Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ ΚΑΙ Η ΑΠΟΓΥΜΝΩΜΕΝΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΟΥ 'ΣΤΕΛΛΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ'
- Ημερομηνία: Σάββατο, 24/09/2016 13:09
Ο Γιάννης Οικονομίδης αφήνει για πρώτη φορά το κινηματογραφικό σετ και σκηνοθετεί στο Εθνικό Θέατρο, το ΣΤΕΛΛΑ ΚΟΙΜΗΣΟΥ.
- Φέτος είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετείτε για το θέατρο. Πώς πήρατε αυτήν την απόφαση;
Είναι πολύς καιρός που σκεφτόμουν το θέατρο, φλερτάρω με την ιδέα πολλά χρόνια. Έτυχε αυτή η πρόσκληση από τον Στάθη Λιβαθινό και μπήκα σε αυτή την περιπέτεια. Είναι ένας δρόμος πολύ ενδιαφέρων.
- Ποια είναι η διαφορά από τον κινηματόγραφο;
Είναι πιο ξεκούραστο (γέλια). Ο κινηματογράφος έχει χαμαλίκι, περιμένεις μέχρι να μαζευτούν τα χρήματα, είναι βαριά δουλειά. Αλλά όσο αφορά στο δημιουργικό κομμάτι, δεν αντιμετωπίζω διαφορετικά το θέατρο. Συνεχίζω τις αναζητήσεις που είχα και στο σινεμά, σε σχέση με την ελληνική κοινωνία, τις καταστάσεις, τους χαρακτήρες. Δεν θα έκανα κάτι που είναι έξω από εμένα. Αυτός είναι ο δρόμος μου, αυτό ψάχνω κι διερευνώ τόσο στη θεματολογία και στο περιεχόμενο, όσο και στη φόρμα.
- Στις ταινίες σας συχνά παρακολουθούμε πολύ έντονες και βίαιες σκηνές. Φαντάζομαι ότι κάτι τέτοιο είναι δύσκολο να επιτευχθεί καθημερινά στο θέατρο.
Όντως, είναι στοίχημα να ζωντανεύει αυτός ο κόσμος κάθε βράδυ με την ίδια ένταση και την ίδια αλήθεια. Έχω όμως ένα μπουκέτο καταπληκτικών ηθοποιών, που με έχουν εκπλήξει και με έχουν παρασύρει μαζί τους. Ενσαρκώνουν απόλυτα το όραμά μου, δεν θα μπορούσα χωρίς αυτούς. Οπότε, θα δούμε αληθινές σκηνές κι ελπίζω να τα καταφέρουμε. Είναι επικίνδυνο πολύ, αλλά είναι ένα ρίσκο που αποφασίσαμε να το πάρουμε από την αρχή. Το να φέρεις μια φέτα ζωής στο θεατρικό σανίδι, ενέχει ούτως ή άλλως μεγάλο βαθμό επικινδυνότητας.
- Η παράστασή σας φέρει τον τίτλο «Στέλλα κοιμήσου» και είναι εμπνευσμένη από τη «Στέλλα Βιολάντη» του Γρηγορίου Ξενόπουλου;
Ναι, αλλά δεν έχει καμία σχέση με το έργο του Ξενόπουλου. Είναι ένα εντελώς καινούργιο έργο, πρωτότυπο, που γράψαμε με τον Βαγγέλη Μουρίκη. Είδαμε στη «Στέλλα Βιολάντη» έναν βαθύτερο πυρήνα, αρχετυπικό, που μας ενδιέφερε. Αυτόν επεξεργαστήκαμε με τον Βαγγέλη, όχι το κείμενο.
- Τι συμβαίνει στη δική σας ιστορία;
Παρακολουθούμε μια οικογένεια πλουσίων, την οικογένεια του Αντώνη Γερακάρη, ενός ανθρώπου του υποκόσμου, ενός σύγχρονου μαφιόζου. Αυτός έχει μια κόρη, τη Στέλλα, που προσπαθεί να αρθρώσει ένα λόγο διαφορετικό από το ρεύμα και να πάει κόντρα στα σχέδια της οικογένειας. Μια Κυριακή, όταν ανακοινώνει τις αποφάσεις της, ξεσπάει η βόμβα και ξεδιπλώνονται όλα τα μίση και τα πάθη, αλλά και η προσπάθεια της κοπέλας να αποκτήσει τη δική της φωνή.
- Έχουμε λοιπόν μια σύγκρουση γενεών;
Θα έλεγα ότι είναι βαθύτερα πολιτικό το έργο, δεν περιγράφει μόνο μια σύγκρουση. Δείχνει το σύστημα και αυτόν που πάει κόντρα στο σύστημα και τολμάει να μιλάει με τη γλώσσα της καρδιάς, σε έναν κόσμο κυνικό και αδίστακτο. Όταν ξεσπάει μια κρίση, πέφτουν οι μάσκες και όλοι ξεγυμνώνονται. Αυτό θα δούμε ουσιαστικά στο έργο: μια απογυμνωμένη αλήθεια.
- Έχει συμπαραστάτες η Στέλλα σε αυτή τη διαδρομή;
Βρίσκει συμπαραστάτες, μετά τους χάνει, τους ξαναβρίσκει, αλλά είναι μόνη ουσιαστικά εναντίον όλων. Τις πιο πολλές φορές η αντίδραση στο σύστημα είναι ένας μοναχικός δρόμος.
- Με τον Βαγγέλη Μουρίκη έχετε μια μακρά συνεργασία. Πώς λειτουργεί η συγγραφική σας σχέση;
Ο Βαγγέλης είναι δίπλα μου όλα αυτά τα χρόνια, συζητάμε πολύ και διαμορφώνουμε το υλικό μας. Του έχω μεγάλη εκτίμηση, είναι ένας σημαντικός άνθρωπος, πέρα από το ότι είναι σημαντικός καλλιτέχνης.
- Οι ήρωες σας μεταχειρίζονται μια σκληρή γλώσσα συνήθως. Γιατί;
Θεωρώ ότι αυτό είναι κάτι φυσικό. Αυτή η γλώσσα υπάρχει, μιλιέται εκεί έξω. Αυτό που με ενδιαφέρει πάντα είναι η πραγματικότητα και πώς μπορεί να μεταγραφεί σε ένα έργο τέχνης με όλη της την αλήθεια.
- Οι ήρωες σας συνήθως είναι άνθρωποι εγκλωβισμένοι και βίαιοι. Υπάρχει αισιοδοξία μέσα τους;
Δεν θα το έλεγα. Τα πρόσωπα στα έργα μου είναι σκυλιά του πολέμου, οπότε σε έναν τέτοιο άνθρωπο, ακόμα κι αν είναι από την πλευρά του κακού ή του μαύρου, δεν τίθεται θέμα αισιοδοξίας Αυτό διερευνούμε πάντως στα έργα μας: πως υπάρχει η ζωή, ακόμα κι όταν πατάει κανείς επί πτωμάτων και πώς επιβιώνει ο άνθρωπος μέσα από μια τέτοια διαδικασία.
- Υπάρχει άλλος δρόμος;
Φυσικά υπάρχει άλλος δρόμος, αλίμονο. Αυτό θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να σκεφτεί μετά την παράσταση. Ζωγραφίζεις το μαύρο για να υπονοήσεις και το άσπρο.
- Τι δηλώνει το «κοιμήσου» στον τίτλο της παράστασης;
Θέλω να το αφήσω στο θεατή πώς θα διαβάσει τον τίτλο. Σου εξάπτει την περιέργεια πάντως και αυτό μου αρέσει. Μου αρέσουν οι τίτλοι που υπονοούν κάτι, αλλά για να το αποκωδικοποιήσεις πρέπει πρώτα να δεις την παράσταση.
- Θα χρησιμοποιήσετε κινηματογραφικά στοιχεία στην παράστασή σας;
Όχι, καθόλου. Η κινηματογραφικότητα της παράστασης έχει να κάνει με την υποκριτική και τη δραματουργία, με τη φυσικότητα και την αλήθεια. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει στη σκηνή από τους ηθοποιούς με απόλυτα ρεαλιστικό και αληθινό τρόπο.
- Σας έχει κερδίσει το θέατρο; Θα συνεχίσετε και μετά το «Στέλλα κοιμήσου»;
Ενδεχομένως, είναι η δουλειά μας, είμαστε δραματουργοί. Τουλάχιστον εγώ θεωρώ τον εαυτό μου πρωτίστως δραματουργό. Όπου μπορώ να βρω πεδίο δουλειάς και να ασχοληθώ με τα θέματα που με απασχολούν, το κάνω. Στο σινεμά αντιμετωπίζουμε το πρόβλημα του χρόνου , μια ταινία θέλει πάρα πολύ χρόνο για να στηθεί. Το θέατρο μπορεί να γίνει πιο εύκολα και πιο άμεσα. Το ζητούμενο σε αυτό τον τόπο, είναι να μην θαφτείς στην κινούμενη βάτο και σε παρασύρει η αδράνεια. Είναι σημαντικό να παραμένουμε δημιουργικοί και ζωντανοί.
- Στις ταινίες σας συχνά έχουμε δει μια εικόνα της ελληνικής κοινωνίας αδυσώπητη. Και αν όταν πρωτοξεκινήσατε, τότε όλα αυτά έμοιαζαν ακραία, σήμερα αντιμετωπίζουμε καθημερινά φαινόμενα έντονης βίας. Γιατί τελικά πιστεύετε ότι φτάσαμε ως εδώ;
Μέσα από τις ταινίες μας, είχαμε μιλήσει γι’ αυτό που ζούμε σήμερα. Τότε πολλοί κώφευαν και μας έβρισαν μάλιστα, λέγοντας ότι δεν είναι αυτό η Ελλάδα και οι Έλληνες. Οπότε ένα μόνο έχω πια να πω: ουδέν σχόλιον.
- Πώς είναι τα πράγματα στον κινηματογράφο αυτή τη στιγμή;
Παρ’ όλες τις δυσκολίες υπάρχει δημιουργικότητά. Τα νέα παιδιά με ό,τι μέσα έχουν κάνουν πράγματα πολύ ενδιαφέροντα. Υπάρχει σοβαρός ελληνικός κινηματογράφος και ταξιδεύει πολύ στο εξωτερικό, όπου διακρίνεται. Η Πολιτεία πλέον πρέπει να στηρίξει και να σταθεί δίπλα στους κινηματογραφιστές.
- Έχετε στα πλάνα σας καινούργια ταινία;
Ναι, ο τίτλος είναι «Η μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς». Είμαστε στη φάση της προπαραγωγής, σε έναν χρόνο περίπου θα αρχίσουμε γυρίσματα. Θα έλεγα ότι μια μαύρη σκοτεινή κωμωδία που αφορά στο «κουκούτσι» αυτής της χώρας και στους ανθρώπους της.