Ο ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΤΣΙΚΟΝΟΥΡΗΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 01/08/2016 11:43
Ο Βασίλης Κατσικονούρης φέτος σκηνοθετεί το έργο του ΚΑΓΚΟΥΡΟ στο θέατρο "Σταθμός" και είναι ευτυχής που μπορεί να πάρει ό,τι ώρα θέλει, τον συγγραφέα τηλέφωνο.
- Το «Καγκουρό» μιλάει για τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας αλλά και για την δική μας ευθύνη. Πού έγινε τελικά το λάθος, κύριε Κατσικονούρη;
Το λάθος είναι πως ό,τι εμπίπτει στην προσωπική ευθύνη του Έλληνα πολίτη, επαφίεται στον πατριωτισμό ενός ξεχαρβαλωμένου κράτους και από την άλλη, ό,τι εμπίπτει στην αρμοδιότητα του Κράτους, επαφίεται στον (επιλεκτικό) πατριωτισμό του Έλληνα πολίτη. (Άρθρο 1 και θεμελιώδες του καταστατικού χάρτη του ελληνικού τρόπου ζωής).
- Είναι ένα έργο για την κρίση, μέσα από την κρίση; Πόσο εύκολο είναι να γράφετε για κάτι που τώρα ζείτε, εννοώντας ότι δεν μπορείτε να πάρετε απόσταση από αυτό;
Μόνον απ` τον έρωτα και το θάνατο δεν μπορούμε να κρατάμε αποστάσεις. Σε όλα τα άλλα, μπορούμε να μπαινοβγαίνουμε. Και κάπως έτσι νομίζω ότι φτιάχνω τα έργα μου. Τα γράφω εν θερμώ, αλλά τα διαβάζω εν ψυχρώ.
- Οι ήρωές σας βρίσκουν τελικά μια λύτρωση; Ή αναγκάζονται να συμβιβαστούν;
Οι ήρωές μου βρίσκουν τελικά, ένα κομμάτι αλήθειας που, ή τους έρχεται απ` έξω κατακέφαλα, είτε ξεφυτρώνει μέσα τους σαν ένα μικρό alien. Το πώς θα το διαχειριστούν, είναι ένα λεπτό προσωπικό θέμα, μεταξύ αυτών και των θεατών.
- Ο συμβιβασμός είναι η αναπόφευκτη λύση στη ζωή;
Η «λύση στη ζωή»; Νόμιζα ότι ο θάνατος είναι το πρόβλημα. Και καλό είναι με ένα τέτοιο πρόβλημα να μη συμβιβάζεται κανείς. Όχι τουλάχιστον πριν το αντιμετωπίσει.
- Θίγετε το θέμα της μετανάστευσης, που είναι ένα μεγάλο πρόβλημα και σήμερα, καθώς πολύ νέοι εγκαταλείπουν τη χώρα. Εσείς τι θα συμβουλεύατε ένα νέο παιδί σήμερα;
Εδώ φτύνουμε αίμα να μείνουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με το δικαίωμα ελεύθερης μετακίνησης και εργασίας, και θα λέμε στα παιδιά να μείνουν εδώ; Και η Ευρώπη Ελλάδα είναι. Υπάρχει ένα θέμα βέβαια, κατά πόσο η Ελλάδα είναι Ευρώπη…
- Θα σκηνοθετήσετε εσείς αυτή τη φορά τη παράσταση. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Το «Καγκουρό» παίχτηκε πέρσι στο Εθνικό, σε μία εξαιρετική παράσταση, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, για περίπου επτά εβδομάδες. Το έργο είχε ιδιαίτερη επιτυχία, όσον αφορά στην προσέλευση και την απήχηση στον κόσμο. Είναι μία ιστορία που πρέπει να συνεχιστεί. Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θεάτρου «Σταθμός», ο Νίκος Μάκκας και ο Μάνος Καρατζογιάννης, που είχαν δει τις πρώτες δύο μου σκηνοθεσίες στους μονολόγους «Το Θέαμα» του John Clancy και στον «Πανηγυρικό» και «Επικήδειο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, επέμειναν ότι θα είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να το σκηνοθετήσω εγώ, τώρα. Μια σκηνοθεσία με πολλά πρόσωπα επιτέλους και επιπλέον έργο δικό μου! Εντάξει, πρέπει να ήπια πολλές μπύρες εκείνο το βράδυ, που βγήκαμε να το συζητήσουμε, αλλά κρίνοντας από τις πρώτες πρόβες με το εξαιρετικό καστ ηθοποιών που δημιουργήθηκε, δε νομίζω ότι τελικά θα πάνε χαμένες (Και οι πρόβες και οι μπύρες!)
- Πόσο εύκολο είναι για έναν συγγραφέα να δει το κείμενό του αντικειμενικά, προκειμένου να το κάνει εικόνα;
Ξεκινάω με το αβαντάζ ότι ξέρω τι θέλει να πει ο συγγραφέας. Αλλά αυτό δεν είναι και τόσο σημαντικό. Το σημαντικό είναι να βρίσκεις τι λέει το πρόσωπο, τι θέλει να πει αυτός ο άνθρωπος. Ο συγγραφέας ήταν απλώς το πρώτο «κινούν αίτιο» και από αυτήν την άποψη, ως σκηνοθέτης, είμαι πολύ τυχερός, γιατί μπορώ να τον παίρνω τηλέφωνο ό,τι ώρα μου `ρχεται.
- Σήμερα υπάρχει και μια τάση "κατάργησης' του συγγραφέα και μια στροφή σε αυτό που ονομάζουμε δραματουργία των παραστάσεων. Γιατί πιστεύετε ότι συμβαίνει αυτό;
Δεν ξέρω γιατί. Κάποτε προσπάθησα να γράψω παρακολουθώντας τους αυτοσχεδιασμούς κάποιων ηθοποιών. Αλλά έκαναν πολλή φασαρία και με εμπόδιζαν να συγκεντρωθώ.
- Η ελληνική κρίση για τους ξένους είναι ένα είδος εξωτισμού και μάλιστα πολλοί δημιουργοί από το εξωτερικό, στρέφουν το βλέμμα τους στο ελληνικό θέατρο, εξαιτίας αυτής. Πώς πιστεύετε ότι πρέπει όμως το ελληνικό θέατρο και το ελληνικό έργο να βγει προς τα έξω;
Οπωσδήποτε πάντως όχι σαν ένα εξωτικό φρούτο του τύπου ας δούμε και ποια είναι η θέση της γυναίκας στο Ιράν ή στη Νιγηρία. Ή θα τους αφορά και τους ξένους θεατές άμεσα, ή αλλιώς δεν αξίζει τον κόπο.
Α, επίσης μήπως χρειάζεται και κάποια πρωτοβουλία από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού; Λέμε τώρα…
- Είστε από τους συγγραφείς που παίζονται πολύ συχνά. Μπορεί τελικά ένας θεατρικός συγγραφέας να ζήσει μόνο γράφοντας;
Αν δεν έχει οικογένεια και ψωνίζει από τα Λιντλ, ναι, μπορεί. Αν έχει οικογένεια, καλό θα είναι να έχει και μία δεύτερη δουλειά, κάπως πιο σίγουρη. Ηθοποιός, ας πούμε.
- Δουλεύετε κάτι καινούργιο αυτή την περίοδο;
Μόλις πριν λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τον Καστανιώτη «Η Ρωγμή των 7 και 45», μια συλλογή με διηγήματά μου. Και λίγο πιο πριν, παρουσίασα την παράσταση «Το Χωριό των Ποιητών», για τα 20 χρόνια από το θάνατο του Οδυσσέα Ελύτη, στο 1ο Γυμνάσιο Ζωγράφου, όπου διδάσκω Αγγλικά. Έπαιζαν τα παιδιά, οι γονείς τους, οι δάσκαλοι και συμμετείχε όλη η γειτονιά, σαν ένα community event. Την παρακολούθησε πολύς κόσμος και κανείς προϊστάμενος ή αρμόδιος. Γι` αυτό λοιπόν κι εγώ παίρνω το δισάκι μου στον ώμο και πάω διακοπές. Καλές διακοπές λοιπόν!
...........
Η παράσταση θα ανέβει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του Οκτωβρίου στο Θέατρο Σταθμός.
Παίζουν: Βαγγέλης Ρόκκος, Νίκος Ορφανός, Δημήτρης Γκουτζαμάνης, Χριστίνα Χειλά - Φαμέλη και Βαγγέλης Αλεξανδρής.
Σκηνογραφία - Ενδυματολογία: Ζωή Μολυβδά
Φωτισμοί: Άλεξ Αλεξάνδρου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Καρατζογιάννης
Προβολή-Επικοινωνία: BrainCo S.A