Ο ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΟΥΡΗΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 08/01/2016 16:37
Τι σημαίνει βία στη σημερινή εποχή και πόσο επηρεάζεται ο εθισμός των νέων στη βία, από την εικονική πραγματικότητα;
Η Βία είναι πάντα η ίδια. Το μόνο που αλλάζει είναι ο τρόπος που “καμουφλάρεται” και προσαρμόζεται στην κάθε εποχή. Φαντάζομαι διαφορετική αίσθηση της Βίας, θα έχει ένας επαρχιώτης σιδεράς του Μεσαίωνα από ένα μεγαλοστέλεχος πολυεθνικής σήμερα.
Βία στη σημερινή εποχή μπορεί να σημαίνει Θρησκευτική βία, Ιερή Βία, Ψυχολογική, Σεξουαλική, Οικονομική ... Βία της εικόνας, συμφιλίωση με την εικόνα και μπλέξιμο της ζωής με την εικονική "ζωή".. Το κακό είναι ότι έχουμε γίνει καταναλωτές στα πάντα.
Είναι από τα προϊόντα που μασάμε χωρίς να καταλαβαίνουμε. Οι χιλιάδες πρόσφυγες είναι μια συνταρακτική εικόνα. Εκείνη η πνιγμένη “ψυχούλα” συντάραξε τους δυτικούς πολίτες. Τους πολίτες της Ευρώπης. Τους έκανε να “ανατριχιάσουν” μπροστά από τις οθόνες των τηλεοράσεων, tablets , του facebook. Αλλά το ξεχάσαμε ... Γιατί το έργο πάει παρακάτω... Η ζωή δεν περιμένει. Προχωράει ακάθεκτη κι αδυσώπητη. Για όλους. Δυστυχώς πίσω από πολλές εικόνες, κρύβονται ζωές αλήθειες και ψέμματα. Γίναμε καταναλωτές. Και το χειρότερο.
Δεν μας σοκάρει τίποτα ... Παίρνουμε την εικόνα στεγνή, χωρίς αίσθηση, άντε με υποβλητική μουσική. Δεν μυρίζεις το αίμα ούτε βλέπεις την απόγνωση στα μάτια. Μας διαπερνάει και βγαίνει, αλλά καμιά φορά μας στοιχειώνει. Δεν προλαβαίνεις να τη σκεφτείς. Ήδη κοιτάς την επόμενη.
Στον κύκλο της Βίας υπάρχουν Θύτες και Θύματα;
Φυσικά. Σε κάθε κύκλο υπάρχει το πάνω και το κάτω. Το μέσα και το έξω. Γίνεται ανακύκλωση, για το πω κυκλικά... Το θύμα που έχει υποστεί βία, ανάλογα το βαθμό και το είδος της, όταν μεγαλώσει, θα γίνει ένας “ανάπηρος” συναισθηματικά ενήλικας, που μη μπορώντας να διαχειριστεί την αναπηρία του, ασκεί την όποια βία είναι του χεριού του. Ενδοοικογενειακή, ψυχολογική σωματική, κατάχρηση εξουσίας. Έχει πολλά πρόσωπα.
Τι σας τράβηξε περισσότερο στο έργο της Μάρτα Μπουτσάκα, για να παίξετε στην παράσταση ΣΥΓΓΝΩΜΗ του Θεάτρου Σταθμός;
Για τη στάση μου στο Θέατρο Σταθμός, έπαιξαν ρόλο πολλές συμπτώσεις ...
Η πρώτη ήταν όταν η φίλη μου Υρώ (Λούπη), με σκέφτηκε για το ρόλο, το είπε στην Άννα, η Άννα κ.λπ , κ.λ.π
Ενα απόγευμα που χάζευα τον Βαγγελάκη τον γιο μου, να παίζει σε μια άδεια μισοκατεστραμμένη παιδική χαρά και πήρα την Άννα. Επίσης μια τηλεφωνική συνομιλία με τον Τάκη (Τζαμαργιά), τον σκηνοθέτη μας και μετά τη συνεργασία, φίλο μου. Και ουσιαστικά το έργο. Κυρίως για τον τρόπο που ξετυλίγει το νήμα του και το νόημα του. Και γιατί είμαι γονιός. Επίσης το γεγονός ότι θα έπαιζα με τόσα νέα και ταλαντούχα παιδιά .
Ποιές είναι οι ευθύνες των γονιών στη διαμόρφωση του χαρακτήρα των παιδιών;
Οι γονείς έχουν κυρίαρχο ρόλο, πλάθουν.. Σαν τη πλαστελίνη κατευθύνουν χειραγωγούν κι αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά τους. Κανείς δεν γνωρίζει πως είναι
να "είσαι" γονιός αν δεν γίνει . Όχι να το "παίζεις" γονιός. Η ζωή δεν είναι καρτ ποστάλ. Ούτε μόνο εικόνα. Εχεις μυρωδιές, αισθήσεις, ανασφάλειες κι απρόβλεπτες καταστάσεις. Κι ο γονιός μπαίνει στον αγώνα στη μάχη, ανεκπαίδευτος. Και φοβισμένος.
Οι γονείς δεν είναι Θεοί... είναι κι αυτοί άνθρωποι και κάνουν ότι μπορούν, για να δανειστώ μια ατάκα του έργου.
Μοναδικός μπούσουλας για μένα θα πρεπε να 'ναι η αγάπη, ο σεβασμός και το αληθινό ενδιαφέρον, όχι να “παίζεις’ το το ρόλο του γονιού, να τον αισθάνεσαι ... Και για σένα . Γιατί νομίζω τελικά μέσα από το μεγάλωμα των παιδιών, αν σταθείς τυχερός μπορεί να επουλώσεις ή και να ξεπεράσεις δικά σου παιδικά τραύματα.
Φτάνει μια συγγνώμη για καλύψει τα λάθη μας;
Εξαρτάται πόσο μεγάλο είναι το λάθος ή πόσο μεγάλη η συγγνώμη.
Μια μικρή κουβέρτα δε φτάνει να σκεπάσει ένα Μεγάλο φόβο ...