Ο ΕΡΡΙΚΟΣ ΛΙΤΣΗΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 18/08/2016 14:56
-Τι σας συγκινεί στην, κατά Ανούιγ, «Αντιγόνη»;
Καταρχάς μου αρέσει ο μύθος της Αντιγόνης, πάντα μου άρεσε. Το συγκεκριμένο έργο με συγκινεί, επειδή είναι μια διασκευή του κλασικού έργου του Σοφοκλή, σε μια, κατά τη γνώμη μου, πιο κατανοητή, από το ευρύ κοινό, εκδοχή της ιστορίας. Η σημαντική διαφορά, χωρίς βέβαια να συγκρίνω τα δύο κείμενα μεταξύ τους, γιατί ίσως είναι βέβηλο, είναι πως στον μεν Σοφοκλή η σύγκρουση έρχεται επειδή η Αντιγόνη θέτει το θείο νόμο πάνω από τον νόμο των ανθρώπων, ενώ εδώ είναι πιο γειωμένα τα πράγματα, δεν υπερισχύει η υποστήριξη του Θεού, αλλά του ηθικά σωστού. Συγκρούεται κατ’ ουσίαν η ηθική του πολίτη, έναντι στην ανηθικότητα της εξουσίας.
-Στην παράστασή σας υπάρχει ένας γερασμένος κόσμος που συγκρούεται με μια νέα τάξη πραγμάτων, που διεκδικεί τη δική της ύπαρξη, αλλά τελικά συντρίβεται.
Σωστά, όμως δεν εστιάζει η παράσταση στο χάσμα των γενεών. Γιατί η Ισμήνη και ο Αίμωνας είναι νέοι, αλλά δεν παίρνουν ανοιχτά θέση για την πράξη της Αντιγόνης. Εγώ, προσωπικά, δεν πιστεύω στο χάσμα των γενεών, το θέμα είναι πόσο αφήνεις να υπάρξουν και να δημιουργηθούν τα χάσματα. Επίσης, θεωρώ ότι το να δίνεις, δεν έχει τόση αξία. Η νέα γενιά πρέπει να κατακτά αυτό που επιθυμεί, όχι να της χαρίζεται. Για παράδειγμα, η ψήφος στα 17, δεν έχει νόημα, γιατί δεν υπάρχει ένα κίνημα που τη διεκδικεί. Στη μεταπολίτευση, ας πούμε, υπήρξε ένα ολόκληρο κίνημα με διαδηλώσεις για την ψήφο στα 18. Και αγωνιζόμασταν και πιέζαμε τη γερασμένη εξουσία, για να αποκτήσουμε αυτό το δικαίωμα. Πρέπει να αγωνιστείς για να αποκτήσεις δικαιώματα. Η Αντιγόνη αγωνίζεται, είναι συνειδητοποιημένη, ξέρει ότι ρισκάρει. Χάνει τη ζωή της για να περάσει την περί ηθικής αντίληψή της και κάπου ταπεινώνει και τον Κρέοντα, στην σύγκρουσή τους.
-Μπορεί η εξουσία του Κρέοντα να λυγίσει μπροστά στον αγώνα της;
Μόνο αν ο Κρέων αποφασίσει να αυτοκτονήσει πολιτικά. Όμως, αυτό είναι λίγο προσχηματικό. Ο εγωισμός της εξουσίας υπερισχύει. Η ποινή μάλιστα της Αντιγόνης είναι δυσανάλογη, είναι εξωφρενική. Στην πραγματικότητα τιμωρείται η ανυπακοή της. Αυτός είναι ο τρόπος που η εξουσία χειρίζεται τα πράγματα προς γνώση και συμμόρφωση όσων αποφασίζουν να μην πειθαρχήσουν.
-Αν η Αντιγόνη είχε συμβιβαστεί, θα είχε κερδίσει τη ζωή της. Τελικά ο συμβιβασμός είναι μονόδρομος;
Δεν είμαι μοιρολάτρης. Εδώ υπάρχει ένας συμβολισμός: η πράξη της ατσαλώνει εμένα -που δεν είμαι η Αντιγόνη. Τελικά, το δικό της σθένος μας κάνει να αντιστεκόμαστε. Για παράδειγμα, κανείς δεν είπε επειδή σταυρώθηκε ο Χριστός, ότι παύουμε πια να μιλάμε για το δίκαιο. Πάντα μπορείς να δώσεις και τη ζωή σου για τα ιδανικά σου. Όποιος πιστεύει, πρέπει να είναι έτοιμος να πληρώσει με τη ζωή του. Βασικά, κανείς δεν πείθεται για τις προθέσεις σου, αν δεν είσαι έτοιμος εσύ ο ίδιος να θυσιαστείς. Δεν έχει όμως καμία πολιτική σκοπιμότητα η πράξη της. Είτε ο Ετεοκλής είτε ο Πολυνείκης έμενε άταφος το ίδιο θα έκανε. Ο Κρέων αντιμετωπίζει την υπόθεση από πολιτική σκοπιά.
-Σήμερα υπάρχουν Αντιγόνες;
Ναι, πάντα υπάρχουν. Όπως υπάρχουν και Κρέοντες. Η Αντιγόνη δεν τιμωρήθηκε με τον θάνατο, άλλωστε ο θάνατος είναι η βιολογική κατάληξη όλων μας. Έχουν περάσει 2.500 χρόνια κι ακόμα μιλάμε για την πράξη της. Εξυψώθηκε, θα λέγαμε, μέσα από τον θάνατό της. Τελικά, ίσως, ο θάνατος ήταν απλώς το ενδιάμεσο στάδιο, για να περάσει στην αθανασία. Όποιος αγωνιστεί για ένα δίκαιο, παραμένει στις καρδιές των ανθρώπων.
-Πόσο εύκολο είναι να μην συμβιβάζεσαι;
Δεν είναι ούτε δύσκολο ούτε εύκολο. Έλεγα σε μια ταινία: «Νίκησα, νικήθηκα, γάμησα, γαμήθηκα, αλλά όπου χρειάστηκε συμβιβάστηκα». Αυτό το πιστεύω πολύ.
-Εσείς θα μπορούσαμε ποτέ να κάνετε τη δική της επιλογή;
Αν ήταν να αντισταθώ, θα έπρεπε ήδη να το είχα κάνει, να είχα γίνει Αντιγόνη, αλλά αν κάποιος προσβάλλει αυτούς που αγαπώ, νομίζω ότι κι εγώ θα φτάσω σε αυτό το όριο. Θα μπορούσα όμως να είμαι κι εγώ στη θέση της. Και ο καθένας που πιστεύει σε ιδανικά. Αγαπώ τη ζωή μου, αλλά δυνάμει όλοι μπορούμε να γίνουμε Αντιγόνη και να βάλουμε το θέμα του θανάτου σε δεύτερη μοίρα. Υπάρχουν άνθρωποι που βάζουν το γενικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό. Πάντα θα υπάρχουν, όπως πάντα θα υπάρχουν Κρέοντες. Είναι θέμα επιλογών ποια ζωή θα ακολουθήσεις.
-Εσείς κάνετε τον Φρουρό, έναν άνθρωπο αμείλικτο μπροστά στο δράμα της νέας αυτής της κοπέλας.
Ο δικός μου ο ρόλος είναι συμπληρωματικός στον Α' Φρουρό που κάνει ο Νίκος Ντάλας. Μαζί προσπαθούμε και μέσα από τη σκηνοθεσία να δείξουμε τη γελοιότητα της εξουσίας. Είμαστε σαν λεγεωνάριοι του Αστερίξ, σπάμε τη δραματικότητα της ιστορίας. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε καν ότι είναι μια κοπέλα ανήμπορη, μάλλον φαίνεται ότι το ευχαριστιόμαστε κιόλας. Εκτελούμε εντολές, κάτι που μπορεί να προωθήσει την καριέρα μας, αυτό μας ενδιαφέρει μόνο. Αυτοί οι δυο είναι, όντως, πιο αμείλικτοι από την ίδια την εξουσία. Τα βασανιστήρια, ας πούμε μέσα στην Ιστορία, ήταν προϊόντα των εκτελεστών, δεν έκαναν απλά τη δουλειά τους. Υπάρχει μια διαστροφή σε όλο αυτό. Κουβαλάμε, ως φρουροί, τη διαστροφή του μέσου πολίτη, που χαίρεται με τη δυστυχία του άλλου. Άλλωστε, αυτό δεν συμβαίνει καθημερινά; Μας βομβαρδίζουν με δυστυχία κι εμείς είμαστε σαν παρατηρητές.
-Ο πολιτισμός σήμερα χρειάζεται μια Αντιγόνη;
Δεν ξέρω. Σίγουρα, πάντως, χρειάζονται κονδύλια και οργάνωση. Δεν είναι καλά τα πράγματα. Δεν μπορώ να σταθώ μόνο στο ότι γίνονται πολλές παραστάσεις. Πολλά πράγματα γίνονται ηρωικά. Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό καλλιτεχνών που παίζουν μόνο για τη δόξα, ας το πούμε έτσι. Είδα στην περιοδεία θέατρα στα όρια της εγκατάλειψης. Θέατρα που έχουν πέσει σοβάδες. Θέατρα που στα καμαρίνια δεν είχαν καζανάκι. Αυτό δείχνει την κατάσταση του πολιτισμού. Από την άλλη, πας σε νοσοκομείο και δεν βρίσκεις χαρτί, θες τώρα εσύ να έχεις χαρτί στο καμαρίνι σου; Κάτι όμως πρέπει να αλλάξουμε κι εμείς, να φωνάζουμε, να πιέζουμε, ξεκινώντας από τα μικρά κάτι μπορεί να γίνει.
-Εσείς ασχοληθήκατε με το θέατρο, επαγγελματικά, σε ώριμη ηλικία. Τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν πολύ το μετανιώσατε;
Ούτως η άλλως, ούτε από τις προηγούμενες δουλειές, που έκανα, μπορούσα να ζήσω. Αλλά, είμαι ευτυχής που είμαι ζωντανός και κάνω αυτό που αγαπώ. Ο Τσίρος, ο συγγραφέας, που είναι καλός φίλος, με κοροϊδεύει και μου λέει καμία φορά: «Άρχισες τον έκλυτο βίο. Αγόρασες εφημερίδα». Ζω όμως. Είμαι καλά με τον εαυτό μου. Θα ήθελα να είμαι πιο άνετα, αλλά οκ. Το κίνητρό μου είναι να είμαι καλά μέσα μου. Κι αφού καταφέρνω και ζω επαγγελματικά από αυτό είμαι πανευτυχής.
-Υπάρχουν ρόλοι που θα θέλατε να παίξετε;
Ναι, Ριχάρδο, Οιδίποδα. Αλλά δεν νιώθω, ακόμα, ότι έχω φτάσει σε τέτοια υποκριτική ωριμότητα. Αν θες, είμαι και λίγο τεμπέλης. Αυτά δεν είναι απλά πράγματα. Θέλει πολύ κόπο για να τα παίξεις.
-Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Το χειμώνα θα είμαι στο ''Τζένη Καρέζη''. Θα παίξουμε δυο άπαιχτα μονόπρακτα του Καμπανέλλη, με ενιαίο τίτλο « Σιλωάμ», σε σκηνοθεσία του Γ. Γιανναράκου.
Όμως, πριν από αυτό, θα σας περιμένουμε με την «Αντιγόνη» Ανούιγ, στις 22 Αυγούστου στο θέατρο του Άλσους Βεΐκου Γαλατσίου, στις 31 Αυγούστου στο θέατρο Βράχων Βύρωνα, στις 6 Σεπτεμβρίου στο αμφιθέατρο πολιτισμού Νέας Μάκρης, στις 7 Σεπτεμβρίου στο θέατρο Πέτρας - Μίνως Βολλανάκης, στην Πετρούπολη, στις 8 Σεπτεμβρίου στο κηποθέατρο Παπάγου και στις 11 Σεπτεμβρίου στο Κατράκειο θέατρο Νίκαιας. Για προπώληση εισιτηρίων μεταβείτε στην Ticket Services.