Ο ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 04/11/2015 19:05
Η Άντζελα Μπρούσκου σκηνοθετεί στο Εθνικό τη ΜΑΓΚΝΤΑ ΓΚΕΜΠΕΛΣ, του Γ. Βέλτσου, ανιχνεύοντας τις αιτίες που οδηγούν στην επικράτηση των ολοκληρωτικών συστημάτων.
- Ποια ήταν στην πραγματικότητα η Μάγκντα Γκέμπελς;
Η Μάγκντα ήταν γυναίκα του Γιόζεφ Γκέμπελς, Υπουργού Προπαγάνδας και στενού συνεργάτη του Χίτλερ. Η ίδια και ο σύζυγός της σκότωσαν τα έξι τους παιδιά και μετά αυτοκτόνησαν. Ήταν φανατική Ναζί, ερωτευμένη με τον Χίτλερ και πίστευε πως η ζωή, δεν είχε κανένα νόημα, σ’έναν κόσμο που δεν θα κυβερνούσε το τρίτο Ράιχ.
- Πώς παρουσιάζεται μέσα στο έργο του Βέλτσου;
Στο έργο του Βέλτσου η Μάγκντα Γκέμπελς ψυχαναλύεται στο ντιβάνι του Ναζισμού, για να αρθρώσει ένα λόγο που ποτέ δεν έγινε προφορικός και να αποκαλύψει τις πιο βαθιές τραυματικές της σχέσεις, με τη γυναίκα που αποφάσισε να γίνει ναζί και να παραμείνει μέχρι τέλους.
- Ανιχνεύονται στο έργο οι βαθύτερες αιτίες που οδήγησαν στην επικράτηση του φασισμού;
Το έργο επαναφέρει τα γνωστά ερωτήματα και θέματα για τον φασισμό, μέσα μέσα από την πλαστογράφηση της Ιστορίας, τον εθνικισμό, την εκμετάλλευση της Διανόησης και την προπαγάνδα στο λαό, κάτω από πολύ δύσκολες οικονομικές και κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.
- Το έργο παρακολουθεί την πορεία αρνητικών χαρακτήρων... Μιλάμε για πρόσωπα που εγκλημάτισαν κατά της ανθρωπότητας, οπότε φαντάζομαι ότι οι θετικές τους πλευρές δεν μας αφορούν και ιδιαίτερα. Πώς το αντιμετωπίζετε αυτό στη σκηνοθετική σας γραμμή;
Το έργο τοποθετεί τα πρόσωπα στο Θέατρο της Ιστορίας. Ζουν το παρόν και το μέλλον τους σαν μια επανάληψη. Είναι καταδικασμένα μέσα στο χρόνο, να ξαναβιώνουν αυτό που θα έχει συμβεί.
Η οικογένεια επίσης εγκλωβίζει τα παιδιά της στο χρόνο και πάντα έχει ένα εξουσιαστικό ρόλο απέναντι στα μέλη της, Οπότε είτε μας αρέσει η όχι, ενέχει μέσα της το σπέρμα της αυτοκαταστροφής. Σε μια δεδομένη, ακραία στιγμή μπορεί ν’ αποφασίζει για τη μοίρα τους. Ακόμα κι αν αυτό δεν γίνεται φανερό, είναι μέσα στη δυνατότητά της.. Αντιμετωπίζω τους Γκέμπελς ως γνωστούς μου. Ίσως με την εκκεντρικότητα του θανάτου..
- Η ανθρώπινη φύση τελικά, ελκύεται από τη βία ή είναι κοινωνικές οι διεργασίες που επιτρέπουν την απενοχοποίησή της;
Η ανθρώπινη φύση είναι βίαιη. Ο ναζισμός έγινε κυρίαρχη ιδεολογία, ακριβώς γι’ αυτό. Όταν ο πολιτισμός παλινδρομεί και καταρρέει, τα ανθρώπινα ένστικτα είναι που κυριαρχούν. Αν η επιβίωση, ας πούμε, είναι η βίαιη ανταγωνιστικότητα, ο ναζισμός την έκανε ιδεολογία μαζική, σχεδόν θρησκεία.
- Σήμερα κινδυνεύουμε από ανάλογα ολοκληρωτικά καθεστώτα και ιδεολογίες;
Σήμερα ζούμε σ’ ένα πανευρωπαϊκό ολοκληρωτικό καθεστώς. Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι ο νεοφιλελευθερισμός. Η επιστροφή του ναζισμού με άλλο όνομα.
Σήμερα στη φεουδαρχική Ευρώπη των εργατών-σκλάβων, οι λαοί λιμοκτονούν. Ενώ οι μετανάστες και οι πρόσφυγες που γέννησαν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές και οι πόλεμοι για το χρήμα στην Μέση Ανατολή και όχι μόνο, πεθαίνουν έξω από τα σύνορά της. Η ζωή έχει χάσει την αξία της.
- Τι μπορεί να μας προστατεύσει από αυτές;
Τίποτα δεν μπορεί να μας προστατεύσει. Ίσως μόνο η συνείδηση, η παιδεία και η εξέγερση.
- Τι θα θέλατε να καταλάβει ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση;
Να καταλάβει πως ο ναζισμός δεν είναι παρελθόν, αλλά παρόν και μέλλον και μας αφορά όλους. Και κυρίως είναι μέσα στη φύση μας. Κυρίως αυτό.
- Τι άλλο ετοιμάζετε για φέτος;
Κάνω ένα εργαστήριο για νέους ηθοποιούς στο ΒIOS και θα συνεργαστώ με τον θεατρικό Οργανισμό Κύπρου.
- Πώς βλέπετε τον θεατρικό χειμώνα που μόλις ξεκίνησε; Είστε αισιόδοξη;
Δεν ενδιαφέρει. Μ’ενδιαφέρει ότι δεν υπάρχει μια χώρα που να στηρίζει επίσημα και πρακτικά τον πολιτισμό. Οπότε ενεργοποιούνται τα αντανακλαστικά του Δαρβινισμού και όχι της Τέχνης. Και δυστυχώς αυτό ενισχύεται και επιβραβεύεται από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Δεν μπορεί το θέατρο να καθορίζεται μόνο από την ελεύθερη αγορά και μάλιστα των εβδομαδιαίων περιοδικών ενημέρωσης. Είναι σημάδι παρακμής.
(Πηγή φωτογραφίας: popaganda)