ΟΙ NO MORE ARTISTS ΜΑΣ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΤΗ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ 'ΑΛΙΚΗ'
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 30/06/2016 14:10
Oι No More artists, η ομάδα που κέρδισε τον διαγωνισμό του Scratch Festival, το χειμώνα θα παρουσιάσει τη δουλειά της στο Cartel, με τίτλο WHO THE FUCK IS ALICE?
- Ποιοι είναι οι No More artists;
Νίκη Μαυροειδή: Οι No More Artists είναι μια ανοιχτή ομάδα δημιουργών. Κατά κύριο λόγο, οι περισσότεροι είμαστε ηθοποιοί που φοίτησαν στην ίδια δραματική σχολή, στη Βεάκη. Μέσα στην ομάδα, ο καθένας μας αναλαμβάνει διαφορετικούς ρόλους. Άλλος σκηνοθετεί, άλλοι γράφουν κείμενο, άλλοι κατασκευάζουν κοστούμια, αλλά η καλλιτεχνική δημιουργία είναι προϊόν συνδιαμόρφωσης ιδεών. Εξού και το όνομά μας. Προέκυψε από έναν αστεϊσμό σχετικά με την ταμπέλα του «καλλιτέχνη». Πολλές φορές οι ταμπέλες μένουν σε επιφανειακούς χαρακτηρισμούς, γιατί είναι τυποποιημένες και στερούνται ουσιαστικού νοήματος.
- Πως προέκυψε η ιδέα για το «Who the fuck is Alice?»
Μάρω Ρίζου: Το ταξίδι της Αλίκης ξεκίνησε με συζητήσεις-έρευνα-γράψιμο ιδεών σε πιο χαλαρούς ρυθμούς γιατί δεν είχαμε χρονικό περιορισμό.
Αυτό λειτούργησε θετικά γιατί μας έδωσε "χώρο και χρόνο" να ακούσουμε τις φωνές μας, να δούμε τα σώματα μας, να σκαλίσουμε το μυαλό μας για να δούμε πού θα μας οδηγήσει όλο αυτό. Και όταν πια βρήκαμε για ποιο πράγμα θέλουμε να μιλήσουμε ως νέοι καλλιτέχνες και πολίτες ενός κόσμου, ήρθε το Scratch festival, του Τεχνοχώρου Cartel. Δηλώσαμε συμμετοχή με πολύ χαρά, γιατί θα ήταν ένα πρώτο crash test για τη δουλειά μας.
- Ποια είναι τελικά η Άλις;
Ν.Μ.: Η βασική ιδέα του “Who the fuck is Alice?’ γεννήθηκε από μια διαφορετική οπτική -πιο σύγχρονη- πάνω στο έργο του Lewis Carroll, η “Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων”. Εκεί, η Αλίκη καλείται από όντα ενός φανταστικού κόσμου, να γίνει ο σωτήρας τους. Η «δική μας» Αλίκη αναλαμβάνει να σώσει μόνη της τον κόσμο και τους ανθρώπους του. Χωρίς να της ζητηθεί να μεσολαβήσει για τη σωτηρία, αποφασίζει ότι η μόνη ελπίδα είναι η ολοσχερής καταστροφή.
Σημείο αναφοράς για την εκδοχή μιας Αλίκης αυτόκλητου σωτήρα/καταστροφέα υπήρξαν οι πολύνεκρες επιθέσεις στο Παρίσι τον περασμένο Νοέμβριο. Η Αλίκη θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε άνθρωπος, ο οποίος βασιζόμενος στην ιδεολογία του, στις θρησκευτικές του πεποιθήσεις ή στην προσωπική του απέχθεια για καθετί διαφορετικό αναλαμβάνει να «λυτρώσει» την ανθρωπότητα.
Το εικοσάλεπτο που παρουσιάστηκε στο Scratch festival είναι μια εισαγωγή στην υπόθεση και στους χαρακτήρες. Είναι ένα έργο σε εξέλιξη (work in progress). Αυτό σημαίνει ότι το έργο τροποποιείται και αναδιαμορφώνεται από τα διάφορα στάδια που περνάει. Όσοι δουλέψαμε για την παράσταση στο Scratch, εμπλουτίσαμε τη βασική δομή του κειμένου με νέες προτάσεις, οι οποίες λειτουργούν δημιουργικά για την έκβαση του έργου.
- Σήμερα υπάρχουν πολλές ομάδες. Μπορούν τελικά να επιβιώσουν; Εσείς τι προσδοκάτε για την δική σας;
Βασίλης Γιαννιώσης: Στην εποχή μας, παρότι υπάρχουν πολλά θέατρα, δεν είναι αρκετά να καλύψουν το δυναμικό των ηθοποιών. Οπότε καλούνται να δημιουργήσουν εκείνοι τις θέσεις, εκφράζοντας το ζήλο, την νέα ιδέα, το πάθος τελικά, για αυτό που έχουν επιλέξει. Σ’ αυτό το σημείο, γεννάται η ομάδα, όπου είναι η κινητήριος δύναμη που ωθεί στην ένωση ατόμων για την επίτευξη ενός κοινού στόχου. Πολλές φορές όμως, παρότι ο στόχος είναι ίδιος, η διαδρομή αλλάζει για τον καθένα. Εν συνεχεία, έρχεται και το θέμα της επιβίωσης. Η επιβίωση, κατά τη γνώμη μου, εξαρτάται από την συνεργασία και την ομαδικότητα. Εάν το αίσθημα του ανήκειν είναι ισχυρό, τότε τα πράγματα, δεν λέω ότι θα είναι εύκολα, όμως θα είναι εκείνο το μέσο που θα οδηγήσει στη δημιουργία κάποιων θεμελίων, έστω και μη ευδιάκριτων στην αρχή.
Μάρω Ρίζου: Αναγκαστικά σκέφτομαι μόνο το τώρα και νομίζω ότι είναι η πιο αισιόδοξη σκέψη που μπορεί να κάνει κάποιος αυτή την εποχή! Πάντως το ότι μαζεύονται άνθρωποι που δεν τα παρατάνε και δημιουργούν στο θέατρο, στη μουσική, στα εικαστικά, στο χορό και καταπιάνονται με καθετί καλλιτεχνικό, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες, με σκοπό να φέρουν ή να αλλάξουν ή να μιλήσουν απλώς για κάτι, με κάνει να χαμογελάω, να ανατριχιάζω και να κρυφοκοιτάω λίγο το τρομακτικό μέλλον αισιόδοξα.
- Σε τι βοηθάει ο θεσμός Scratch στο Cartel.
Βικτώρια Κολσουζιάν: Η συμμετοχή σ’ ένα φεστιβάλ μπορεί να σου δώσει πολλά ή λίγα (συνήθως όσα εσύ έχεις προαποφασίσει να πάρεις). Για άλλους είναι χρόνος πάνω στη σκηνή, για άλλους η ομαδικότητα, για άλλους ο ανταγωνισμός, για άλλους ο πειραματισμός, για άλλους η πορεία μέχρι εκεί, για άλλους η πρόκληση, για άλλους η νίκη…. Για μένα είναι η ευκαιρία!
Γι’ αυτό ευχαριστώ το Cartel, γιατί οργάνωσε ένα φεστιβάλ, που μου θύμισε πως μπορείς να χειροκροτάς με την κάρδια σου όλες τις ομάδες… Γιατί στο θέατρο συνήθως όλοι είναι νικητές!
Βίκυ Πεντεδέκα: Είμαι πολύ χαρούμενη που η παράστασή μας είχε ανταπόκριση στο κοινό και κέρδισε το εισιτήριο για να συνεχίσει το ταξίδι της στον Τεχνοχώρο Cartel. Θεωρώ ότι η δημιουργία νέων ομάδων είναι ελπιδοφόρο γεγονός, σε σχέση με την περίοδο κρίσης που διανύουμε. Είναι ενθαρρυντικό, όταν βλέπεις νέους ανθρώπους με όραμα και πάθος να παρουσιάζουν νέες ιδέες. Ναι! Πιστεύω στις ομάδες! Πιστεύω στη συλλογικότητα και σε καθετί πειραματικό και φρέσκο. Άλλωστε, όπως λέει και ο Τσέχωφ: «Στο θέατρο δεν πρέπει να δείχνουμε τη ζωή όπως είναι… ούτε όπως θα έπρεπε να είναι… Στο θέατρο φανερώνουμε τα όνειρά μας.» Και επειδή όνειρα έχουμε πολλά, δε θα σταματήσουμε να τα φανερώνουμε!
Νίκη Μαυροειδή: Ο Τεχνοχώρος Cartel μάς έδωσε στέγη και υποστήριξη για να δημιουργήσουμε το “Who the fuck is Alice”. Ο αποδέκτης όλης αυτής της προσπάθειας είναι και ο σημαντικότερος κριτής: οι θεατές που θα επιλέξουν να μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία της ολοκληρωμένης πλέον παράστασης. Σας περιμένουμε την επόμενη σεζόν στο Cartel!