Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΟΥΛΗΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 09/01/2017 17:25
Στην τρελή κωμωδία, "Οι Τρειςευτυχισμένοι" του Eugène Labiche, του πιο επιτυχημένου Γάλλου κωμωδιογράφου του 19ου αιώνα, που αρνήθηκε πεισματικά να δει οτιδήποτε άλλο, εκτός από την φαρσική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, πρωταγωνιστεί ο Χρήστος Λούλης. Στο θέατρο "Πορεία", σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά.
"Παρακολουθούμε -μας λέει- ένα ζευγάρι αστών, πλούσιο, με μεγάλη διαφορά ηλικίας, που συντηρούν κατά έναν τρόπο τον υπηρέτη-εραστή της γυναίκας, που τον υποδύομαι εγώ. Δεν ξέρουμε αν ο σύζυγος (Δημήτρης Τάρλοου) ξέρει ή όχι τη σχέση αυτή, υπάρχει πάντως η υπόνοια μιας σιωπηλής συνεννόησης. Το θέμα είναι, ότι αυτή η κατάσταση δεν πρέπει να βγει στο φως. Η απιστία χαλάει το μύθο της αποκλειστικότητας. Όταν μας συμβαίνει, μας κάνει να νιώθουμε δεύτεροι, ανασφαλείς, επειδή κάποιος επέλεξε κάποιον άλλον αντί για εμάς."
- Έχεις καταλήξει στο τι προκαλεί τελικά, την απιστία;
Ο Λαέρτης Μαλκότσης νομίζω έδωσε στην πρόβα, την καλύτερη απάντηση: η καταπίεση και η βαρεμάρα. Το έργο σχολιάζει μια γενικότερη κοινωνική συμπεριφορά με αφορμή την απιστία. Αναφέρεται στο τι είναι ικανοί οι άνθρωποι να κάνουν, ενώ δεν λείπουν και σχόλια μιας ταξικής διαφοροποίησης. Βλέπουμε δηλαδή, πώς οι σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις, ό,τι κι αν λέμε, είναι εξαιρετικά συντηρητικές. Το συναίσθημά μας είναι συντηρητικό σε σχέση με το μυαλό μας.
- Και τι είναι εκείνο που κάνει τους ήρωες τρισευτυχισμένους;
Είναι ένα λογοπαίγνιο ο τίτλος, σχετικά με το πόσο ευτυχισμένοι είναι οι ήρωες, αλλά και με το ότι είναι ευτυχισμένοι μέσα σε ένα τρίγωνο. Ακόμα και ο σύζυγος, που είναι ο απατημένος, μπορεί να βρει τη βολή του μέσα σε αυτό το τριγωνικό σύστημα και να ευτυχήσει. Μπορεί το έργο να είναι κωμωδία, αλλά αν το σκεφτούμε όλοι χρειαζόμαστε ένα πλαίσιο, όπου όλοι έχουν έναν σαφή ρόλο, για να χαλαρώσουμε και να αισθανθούμε ευτυχία.
- Εσένα τι σε κάνει τρισευτυχισμένο;
Οι άλλοι τρεις άνθρωποι της οικογένειάς μου. Όλοι για να νιώσουμε ελεύθεροι, χρειαζόμαστε να είμαστε μέρος ενός συστήματος ανθρώπων, χρειαζόμαστε τον περιορισμό για να βρούμε την ελευθερία. Ο άνθρωπος ψάχνει τον εαυτό του κι έναν άλλο, καμιά φορά ψάχνει τον εαυτό σε κάποιον άλλον. Είναι σπάνιο να υπάρξει ένα έργο που να μην ψάχνει κάποιος τον Άλλον. Ακόμα και οι αναχωρητές ψάχνουν το Θεό, αναζητούν έναν πόλο για να πάνε. Αυτή την αναζήτηση πραγματεύεται και το έργο του Labiche.