Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΛΑΛΟΣ ΣΚΗΝΟΘΕΤΕΙ ΤΟΥΣ 'ΠΝΕΥΜΟΝΕΣ'
- Ημερομηνία: Κυριακή, 29/01/2017 10:06
Ο Δημήτρης Λάλος μιλάει για το νέο του εγχείρημα, που θα παρουσιάζεται από 3/2, στο θέατρο TempusVerum-Eν Αθήναις.
- Αυτήν την περίοδο σκηνοθετείς τους «Πνεύμονες» του Ντάνκαν ΜακΜίλαν. Έχουμε λοιπόν ένα νέο ζευγάρι που η ζωή του αναστατώνεται, όταν ο άντρας προτείνει να κάνουν ένα παιδί;
Το έργο είναι ένα κολάζ της ζωής δυο ανθρώπων. Αλλά πιστεύω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί απαντά στην ουσία σε ένα βασικό ερώτημα: Πώς μπορώ να έχω παιδί και καριέρα ταυτόχρονα. Πώς μπορούν να συνδυαστούν αυτά τα δυο πράγματα. Και δεν είναι μόνο ερώτημα των γυναικών, αλλά και των αντρών. Αυτός είναι ο προβληματισμός του έργου και γι' αυτό είναι τόσο σύγχρονο.
- Γιατί το επέλεξες;
Ο ΜακΜίλαν είναι ένας συγγραφέας που δίνει φωνή στη σύγχρονη γενιά, τη γενιά της αβεβαιότητας, που έχει μεν πολύ πληροφορία, αλλά δεν έχει τα εργαλεία να κάνει την πληροφορία γνώση. Αυτό συμβαίνει, κατά τη γνώμη μου, γιατί η παγκοσμιοποίηση βρίσκεται σήμερα στην πιο ακραία της μορφή. Είναι κομμάτι της ζωής μας. Επίσης τα δυο φύλα έχουν αρχίσει να εξερευνούν όρια, με τα οποία παλιότερα δεν είχαν ασχοληθεί. Η χειραφέτηση της γυναίκας που έχει έρθει σε κάποια σημεία του πλανήτη, όχι σε όλα, ας πούμε, είναι ένα από αυτά. Δεν είμαι κατά, αλλά όταν κάτι γίνεται εμμονή προς μία κατεύθυνση, τότε τα πράγματα περιπλέκονται. Ίσως έχει έρθει η ώρα για μια αναθεώρηση. Μια γυναίκα επιστήμονας σε μια συνέντευξη που είχα δει στο TEDX, ανέλυε πώς η ίδια η γυναίκα συνεχίζει μια κατάσταση πραγμάτων. Είναι σαν να θέλουν να κρατήσουν μια προϋπάρχουσα κατάσταση, με τον άντρα κυρίαρχο κι αυτό ασυνείδητα το περνούν από γενιά σε γενιά. Ο άλλος λόγος είναι πιο προσωπικός, γιατί βρίσκομαι σε μια φάση ηλικιακά και υπαρξιακά, που με απασχολεί το ερώτημα του έργου: τι σημαίνει δηλαδή να φέρεις έναν άνθρωπο στον κόσμο, τι σημαίνει μια οικογένεια και πώς συνδυάζεται με το θέατρο, που επίσης είναι οικογένειά μου.
- Γιατί ένα τόσο φυσιολογικό γεγονός, όπως η απόκτηση ενός παιδιού, σήμερα, αποτελεί αντικείμενο τόσων σκέψεων κι αναλύσεων;
Έχει ανέβει η ενέργεια στον εγκέφαλο. Διανύουμε μια περίοδο πυρετού της τεχνολογίας, οπότε αρχίζουν τα βασικά μας ένστικτα να μην βρίσκουν τρόπο να εκδηλώνονται. Κι ένα από τα βασικά ένστικτα είναι αυτό της αναπαραγωγής.
- Στο έργο το θέμα αυτό, αντιμετωπίζεται διαφορετικά από τη γυναίκα και τον άντρα;
Ναι, γιατί ο άντρας έχει μια ηθική σχέση με τα πράγματα, ενώ η γυναίκα σωματική. Λέει σε κάποια στίγμα η ηρωίδα: «Θα γίνω το σπίτι κάποιου»- νομίζω ότι αυτή η φράση περιγράφει τη μεγάλη τους διαφορά. Ο άντρας θα είναι κάπου εκεί, όποτε για εκείνον είναι πιο «χαλαρά» τα πράγματα. Ένας άντρας μπορεί πιο εύκολα να πάρει την απόφαση να κάνει ένα παιδί. Μια γυναίκα όμως που το κουβαλάει μέσα της, σκέφτεται αλλιώς: Άσε που έχει αναλύσει κι έχει δει μέσα από το ίντερνετ όλες τις πιθανότητες μια εγκυμοσύνης, οπότε δυσκολεύεται ακόμα περισσότερο.
- Ο συγγραφέας θέλει το έργο να παίζεται χωρίς σκηνικά, φώτα, μουσική ή κοστούμια. Θα κρατήσεις αυτή λογική; Πώς θα συμβαίνουν οι ηλικιακές μεταμορφώσεις των ηρώων;
Αυτό που κρατάω είναι ότι δεν χρησιμοποιώ τίποτα για να υποστηρίξω μια δράση. Μπορεί να υπάρχουν ίσως φώτα ή μουσική, αλλά θα χρησιμοποιούνται με έναν τρόπο μη περιγραφικό. Είναι μια αφορμή αυτό το έργο για να ανακαλύψουμε κάτι καινούργιο, το αντιμετωπίζω ερευνητικά. Άλλωστε και ο συγγραφέας, που ανήκει στη νέα γενιά της Βρετανικής σκηνής, προσπαθεί να ξαναγυρίσει στην ουσία του θεάτρου. Ίσως μόνο έτσι μπορεί να προχωρήσει η τέχνη μας. Όσο αφορά στις μεταμορφώσεις θα συμβαίνουν μόνο υποκριτικά, κυτταρικά, θα έλεγα, δεν υπάρχει παντομίμα.
- Το κοινό είναι έτοιμο σε μια εποχή που πρωταγωνιστεί η εικόνα να παρακολουθήσει κάτι τόσο λιτό;
Βρισκόμαστε σε μια εποχή που έχουμε συνηθίσει την αποσπασματική αφήγηση. Και μέσα από τις ταινίες και μέσα από σύγχρονους συγγραφείς. Ο άνθρωπος όσο εξελίσσεται καταλήγει στην αφαίρεση, γιατί ψάχνει την ουσία. Οπότε θεωρώ ότι είναι πολύ γοητευτικό αυτό που προτείνει ο ΜακΜίλαν.
- Σε αυτή την παραγωγή θα δούμε δύο ηθοποιούς, τον Αποστολή Τότσικα και την Βάσω Καβαλιεράτου, που δεν είναι μέλη της ομάδας Τempus Verum. Αυτό δηλώνει ένα άνοιγμα;
Η ομάδα είναι ένα σύνολο πραγμάτων που μεταλλάσσεται, αλίμονο αν μένει πάντα σταθερή. Δεν σημαίνει ότι αν δεν δουλέψεις σε μια παραγωγή με κάποιους δεν θα ξαναδουλέψεις στην επόμενη. Γύρω από την παραγωγή αυτή άλλωστε υπάρχουν πολλοί άνθρωποι της ομάδας. Είμαστε ένα ensemble καλλιτεχνών, που αποτελείται από ηθοποιούς, φωτιστές, χορογράφους, σκηνογράφους. Μέσα σε αυτό εντάσσονται καινούργιοι άνθρωποι.