Ο ΠΕΤΡΟΣ ΖΟΥΛΙΑΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τρίτη, 27/09/2016 17:03
O Πέτρος Ζούλιας σκηνοθετεί στο Θέατρο Χώρα την ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ του Ι. Μ. Παναγιωτόπουλου, που όπως λέει: ''έχει σκορπίσει τον εαυτό του σε εφτά πρόσωπα, στους ήρωες του βιβλίου δηλαδή κι είχε κάνει μια πολύ τίμια και με μεγάλη ειλικρίνεια κατάθεση εποχής κι ανθρώπων.
- Ασχολείστε τελευταία συχνά με την δραματοποιημένη λογοτεχνία. Πώς δουλεύετε τις διασκευές και ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία στο να μεταφέρει μια θεατρική παράσταση, το πνεύμα ενός λογοτεχνικού βιβλίου;
Καταρχάς, παγκοσμίως παρατηρείται μια ένδεια σε σχέση με τη σύγχρονη παραγωγή έργων και υπάρχει μια τάση να ξαναγυρίσουμε σε παλιά κείμενα, σε βιβλία, να δραματοποιηθούν ταινίες. Ο κόσμος, όπως φαίνεται, δεν είναι εύκολο να παράγει πρωτότυπη θεατρική γραφή και γι’ αυτό οι σκηνοθέτες ψάχνουμε να βρούμε άλλες πηγές. Η λογοτεχνία είναι μια μεγάλη μήτρα, έχει όλα τα συστατικά – πλοκή, δυνατούς χαρακτήρες- για να δημιουργήσεις στέρεα θεατρικά έργα. Η τεράστια δυσκολία στη μεταφορά ενός βιβλίου στη σκηνή είναι η συμπύκνωση. Ο θεατρικός χρόνος είναι συγκεκριμένος και πρέπει να χωρέσεις μέσα σε δυο ώρες 300 σελίδες. Το θέμα είναι τι αντέχει από το μυθιστόρημα και σήμερα, αυτό τουλάχιστον απασχολεί εμένα.
- Επικεντρώνεστε στην διαχρονικότητα του κειμένου, δηλαδή;
Ακριβώς. Αυτό κάνω πάντα. Το ίδιο κάνω τώρα και στην «Αστροφεγγιά». Δεν χάνεται το ιστορικό πλαίσιο του έργου, αλλά θα δούμε ανθρώπους του τότε, που έχουν γίνει στοιχεία αναγνωρίσιμα σήμερα. Οι άνθρωποι άλλωστε δεν σταμάτησαν να ερωτεύονται, να ονειρεύονται, να επαναστατούν, να κάνουν ανατροπές. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό της νεότητας, που πρωταγωνιστεί στο κείμενο του Παναγιωτόπουλου.
Έχει σκορπίσει τον εαυτό του σε εφτά πρόσωπα, στους ήρωες του βιβλίου δηλαδή, κι είχε κάνει μια πολύ τίμια και με μεγάλη ειλικρίνεια κατάθεση εποχής κι ανθρώπων. Κι από αυτούς τους ανθρώπους, που είναι πολύ κοντινοί μας, πιάστηκα.
- Ποιο είναι το βασικό θέμα που πραγματεύεται ο Παναγιωτόπουλος σε αυτό το βιβλίο;
Εδώ το πλαίσιο της εποχής παίζει κυρίαρχο ρόλο. Θα μείνει στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας η «Αστροφεγγιά». Το γεγονός ότι αυτή η εποχή αντανακλάται μέσα από τα νιάτα, το κάνει πιο ενδιαφέρον. Βλέπουμε λοιπόν, πώς η Ελλάδα εκείνης της εποχής διαμορφώνει νέους ανθρώπους που ξεκινάνε να βγουν στη ζωή. Το μυθιστόρημα παρακολουθεί περίπου μια δεκαετία από τη ζωή τους. Από το σχολείο μέχρι την ενηλικίωση και την ένταξή τους στο σύστημα. Κάποιοι ευτυχούν, κάποιοι δυστυχούν. Έχει και φως και σκοτάδι αυτό το κείμενο.
Στη πρόβα λέμε συνέχεια ότι δίνει μεγάλη ελπίδα, γιατί οι εποχές τότε ήταν πολύ πιο ακραίες και δύσκολες από αυτές που διανύουμε σήμερα. Κι αυτοί οι άνθρωποι άντεξαν και προχώρησαν. Μπορεί να μας περιμένει λοιπόν, ένα καλύτερο αύριο.
Αυτό έχω ανάγκη να το πιστέψω, γιατί και ως πατέρας με ενδιαφέρει τι θα γίνουν οι νέοι άνθρωποι, που σήμερα η πατρίδα τους διώχνει προς τα έξω.