Ο ΟΣΒΑΛΝΤ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ ΤΟΥ ΙΨΕΝ, ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 30/03/2016 16:35
Ο Δημήτρης Φουρλής συνεργάζεται με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, στους ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ του Ίψεν, ενώ συμμετέχει και στην παράσταση της Ε. Δημοπούλου ΤΑ ΣΑΡΑΝΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ.
- Είστε ο Όσβαλντ στους ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ του Ίψεν, σε σκηνοθεσία της Γ. Καλαΐτζή, ένα έργο όπου οι ήρωες δεν ζουν τελικά τη ζωή που επιθυμούν.
Βασικός πυλώνας της παράστασης είναι η κυρία Άλβινγκ, μητέρα του ΌσβαλΝτ. Είναι μια γυναίκα που προσπάθησε να κρύψει τα προβλήματα του σπιτιού της. Μια γυναίκα δυστυχισμένη, που υποφέρει καθαρά από δικές της επιλογές. Εξάλλου, το λέει και η ίδια πως υπήρξε δειλή. Επέλεξε να στείλει το παιδί της μακριά, επέλεξε να κρατήσει κρυφή την άστατη ζωή του άνδρα της, θέλησε να κλείσει ένα μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της και να ξεχαστεί, αλλά η ζωή είχε άλλα σχέδια. Η Άλβινγκ δεν μπόρεσε να ζήσει τη ζωή που επιθυμούσε, γιατί έκρυψε τα προβλήματα, δεν τα μοιράστηκε, δεν μοιράστηκε τις απόψεις της για τη ζωή. Δεν τόλμησε να εκφράσει τις ιδέες της ελεύθερα, με αποτέλεσμα η στάση που κράτησε να έχει συνέπειες.
- Ο Όσβαλντ που εσείς ερμηνεύετε νοσεί. Πως αντιμετωπίζετε υποκριτικά αυτήν την «αρρώστια».
Η ασθένεια που έχει προσβάλλει τον Όσβαλντ, δεν αναφέρεται μέσα στο έργο. Περιγράφοντάς την ο ήρωας στην μητέρα του και έχοντας βέβαια κανείς υπόψη του την εποχή που γράφτηκε το έργο, μπορεί να καταλάβει πως πρόκειται για τη σύφιλη. Παρά το γεγονός, ότι η σύφιλη μεταδίδεται με την σεξουαλική επαφή, δεν είναι η μόνη οδός μετάδοσής της. Πιθανοί τρόποι μετάδοσης της ασθένειας στον Όσβαλντ, είναι από την μητέρα στο έμβρυο, ή από τον πατέρα μέσω του σάλιου της πίπας που του έδωσε να καπνίσει σε μικρή ηλικία. Την χρονική στιγμή που βλέπουμε τον Όσβαλντ, ήδη βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο της ασθένειας, η οποία έχει προσβάλλει νευρώνες του εγκεφάλου και έχει χτυπήσει το κεντρικό νευρικό του σύστημα. Επομένως μιλάμε για νευροσύφιλη, με αποτέλεσμα να έχει συμπτώματα κόπωσης, ναυτίας, αδύναμη ισορροπία και ελαφρούς πόνους στα κάτω άκρα. Η κρίση του Όσβαλντ στο τέλος του έργου, είναι επιληψία και γενική παράλυση. Η υποκριτική προσέγγιση της ασθένειας, έγινε με την μελέτη των συμπτωμάτων και δουλεύοντας καθημερινά, με αυτά τα στοιχεία. Ο Όσβαλντ έχει αποκτήσει από την ζωή του στο Παρίσι ελεύθερες ιδέες, μακριά από τους κανόνες που επιβάλλει η κοινωνία και η εκκλησία. Έχουν αποδώσει επομένως ορισμένα συμπτώματα της ασθένειας του σε αυτόν τον τρόπο ζωής που έκανε και πιο συγκεκριμένα, αποδίδουν υποκριτικά την κρίση του στο τέλος, ως μια πνευματική ασθένεια. Αυτή η ερμηνεία της ασθένειας δημιουργεί έναν ήρωα, ενώ με την καθοδήγηση της Γλυκερίας Καλαΐτζή, θέλαμε να μιλήσουμε για απλούς ανθρώπους με πραγματικά προβλήματα. Στην τελευταία σκηνή του έργου, βλέπουμε μια μάνα να προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση επιληψίας του γιου της, που είναι ο μόνος άνθρωπος που της έχει απομείνει. Αυτό από μόνο του γίνεται πραγματικό.
- Μιλήστε μας για το έργο του ΔΗΠΕΘΕ στην περιοχή και για το πώς προέκυψε η συνεργασία σας.
Η Ελένη Δημοπούλου βρίσκεται στο τιμόνι του ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Είναι ένας δυναμικός, δραστήριος άνθρωπος, φιλόξενος , ανοιχτός σε συνεργασίες , με καλλιτεχνικές αναζητήσεις και ο χαρακτήρας της αυτός έχει περάσει στο ΔΗΠΕΘΕ. Μέσα από την Γλυκερία, με την οποία έχω δουλέψει εξαιρετικά και εκτιμώ βαθύτατα για αυτά που μου έχει προσφέρει, έμαθα για την παράσταση και έτσι συνεργάστηκα με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης. Έπειτα προέκυψε και η παιδική παράσταση τα ‘’ 40 κλειδιά’ σε σκηνοθεσία της Ελένης Δημοπούλου.
- Τι ανοίγουν αυτά τα 40 κλειδιά;
Τα ‘’40 κλειδιά’’ είναι ένα σκυριανό παραμύθι, μια ιστορία αγάπης με πολλές περιπέτειες. Βλέπουμε τη προσπάθεια της Μαρδίτσας με τα τρία αδέρφια της να κατακτήσουν την ευτυχία μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Είναι μια παράσταση για όλες τις ηλικίες με τραγούδι, αφήγηση και εναλλαγή ρόλων. Τα ‘’40 κλειδιά’’ ανοίγουν τον δρόμο της αγάπης.
- Ως νέος άνθρωπος και καλλιτέχνης πώς βλέπετε τα πράγματα στον τομέα του πολιτισμού.
Την περίοδο αυτήν είμαι τρομερά επηρεασμένος από τα πρόσφατα γεγονότα που δοκιμάζουν τη διεθνή κοινότητα. Όσον αφορά στα εσωτερικά μας θέματα, ο κόσμος πηγαίνει από πανικό σε πανικό και γίνεται όλο και πιο φοβισμένος. Έχουμε μπει σε μια διαδικασία εδώ και έξι χρόνια, να είμαστε θύματα και οι άλλοι θύτες. Ο κόσμος είναι τρομαγμένος, δεν ξέρει από πού να κρατηθεί. Διακηρύττουμε την αλλαγή, αλλά στην ουσία δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Μιλώντας πριν για τους ‘’Βρικόλακες’’ οι άνθρωποι δεν μοιράζονται τα προβλήματά τους. Η ζωή πρέπει να μοιράζεται. Όπως λέει και η κυρία Άλβινγκ: "Εάν δεν κάνεις πράγματα που επαναστατεί η καρδιά σου, τότε δεν ζεις".
H φωτογραφία είναι της Φιληάννας Καραμανλή