Ο ΠΑΟΥ, ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΙ Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 30/11/2015 12:35
Ο Στέφανος Οικονόμου είναι ένα παιδί που οδηγείται στο έγκλημα στη ΣΥΓΓΝΩΜΗ που παρουσιάζεται στο Θέατρο Σταθμός, σε σκηνοθεσία Τ. Τζαμαργιά.
- Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ είναι ένα έργο για τη νεανική βία. Τι πιστεύετε εσείς ότι τη δημιουργεί και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Η βία δεν προέρχεται από μια εσωτερική ανάγκη, είναι απόκτημα πρωτίστως της εκπαίδευσης και της κοινωνικής πρακτικής.Η κοινωνία είναι αυτή που προετοιμάζει ένα έγκλημα, είναι ο ιθύνων νους και ο εγκληματίας το διαπράττει. Φέρει σαφέστατα και η οικογένεια μερίδιο ευθύνης, αλλά το παιδί έχει απογαλακτιστεί από πολύ μικρή ηλικία, είναι τόσες οι επιρροές, που ο γονιός έχει μετατραπεί σε θεατή, παρά σε αρωγό. Θα πρέπει ο καθένας από τη σκοπιά του να νιώθει τον συνάνθρωπο του, ως κάποιον προσφιλή και να μην αποστρέφει το βλέμμα του, γιατί κάποια στιγμή θα έρθει και η σειρά του και τότε δεν θα’ναι κάποιος εκεί για εκείνον.
-Έχετε βιώσει ή έχετε έρθει αντιμέτωπος με τη βία;
Ασφαλώς και έχω βιώσει! Η βία είναι πολύπλοκη έννοια, είτε σε μικρό είτε σε μεγάλο ποσοστό είναι βία! Το καταστροφικό είναι όταν την αντικρίσουμε σε μικρή ηλικία, όταν αρχίζει η διάπλαση της προσωπικότητας μας, εισπνέουμε οτιδήποτε καινούργιο παρεισφρύει στο διάβα μας. Δεν υπάρχει το φίλτρο για να εξετάσεις αν είναι καλό ή κακό, αλλά αυτό διαμορφώνει μετέπειτα χαρακτήρα, κλειδώνεις τη συμπεριφορά σου και οδηγείσαι μην έχοντας και σωστή νουθεσία, σε μονοπάτια που οδηγούν σε αδιέξοδο.
- Το έργο προτείνει ως λύση τη συγχώρεση. Πόσο εύκολο είναι να συγχωρείς;
Η συγχώρεση για μένα είναι να παραγκωνίζεις τον εγωισμό σου! Χριστιανικά αν το δούμε είναι κάτι που ακούμε από μικρά παιδιά: το να αγαπάμε και να συγχωρούμε! Έχει γίνει λίγο γραφική αυτή η λέξη, λέγεται για να ειπωθεί! Επί της ουσίας δεν έχει κατανοηθεί σωστά αυτός ο όρος. Είναι κάτι βαθύ, πρέπει να το συζητήσεις με το «εγώ» σου πριν το πεις, για να καταγραφεί στο υποσυνείδητο και να μη ταλανίζεσαι. Αλλιώς θα είναι ένα ακόμα σκουπίδι που έχει τρυπώσει κάτω απ το χαλί και μόλις το σηκώσεις θα βρεις ένα γίγαντα, που θα είναι πιο έτοιμος και πιο γενναίος να ανταποδώσει την αδικία που του έγινε ή τις όποιες άλλες εκφάνσεις βίας.
- Επίσης ένα από τα θέματα της παράστασης, είναι η εικονική επικοινωνία όπως διαμορφώνεται στη σύγχρονη κοινωνία.... Πώς επηρεάζει τις ανθρώπινες σχέσεις; Εσάς συγκεκριμένα;
Ζούμε στην εποχή του Ίντερνετ, της εξέλιξης, αλλά δε θα έλεγα πως ζούμε και στην εποχή της πνευματικής διέγερσης. Προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε ένα τέρας που όλο και περισσότερα ζητάει. Σίγουρα είναι επίτευγμα το να μπορούμε να μιλήσουμε με ένα αγαπημένο μας πρόσωπο στην άλλη άκρη του πλανήτη, αλλά θεωρώ πως παρεξηγήσαμε αυτόν τον εκσυγχρονισμό.
Έχουμε χάσει το σθένος του να μιλάμε ευθέως, κοιτώντας τον άλλον στα μάτια, συνεχώς κρυβόμαστε. Στην ουσία έχουμε αλλοτριωθεί, έχουμε ανταλλάξει τους φίλους μας με κάτι άυλο. Κάνουμε έρωτα από απόσταση, δεν υπάρχει επαφή, αποξενωνόμαστε όλο και περισσότερο. Σίγουρα δε θα μπορούσα να μην είχα βαφτιστεί και εγώ στην ίδια κολυμπήθρα, με το ίδιο νερό. Προσπαθώ όσο μπορώ να χρησιμοποιώ αυτό το πολυμέσο και όχι να με χρησιμοποιεί αυτό
- Μιλήστε μας για το ρόλο σας.
Υποδύομαι τον Πάου, έναν 18χρόνο. Ένας χαρακτήρας με πασιφανή στοιχεία έλλειψης προσοχής στον ίδιο, ένας ετερόφωτος ήρωας που δίνει έναν διαρκή αγώνα στο να είναι αποδεκτός, να ανήκει κάπου. Θέλει να είναι ο Leader αλλά δεν έχει σθένος να διεκδικήσει!Ένα καταθλιπτικό άτομο που κάνει τα πάντα,έχοντας ως κύριο μέλημα να είναι αρεστός, εξασφαλίζοντας έτσι μια θέση δίπλα στον αρχηγό. Ένα θρασύδειλο άτομο που δεν διαφέρει, έχοντας ως εφαλτήριο την εντολή του υποκινητή Μάρκ, να συμμετάσχει σε ένα σκληρό έγκλημα
- Αυτό το έργο είναι αρκετά σκληρό. Πώς αντιμετωπίζετε τις βίαιες σκηνές;
Είναι ένα άγριο έργο, δίνει καίρια χτυπήματα και σε θεσμικούς παράγοντες, προβάλλει τη βία σε υπερθετικό βαθμό σε σχέση με την ηλικία των παιδιών. Όταν συνειδητοποίησα τι ακριβώς κάνανε αυτά τα παιδιά και για ποιο λόγο, με έπιασε ένας κόμπος. Δεν είναι εύκολο να το διαχειριστείς. Χρειάζεται ηρεμία και καθαρή σκέψη γιατί υπάρχουν ολισθήματα. Έχοντας αποδομήσει και κατανοήσει το ρόλο γίνεται πιο διαχειρίσιμο απ’ τον ηθοποιό, αλλά για το θεατή παραμένει το ίδιο σοκαριστικό.
- Τι θέλετε να αποκομίσει ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση;
Ο θεατής αντιλαμβάνεται το μέγεθος των συνθηκών, σε μια κοινωνία με ανάλγητες συμπεριφορές, με εξάρσεις. Μεταφέρεται νοερά μέσα από το θεατρικό μικρόκοσμο, στην πραγματικότητα που από χρόνια έχει σπάσει τον καθρέφτη,αφού έχει κλείσει τα μάτια του εκουσίως.Όπως ο ήρωας που υποδύομαι έτσι και οι συνεπιβάτες αυτής της κοινωνίας θα πρέπει να αγκυροβολήσουμε πάνω σε μια φράση που είναι κι η ουσία του έργου. «Τι έιναι αυτό που δεν υπήρξε, πρόκειται να υπάρξει και όταν υπάρξει θα πάψει να υπάρχει;» Η απάντηση επί σκηνής.