Ο ΝΙΚΟΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΟΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 31/10/2016 14:39
Ο Νίκος Μαγδαληνός είναι η "πρώτη φωνή" στο ΑΥΤΗ Η ΝΥΧΤΑ ΜΕΝΕΙ, που σκηνοθετεί η Κίρκη Καραλή και ξεκινά 10/11 στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς "Μελίνα Μερκούρη".
-Τι συμβαίνει μέσα σε αυτή νύχτα του Θάνου Αλεξανδρή;
Ο κόσμος βρίσκεται σε μια έκσταση, η Ελλάδα του τότε, της δεκαετίας του’ 80 περιγράφεται μέσα σε αυτή τη νύχτα και μαζί, όλα αυτά που ντρεπόμαστε να εκφράσουμε. Το «ξενόφερτο» είχε την πρωτιά και το ελληνικό στοιχείο που εκφράζεται μέσα από τα μπουζούκια, θεωρήθηκε δεύτερο. Όμως η έκσταση αυτή, το τραγούδι και ο χορός είναι μια διονυσιακή κατάσταση, που υπάρχει στην κυτταρική μας μνήμη. Η νύχτα του τότε, ήταν στην πραγματικότητα μια ακόμα μέρα, ένας ολόκληρος κόσμος.
-Τι μένει τελικά όταν ξημερώνει;
Πέφτεις στην ωμή πραγματικότητα, στην καθημερινότητα και σε όσα σε καταπιέζουν. Τα μπουζούκια εκείνη την εποχή συνέβαλλαν, κατά τη γνώμη μου, στο να μην υπάρχει μεγάλη εγκληματικότητα, όπως σήμερα, επειδή ήταν ένας τρόπος εκτόνωσης. Λειτουργούσαν ως ένα alter ego των γηπέδων.
-Αλλάζουν οι άνθρωποι κατά τη διάρκεια της νύχτας;
Εκτονώνονται ψυχικά. Μια ανάταση προς τα ουράνια είναι η νύχτα. Ο συνδυασμός του ποτού και της μουσικής στη διαπασών απελευθερώνει.
-Πώς μοιάζει ο ήρωας σας τη μέρα;
Κάνω έναν λαϊκό τραγουδιστή, την πρώτη φωνή. Ένας άνθρωπος που ήθελε να κάνει καριέρα, αλλά ποτέ δεν έγινε φίρμα. Αυτοί οι άνθρωποι, πάντα λένε ότι δεν είναι ενταγμένοι στο σύστημα, γι’ αυτό δεν πέτυχαν. Καταλαβαίνω την αγωνία του, αλλά έχει λιγότερες πιθανότητες να γίνει όνομα, από το να του έρθει το νούμερο στη ρουλέτα. Άβολα αισθάνεται τη μέρα. Τη νύχτα είναι κοινωνικός, αλλά το πρωί δεν έχει την ίδια συμπεριφορά, γιατί δεν ανήκει σε αυτόν τον κόσμο. Η μέρα δεν είναι ο κόσμος του.
-Ο ήρωας σας τι αναζητάει μέσα στη νύχτα και τι βρίσκει;
Αρχίζει να συνηθίζει τον τρόπο ζωής της νύχτας. Έχει καταντήσει να πίνει κι αυτό δείχνει πως δεν θέλει να έχει μνήμη, να μην ξέρει ποιος είναι πραγματικά. Δεν μπορεί να κοιτάξει ευθέως τον εαυτό του στον καθρέφτη.
-Ποιο είναι το αγαπημένο του τραγούδι;
"Με το στόμα γεμάτο φιλιά". Λέω οχτώ τραγούδια στην παράσταση και τώρα κάνω πρόβα μουσικής- πιστεύω θα τα καταφέρω. Όλοι αυτοί οι τραγουδιστές, ξέρετε, μου ήταν συμπαθείς, γιατί έβλεπα την αγωνία τους, άλλα και την παραδοχή της ήττας. Όμως εκεί, μέσα στη νύχτα ήταν κάποιοι, το βράδυ στην πίστα τους άκουγαν και τους παρακολουθούσαν.
-Πώς συναντιούνται στην παράσταση της Κίρκης Καραλή οι διαφορετικές ιστορίες του βιβλίου;
Κάνουμε ένα ταξίδι με το λεωφορείο της χαράς, όπως το λέω, από πόλη σε πόλη. Παίρνουμε στιγμιότυπα για να δείξουμε τι ήταν τα μπουζούκια εκείνη την εποχή, πόσο επηρέασαν τον κόσμο. Δεν πιστεύω προσωπικά πως τα μπουζούκια φταίνε για όσα έγιναν στη χώρα. Η καταστροφή έρχεται από το σπίτι, από τη μάνα που νομίζει ότι το παιδί της είναι το καλύτερο. Στην παράσταση περνάμε από τη μια κατάσταση στην άλλη, ανακοινώνουμε την κάθε πόλη κι υπάρχει μια αρμονική σύνδεση. Έχουμε έναν άξονα και πάνω σε αυτόν χτίζουμε μια μουσικοθεατρική παράσταση. Κάνουμε έναν ρόλο βασικό, αλλά συμμετέχουμε με διάφορους τρόπους σε όλες τις ιστορίες. Για παράδειγμα, εγώ κάνω σε αρκετές πόλεις την πρώτη φωνή, σε άλλες κάνω το αφεντικό ή έναν σερβιτόρο. Πιστεύω πως η ιδέα είναι πολύ έξυπνη και ο κόσμος θα περάσει καλά. Κάποιο τραγούδι θα ξέρουν και θα το πουν μαζί μας. Θυμάστε που πήραν μια εκκλησία από τα θεμέλια και την πήγαν σε ένα άλλο μέρος; Αυτό μου θυμίζει η παράστασή μας: σαν να παίρνουμε αυτό τον κόσμο εκείνης της εποχής και να τον ταξιδεύουμε. Επίσης είμαστε μια πολύ καλή ομάδα. Οι παλιότεροι ξέρουμε αυτή την εποχή, έχουμε μνήμες, αλλά βλέπω ότι και τα νέα παιδιά το πιάνουν το νόημα. Είναι στο αίμα μας φαίνεται, άλλωστε είμαστε Έλληνες και πρέπει να είμαστε περήφανοι γι’ αυτό.
-Εσείς τι σχέση έχετε με τη νύχτα;
Καμία. Εγώ τη νύχτα κάθομαι στο σπίτι, αλλά σέβομαι τη λαϊκή στόφα που κυκλοφορεί ανάμεσά μας και θεωρώ ότι είναι σημαντική, παρόλο που κάποιοι την θεωρούν μειονέκτημα. Τα αγαπώ αυτά τα παιδιά των μπουζουκιών, έχω γνωρίσει πολλά από αυτά από κοντά και δεν έχω βρει ούτε ένα τσογλάνι ανάμεσά τους, είναι καθαρά παιδιά. Δεν έχουν καμιά ιδιαίτερη μόρφωση, αλλά αυτό με αφήνει αδιάφορο, γιατί ξέρουν τη ζωή. Τα συγκεκαλυμμένα και τα δήθεν έφεραν την καταστροφή, κι όχι τα μπουζούκια και οι άνθρωποι εκείνης της εποχής. Αυτοί ήταν παθιασμένοι, είχαν αγάπη γι’ αυτό το είδος, που είναι ένα ομαδικό σπορ, αντίστοιχο του ποδοσφαίρου.
-Πώς η περίοδος της Ελλάδας που περιγράφει το βιβλίο, έχει επηρεάσει τη σημερινή κατάσταση;
Μπορεί να κατρακυλήσαμε, αλλά δεν ήταν τα μπουζούκια η αιτία, επειδή φαγώθηκαν τα χρήματα, όπως λέγεται. Να σας δώσω ένα παράδειγμα: εκείνη την εποχή υπήρχε μόνο το προπό. Σήμερα έχουμε 14 παιχνίδια του ΟΠΑΠ. Αν δεν τα έτρωγαν εκεί λοιπόν τα λεφτά, θα τα έτρωγαν αλλού. Δεν σημαίνει ότι το ασπάζομαι όλο αυτό, άλλα ο απλός λαϊκός κόσμος στα μπουζούκια έβρισκε την πραγματική του διάσταση, αυτό που ήθελαν να είναι.
-Τι άλλο θα κάνετε φέτος;
Συνεχίζω τα γυρίσματα για το «Ταμάμ» στον Αντένα και μετά βλέπουμε.