Ο ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΑΠΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΥΣ ΤΑΡΤΟΥΦΟΥΣ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 22/02/2016 14:09
Η Ράνια Οικονομίδου, που ξεχωρίζει στον ΤΑΡΤΟΥΦΟ, πιστεύει πως σήμερα ζούμε σε μια βαθιά υποκριτική κοινωνία. Οι κυβερνήσεις, η Εκκλησία, όλοι είμαστε υποκριτές.
Πώς αντιμετωπίζει η παράστασή σας τον Ταρτούφο;
Ξέρετε, δεν μου αρέσει να αναλύω ένα έργο όταν το δουλεύω. Θεωρώ όμως ότι αυτά τα κλασικά έργα αφορούν τους πάντες και τα πάντα και όλες τις εποχές. Ο Ταρτούφος αφορά στο σήμερα, γιατί αναφέρεται σε ένα ελάττωμα ανθρώπινο.
Ποιο είναι αυτό το ελάττωμα;
Το θέμα της υποκρισίας με μια ευρύτερη έννοια. Το πώς οι άνθρωποι κυκλοφορούν με μια μάσκα και κάτω από αυτή τη μάσκα, κρύβουν όλες τις αδυναμίες τους. Το ζούμε καθημερινά αυτό, όλοι παίζουμε ένα ρόλο. Η υποκρισία, αν κι έχει διαβαθμίσεις, είναι επικίνδυνη. Σήμερα ζούμε σε μια βαθιά υποκριτική κοινωνία: οι κυβερνήσεις, η πολιτική, η Εκκλησία, όλοι είμαστε υποκριτές. Τολμώ να πω πως αυτό που κάνει ο Ταρτούφος είναι πταίσμα μπροστά σε όσα συμβαίνουν γύρω μας...
Η κοινωνία δημιουργεί Ταρτούφους τελικά ή αυτή η συμπεριφορά είναι σύμφυτη της ανθρώπινης φύσης;
Η κοινωνία απαρτίζεται από ανθρώπους και κάθε επεξεργασία που συμβαίνει εντός των πλαισίων της, πατάει στο χαρακτήρα των ανθρώπων, αλλιώς δεν θα έβρισκε έδαφος. Ο άνθρωπος έχει μέσα του και το καλό και το κακό και το κακό βρίσκει πολλούς τρόπους να τρέφεται. Η παράστασή μας, έχει μια πιο σκοτεινή πλευρά, που είναι κατά τη γνώμη μου πολύ σωστή. Ακουμπάει πάνω στο ίδιο το κείμενο, απλώς το διαβάζουμε με «άλλα γυαλιά»… . Δυσκολεύομαι ως ηθοποιός να δώσω τίτλους, όταν βρίσκομαι σε μια διαδικασία πρόβας. Προσπαθώ να βρω την αλήθεια του ρόλου, όποτε δεν έχω εικόνα του πώς φαίνεται το όλο πράγμα… Νομίζω ότι οι ηθοποιοί ποτέ δεν ξέρουμε ακριβώς τι εκφράζουμε και τι βγαίνει τελικά προς τα έξω.
Ο Ταρτούφος είναι θύτης ή θύμα;
Ξεκινάει ως θύτης και καταντάει θύμα, γιατί περιστοιχίζεται από άλλους Ταρτούφους, ίσως πιο επικίνδυνους…
Μπορεί τελικά να υπάρξει μια κοινωνία χωρίς Ταρτούφους;
Οι Ταρτούφοι υπάρχουν γιατί όλοι προσπαθούν να επιβιώσουν. Το πώς επιβιώνουμε είναι το θέμα, αυτό που ζούμε δεν είναι ζωή. Το ανθρώπινο είδος είναι πολύ βλαβερό για τον πλανήτη. Όχι ότι δεν υπάρχουν σπουδαία στοιχεία, όχι ότι δεν υπάρχουν κάποιοι που προσπαθούν, αλλά είναι λίγοι, μια σταγόνα στον ωκεανό. Ο πολιτισμός είναι μια αστεία λέξη, η ποιότητα, η ουσιαστική ζωή έχει καταστραφεί. Σήμερα λόγω του ίντερνετ, έχουμε πλέον ενημέρωση για τα πάντα σε κάθε άκρη του κόσμου, έχει λοιπόν αλλάξει η αντίληψή μας, βλέπουμε πια σφαιρικά τα πράγματα, οπότε δεν θα έπρεπε να ζούμε στον μικρόκοσμό μας. Πολιτισμένος κόσμος είναι αυτός με όλο αυτό το μεταναστευτικό κύμα; Όταν έχουμε συνηθίσει να ξεβράζονται πτώματα παιδιών κάθε μέρα και να μην κάνουμε τίποτα, θεωρούμαστε πολιτισμένοι; Εγώ αυτά τα βρίσκω τερατώδη, γι’ αυτό σας λέω ότι το πταίσμα του Ταρτούφου το βρίσκω πολύ ελαφρύ.
Εσείς ερμηνεύετε τη μητέρα του Οργκόν…
Ναι, έχω μια νύφη με την οποία έχω τη γνωστή σχέση νύφης – πεθεράς. Έχω δυο εγγόνια, κι όπως βλέπουμε μέσα στο έργο αυτή η γυναίκα πιστεύει απόλυτα στον Ταρτούφο, που ευαγγελίζεται ότι θα τους ενώσει με το θείο και θα εξυγιάνει την οικογένεια από τον έκλυτο βίο της. Είναι μια μητριαρχική μορφή, τα υπόλοιπα τα αφήνω στον θεατή…
Τραγικά πράγματα συμβαίνουν και στον χώρο του πολιτισμού σήμερα…
Δεν υπάρχει πολιτισμός, δεν υπάρχει Υπουργείο πολιτισμού σε μια χώρα που θα έπρεπε ζει από τον πολιτισμό. Είναι ένα από τα μεγάλα μας κεφάλαια. Ακόμα και στην καθημερινή μας ζωή δεν υπάρχει πολιτισμός… Τόσα χρόνια που παίζω σε μικρά ποιοτικά θέατρα δεν θυμάμαι να έχει έρθει κανένας υπουργός… Ξέρετε, το να γίνει μια καλή παράσταση, δεν σημαίνει πολιτιστική ανάπτυξη. Είναι μόνο για να κάνουμε κουβέντα, δεν ζούμε σε πολιτισμένο κόσμο. Είμαστε 6 δισεκατομμύρια. Πόσοι άνθρωποι βιώνουν όμως μια πολιτισμένη ζωή; Μια τεράστια δυστυχία κυριαρχεί σε αυτό τον κόσμο. Δεν νομίζω όμως ότι το θέατρο περνάει κρίση, οι συντελεστές περνούν, διότι δεν πληρώνονται. Το περίεργο φαινόμενο είναι πως η πολιτεία έχει απαίτηση να πληρώνουμε τα πάντα, αλλά χωρίς να πληρωνόμαστε. Δεν ξέρω πώς μπορεί να γίνει αυτό… Πώς να είμαστε συνεπείς στις υποχρεώσεις όταν δεν πληρωνόμαστε; Οι παραγωγές ματαιώνονται, οι παραγωγοί ζητάνε έργα με λίγα πρόσωπα, γίνονται συνεχώς εκπτώσεις, όχι από άποψη, που καταστρέφουν τη μαγεία στο θέατρο. Εμείς οι ηθοποιοί πια δεν πληρωνόμαστε τις πρόβες, αλλά περιμένουμε να πάρουμε κάποια χρήματα όταν ανέβει η παράσταση κι αν μπει ο κόσμος…
Πώς βλέπετε εσείς το θέατρο στην Ελλάδα σήμερα;
Κοιτάξτε, υπάρχει μια τάση των σκηνοθετών να αντιμετωπίζουν τα κλασικά κείμενα μέσα από τις προσωπικές τους φαντασιώσεις και να κάνουν διάφορες περίεργες προβολές πάνω τους για να τα κάνουν πιο ενδιαφέροντα, κατά τη γνώμη τους. Τις περισσότερες φορές δεν είναι επιτυχημένες αυτές οι επεμβάσεις, γιατί στερούν από τα έργα την πνευματικότητά τους. Κι αυτό είναι άδικο για τα έργα.. Νομίζω λοιπόν ότι υπάρχει πάντα ο τρόπος και η χρυσή τομή….
Φωτογραφίες: Γιάννης Πρίφτης