σπίτι μας, δεν έχουμε κοινωνική ευαισθησία. Έχουμε μια κριτική διάθεση και τίποτα άλλο. Αν κοιτάξουμε λίγο παραπέρα όμως, τότε θα ωφελήσουμε και το σύνολο και τους εαυτούς μας τελικά.
- Ως μητέρα ανησυχείτε;
Ήθελα να γίνω μητέρα πολύ, είναι το καλύτερο πράγμα στη ζωή μου, αλλά ανησυχώ τρομερά για το τι θα κάνει αύριο μεθαύριο το παιδί μου. Με φοβίζει ότι μπορεί να φύγει από τη χώρα, κι ίσως τον βοηθήσω κι εγώ να φύγει. Θλίβομαι βαθιά, γιατί αγαπώ την πατρίδα μου, αλλά οι πολιτικοί όλοι, ανεξαρτήτως κομματικών παρατάξεων, την έχουν καταστρέψει και τα παιδιά μας πρέπει να φύγουν έξω, για να έχουν ένα καλύτερο αύριο. Μας αναγκάζουν τελικά να φύγουμε.