ΟΤΑΝ Η ΜΠΕΤΤΥ ΑΡΒΑΝΙΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟΝ ΑΛΜΠΙ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 13/03/2017 10:58
Η Μπέττυ Αρβανίτη είναι μια από τις ΤΡΕΙΣ ΨΗΛΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ του Άλμπι στο θέατρο Κεφαλληνίας. Ηλικία; 91χρόνια.
- Γιατί επιλέξατε τις «Τρεις Ψηλές γυναίκες» του Άλμπι, για τη δεύτερη σεζόν;
Ήταν ένα έργο που είχα διαβάσει πριν από αρκετό καιρό και το είχα σκεφτεί, γιατί θεωρώ ότι είναι σημαντικό και παράξενα γραμμένο. Έχει χιούμορ και σαρκασμό, μια παιγνιώδη γραφή, και μιλάει για βαθιά υπαρξιακά θέματα, χωρίς να είναι σοβαροφανές. Ο Άλμπι είναι ένας φοβερά χαρισματικός συγγραφέας άλλωστε, αλλά έπρεπε να βρεθούν οι κατάλληλες συνθήκες για να γίνει. Θεωρώ ότι τώρα έχουμε μια καλή διανομή, αλλά κι ο Άρης Τρουπάκης είναι ένα νέος σκηνοθέτης που τον πιστεύω πολύ. Το θέατρο είναι συλλογικό άθλημα ξέρετε, όποτε αυτό που μετράει είναι οι συναντήσεις.
- Τι συνδέει αυτές τις γυναίκες;
Κατά κάποιον τρόπο είναι ο ίδιος άνθρωπος αυτές οι γυναίκες. Βέβαια, αυτό δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά. Η πρώτη γυναίκα, που είναι 91 ετών, φέρνει με έναν τρόπο τις άλλες δύο, τις βαφτίζει και έτσι συνομιλεί με τον εαυτό της σε άλλες ηλικίες. Όμως δεν συνομιλεί με φαντάσματα, αυτές οι γυναίκες είναι υπαρκτές, ζωντανές και διεκδικούν κι οι ίδιες την αλήθεια. Είναι μια διαδρομή αυτογνωσίας αυτό το έργο, που πιστεύω ότι αφορά όλους μας. Είναι πολύ ιντριγκαδόρικο να μιλάς με τον εαυτό σου σε άλλες ηλικίες. Η καθεμιά έχει μια άλλη αντίληψη για τη ζωή, συν ότι δεν ξέρουν το μέλλον τους. Το ενδιαφέρον είναι ότι έχουν μια ελαφράδα εξωτερική και μέσα από το χιούμορ αναδεικνύεται το βάθος τους.
- Αλλάζουν αυτές οι γυναίκες μέσα στο χρόνο;
Αυτό το ρωτάει και η μικρή στο έργο. Αναρωτιέται: «Πώς αλλάζω και γιατί αλλάζω». Όντως μέσα στα χρόνια αλλάζεις. Η ρίζα του χαρακτήρα υπάρχει, αλλά οι συνθήκες κάνουν τον άνθρωπο να αλλάξει και να προσαρμοστεί, ή να μην προσαρμοστεί. Νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι περνούν αυτή τη διαδικασία . Ο δικός μου ρόλος, ας πούμε, υπήρξε μια πολύ ψηλή γυναίκα που έχει συρρικνωθεί, ήδη αυτό είναι μια αλλαγή. Είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι αυτό και για τους ηθοποιούς. Δεν επιδιώκουμε να έχουμε κοινά στοιχεία, αλλά σε έναν βαθμό εκ των πραγμάτων καθρεφτίζονται η μία μέσα στην άλλη.
- Τι μας οδηγεί στην αυτογνωσία;
Είναι δύσκολη αυτή η πορεία. Εξαρτάται από τις αντοχές του καθενός, αλλά αν το επιδιώκεις, μπορεί κάτι να καταλάβεις και να μην περάσεις από αυτή τη ζωή έτσι. Δεν είναι εύκολο να αντέχεις τον καθρέφτη του εαυτού σου και τις περισσότερε φορές δεν λέμε την αλήθεια, αν και την ψάχνουμε. Υπάρχουν, για παράδειγμα, σκηνές στο έργο, όπου αποκαλύπτει η μία στην άλλη πράγματα εντελώς διαφορετικά. Αυτό συμβαίνει στη ζωή, γιατί έχουμε ανάγκη να ωραιοποιούμε ορισμένες καταστάσεις. Αναρωτιούνται ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη τους στιγμή, αλλά στην κάθε ηλικία είναι τελείως διαφορετική η στιγμή.
- Εσείς ερμηνεύετε μια γυναίκα 91 ετών, σας αρέσει να τσαλακώνεστε;
Ναι πολύ, έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Δεν κάνω κάποια ακραία μεταμόρφωση, μέσα από την υποκριτική αλλάζω. Η κίνησή της, ας πούμε, είναι διαφορετική. Αυτή η γυναίκα είναι δυνατή, έτσι έπρεπε να είναι, αλλά δεν ξέρω αν τολμάει να δει όλη την αλήθεια. Την αφορά να κερδίζει.
- Είναι φοβερό ότι ένας άντρας συγγραφέας έχει προσεγγίσει τον κόσμο της γυναίκας με αυτό τον τρόπο...
Βέβαια, υπάρχουν κι αυτοβιογραφικά στοιχεία μέσα στο έργο, γιατί ο ίδιος είχε ζήσει με μια τέτοια μητέρα. Υπάρχει επίσης έκδηλη η απουσία του γιου , που ήταν ομοφυλόφιλος, όπως και ο Άλμπι. Η σχέση των δυο τους ποτέ δεν κατάφερε να γίνει καλή, υπάρχει μια έλλειψη πάντα.
- Έχετε κάνει τέτοιες συνομιλίες με τον εαυτό σας, όπως η ηρωίδα σας;
Όχι με αυτό τον τρόπο, αλλά νομίζω ότι αυτό το έργο μου ανοίγει το δρόμο. Δουλεύοντας αυτό το κείμενο, κάνω τέτοιες σκέψεις. Διαπιστώνω ότι ορισμένες μνήμες είναι πολύ ζωντανές, ενώ μερικές περίοδοι είναι χαμένες. Δεν μπορώ να πω ότι με ξέρω απολύτως, αλλά ορισμένα πράγματα φωτίζονται μέσα από αυτή τη διαδρομή. Υπάρχουν κομμάτια του εαυτού μου που μου φαίνονται πολύ αστεία σήμερα. Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να σκεφτόμουν με αυτό τον τρόπο τότε.
- Ποια κομμάτια δηλαδή;
Το υπερφίαλο των νιάτων μου φαίνεται πια απόλυτα αστείο, το να νομίζεις ότι είσαι άτρωτος, ότι όλα τα καταφέρνεις, ότι τίποτα δεν θα σου συμβεί. Κι όμως αυτό είναι μια πραγματικότητα. Η μικρή στο έργο το πιστεύει απόλυτα, λέει ότι τίποτα δεν θα της συμβεί, ότι θα είναι πολύ ευτυχισμένη και είναι σίγουρη γι’ αυτό. Και στην ωριμότητα όμως κάτι ανάλογο συμβαίνει: νομίζεις ότι έχεις πάθει όλες συμφορές και ότι δεν υπάρχει κάτι χειρότερο, για να διαπιστώσεις ότι έχει κι άλλο.
- Ποια ηλικία έχετε απολαύσει περισσότερο;
Δεν μπορεί κανείς να το πει αυτό. Ο Ταρκόφσκι στη «Νοσταλγία» κάποια στιγμή έχει μια σκηνή, όπου η ηρωίδα βρίσκεται μέσα στην εκκλησία και της λέει ένα μεταφυσικό πρόσωπο ότι ζητάει την ευτυχία, όμως υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα. Ταυτίζομαι με αυτή τη θέση. Τι θα πει ευτυχία; Εγώ βάζω πρώτα την περιέργεια για τα πράγματα. Δεν ζητάω την ευτυχία, αυτό που μας κρατάει είναι να έχουμε ενδιαφέρον και να θέλουμε να καταλάβουμε.