Ο ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΡΑΓΚΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ..Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΣΤΟΝ ΚΥΜΒΕΛΙΝΟ!
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 27/10/2016 19:27
O «Κυμβελίνος» του Σαίξπηρ μέσα από τα μάτια του Αντώνη Φραγκάκη.
- Ο «Κυμβελίνος», στο θέατρο Εξαρχείων σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, είναι ένα από τα λιγότερο παιγμένα έργα του Σαίξπηρ. Ποια είναι η ιδιαιτερότητά του;
Όταν ξεκινήσαμε ρώτησα το σκηνοθέτη μας το ίδιο. Μου είπε ότι είναι ένα τεράστιο έργο, με πολλά παρακλάδια, πολλές ιστορίες που μπερδεύονται γι' αυτό δεν ανεβαίνει συχνά.
Στη δική μας παράσταση, ο Αλέξανδρος που έκανε τη μετάφραση, διασκεύασε το πρωτότυπο κείμενο, αφαιρώντας κάποια πρόσωπα και κάποια ιστορίες. Στο έργο αυτό επίσης έχει ενδιαφέρον ότι ο Σαίξπηρ συνδυάζει τα είδη, το στοιχείο του δράματος και της κωμωδίας, πράγμα που δεν ήταν σύνηθες εκείνη την εποχή.
- Ποιος είναι ο βασικός άξονας του έργου;
Αυτά τα κείμενα έχουν πολλούς άξονες και θίγουν πολλά ζητήματα γι’ αυτό και αντέχουν στο χρόνο. Στη δική μας παράσταση, έχει επιλεγεί ως βασικός άξονας η ενηλικίωση και η πορεία των ανθρώπων προς αυτή. Όλοι οι ήρωες στο εργο κάνουν μια διαδρομή, όχι μόνο οι νεότεροι. Το περίεργο είναι πως αφορμή για την ωρίμανσή τους γίνεται ένας πόλεμος, που εδώ λειτουργεί ως καταλύτης. Είναι δηλαδή σαν τα πρόσωπα πριν από τον πόλεμο να μην έβλεπαν, και μετά σαν να είδαν τελικά.
- Η καταστροφή είναι απαραίτητη τελικά για να μάθουμε;
Δεν το πιστεύω. Συχνά συμβαίνουν καταστροφές και δεν μαθαίνουμε τίποτα. Έγινε ένας Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος με καταστροφικές συνέπειες, και κάναμε και Δεύτερο. Φαίνεται πως δεν διδασκόμαστε. Νομίζω ότι το πρόβλημα, αν δεν είναι συντριπτικό, σε μαθαίνει. Και ο πόνος, αν δε σε καταβάλει.
- Τι μαθαίνουν οι ήρωες σε αυτή τη διαδρομή λοιπόν που καλούνται να διανύσουν;
Παθαίνουν μια μεταστροφή που φαίνεται στην τελική τους συνάντηση: καταλήγουν σε μια συμφιλίωση και στη συγχώρεση με έναν τρόπο χαρούμενο
- Τι καλούνται οι άνθρωποι να αλλάξουν για να ωριμάσουν;
Ο καθένας ακολουθεί το δικό του δρόμο. Ας πούμε, αν κάποιος σπουδάζει μια τέχνη, χάνει την αθωότητα με την οποία προσεγγίζει στην αρχή τα πράγματα για να εκπαιδευτεί. Και μετά καλείται να ανακτήσει αυτό που έχασε με περισσότερη γνώση. Όλοι μας αφήνουμε πίσω πράγματα και αυτή η διαδικασία είναι ζωντανή και καθημερινή. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος να ζεις.
- Εσείς ερμηνεύετε τον Ιάκιμο…
Ναι, είναι ένας περίεργος ρόλος που πυροδοτεί τη δράση. Στην παράσταση συχνά τον λένε «διάβολο» ή «Εωσφόρο». Για μένα είναι ένας φιλικός διάβολος που πειράζει τους ήρωες, τους ξεβολεύει, αλλά δεν τους καταστρέφει.
- Τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός σήμερα στην Ελλάδα;
Είναι κάτι σαν χόμπι, γιατί τις περισσότερες φορές δεν υπάρχει επαγγελματικό πλαίσιο. Όλα γίνονται εκ των ενόντων. Αυτό βέβαια πάντα συνέβαινε στην Ελλάδα. Πόσοι τελικά όμως συντηρούνται από αυτό το επάγγελμα; Το πρόβλημα είναι ότι ο πολιτισμός έχει ανάγκη το κράτος κι εμείς δεν έχουμε κράτος. Κι όταν είχαμε βέβαια, οι κυβερνήσεις δεν έδειχναν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα. Η βάση είναι η παιδεία που επίσης δεν έχουμε. Ο κάθε υπουργός εξαγγέλλει απλώς ένα δικό του πρόγραμμα, δεν υπάρχει μακροπρόθεσμο πλάνο. Υπάρχουν εξαιρέσεις, άνθρωποι που προσπαθούν. Κάποιοι επιτυγχάνουν, κάποιους δεν τους ξέρουμε ίσως, όμως όλα αυτά είναι αυτόνομες προσπάθειες
Από το κράτος δυστυχώς λείπει η σοβαρότητα, αλλά το κράτος δεν είμαστε εμείς άραγε; Άρα ίσως έχουμε αυτό που θέλουμε. Και στην καθημερινότητά μας αντανακλάται αυτό δυστυχώς.
- Τι άλλο κάνετε φέτος;
Κάνω γυρίσματα για τη σειρά « Τα πέντε κλειδιά» που γυρίζεται στην Κύπρο και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο της Λένας Μαντά. Και επίσης διδάσκω γιόγκα. Αυτό με σώζει!