Ο ΜΑΡΚΟΣ ΠΑΠΑΔΟΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΗΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τρίτη, 24/01/2017 11:34
Ο Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης μιλάει για τη «Στέλλα Βιολάντη», που σκηνοθετεί ο Γιώργος Λύρας στο Θέατρο χώρα.
Τι σας συγκινεί στην «Στέλλα Βιολάντη» του Γ. Ξενόπουλου;
Ο βασικός λόγος που με ερεθίζει και με συγκινεί αυτό το έργο είναι η ίδια η Στέλλα Βιολάντη. Ένα ηφαίστειο που εκρήγνυται και ξεμπροστιάζει μια ολόκληρη κοινωνία. Ένα πλάσμα αγνό με ακέραια ψυχή, μια σύγχρονη Αντιγόνη, που με το θάρρος και τη δύναμή της προβάλλει αντίσταση απέναντι σε ένα συνασπισμένο εναντίον της οικογενειακό περιβάλλον, που υπερασπίζεται τον λόγο ενός πατέρα-δυνάστη. Παλεύει μαρτυρικά τον παραδοσιακό αυταρχισμό, υπερασπιζόμενη το δίκιο της επιλογής ενός αθώου έρωτα, μιας όμορφης παρόρμησης. Είναι ο ελεύθερος άνθρωπος, ο αληθινός, ο προοδευτικός, που ορίζει απόλυτα τον εαυτό της. Με τον λόγο για όπλο, παλεύει ενάντια στη σωματική βία. Και φυσικά η αυτοθυσία της γίνεται ευαγγέλιο και κληρονομιά για τις επόμενες γενιές.
- Πώς η ιστορία του Ξενόπουλου βρίσκει αναγωγή στη σημερινή κοινωνία;
Φυσικά το έργο ανάγεται στη σύγχρονη κοινωνία. Ο σύγχρονος κόσμος βράζει. Όταν μιλάμε για κρίση αξιών πρέπει να καταλάβουμε ότι ένα μεγάλο κομμάτι οφείλεται στη διαρκή κρίση του οικογενειακού περιβάλλοντος. Το κύτταρο άλλωστε της κοινωνίας είναι η οικογένεια. Κάθε γενιά παλεύει με τους δικούς της δαίμονες. Εμείς σήμερα παλεύουμε να απαρνηθούμε το «παλιό» και να δημιουργήσουμε από το μηδέν. Να προσπαθήσουμε να αρθρώσουμε από την αρχή τις λέξεις, να πούμε τη δική μας ιστορία, όχι των γονιών μας.
- Ποιες είναι οι βασικές παθογένειες της οικογένειας της Στέλλας, αλλά και γενικότερα;
Ο αυταρχισμός του πατέρα. Θέλει με κάθε τρόπο να ορίζει τα συναισθήματα και τις επιλογές των μελών της οικογένειας. Η ανυπαρξία του συμβόλου της μάνας, άρα και η απουσία της στοργικής μητρικής ποιότητας.
- Σήμερα μια ανάλογη Στέλλα πώς θα επαναστατούσε και απέναντι σε τι;
Μια ανάλογη Στέλλα… Πολλά θα μπορούσε να είναι. Θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος που μπαίνει ζωσμένος με εκρηκτικά μέσα σε έναν δημόσιο χώρο, ή κάποιος σε μία πορεία που παλεύει και διεκδικεί το δίκιο των πολλών ή ένας καλλιτέχνης πάνω σε μία σκηνή που προσπαθεί να κερδίσει τον χαμένο χρόνο των ονείρων μας. Θα επαναστατούσε απέναντι στον άνθρωπο, απέναντι στον εαυτό της.
- Τι διεκδικεί κατά βάση η Στέλλα με αυτή της την πράξη;
Το δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης, της προσωπικής επιλογής, της βουτιάς στο κενό. Θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί αληθινά με οποιοδήποτε κόστος.
- Εσείς υποδύεστε τον Χρήστο Ζαμάνο. Ποια η δική του θέση του σε αυτή την ιστορία;
Ο Χρήστος Ζαμάνος είναι ένας Δον Ζουάν, ο άντρας που ξέρει πολύ καλά πώς να πουλήσει αγάπη και ρομάντζο. Γόνος ξεπεσμένης αριστοκρατικής οικογένειας. Ευγενής και μορφωμένος. Γνωρίζει ότι είναι γοητευτικός, αλλά υποκρίνεται το αντίθετο. Βάζει στοίχημα να κατακτήσει την Στέλλα, αλληλογραφεί μαζί της και καταφέρνει με όμορφα λόγια να την κάνει να ερωτευτεί. Άθελά του αποτελεί το βασικό ερέθισμα της επανάστασής της, αλλά και ταυτόχρονα ευθύνεται για το τραγικό τέλος της.
- Τρέφει αληθινά αισθήματα για τη Στέλλα; Γιατί την αφήνει ανυπεράσπιστη;
Όχι, νομίζω πως τον ιντριγκάρει πολύ περισσότερο η φλόγα του παιχνιδιού, παρά η αγάπη μιας γυναίκας. Δεν τρέφει αληθινά συναισθήματα για την Στέλλα, αντιθέτως της δημιουργεί ερωτική ψευδαίσθηση. Παίζει μαζί της ξεκάθαρα και όταν αντιλαμβάνεται ότι το παιχνίδι χοντραίνει εξαφανίζεται. Τόσο απλά.
- Πώς τελικά αντιδράει όταν μαθαίνει τι συνέπειες είχε η πράξη του;
Δυστυχώς το ερώτημα απαντάει πολύ σκληρά ο Ξενόπουλος στην τελευταία σκηνή του έργου. «Απόψε αρραβωνιάζεται η Μαίρη του Κόντε Μαλκότση με έναν μασκαρά, Χρηστάκη Ζαμάνο τον λένε».
- Τι άλλο κάνετε φέτος;
Είμαι στα «Ταξίδια των Γκιούλ-Ιβέρ» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Μπογδάνου στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά.