Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΠΟΥΡΔΟΥΜΗΣ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 29/06/2017 14:46
Ο δημοφιλής ηθοποιός μιλάει για θέατρο, μουσική, τηλεόραση, ζωή και την αναγκαιότητα της αισιοδοξίας.
- Φέτος το καλοκαίρι συμμετέχετε στη μουσική παράσταση «Ζητάτε να σας πω» , μια διαφορετική δουλειά, από όσες σας έχουμε δει. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Είναι μια παράσταση που θα περιοδεύσει σε κάποια θέατρα της Ελλάδας επιλεκτικά. Ήταν ένα κάλεσμα από την Brillante Classical Orchestra που διευθύνει η Κατερίνα Βαφειάδου. Ήταν αρκετά δελεαστική ως πρόταση, γιατί ναι μεν έχω παίξει ως ηθοποιός σε μιούζικαλ, έχω βρεθεί σε μουσικά σχήματα και σκηνές, αλλά αυτό ήταν κάτι διαφορετικό. Πρόκειται για μια κλασική ορχήστρα κι μαζί με την Ντέπυ Σακελλαρίου θα εκτελέσουμε – με τη καλή έννοια, ελπίζω- μελωδίες και τραγούδια μεγάλων Ελλήνων συνθετών, όπως ο Θεοδωράκης, ο Πλέσσας, ο Μαρκόπουλος, ο Αττίκ, ο Γιαννίδης. Θα υπάρχουν και κάποια κείμενα στα οποία έχω συμβάλλει, καθώς μου ζήτησαν να επιμεληθώ την όλη εκδήλωση. Είναι δύσκολο το όλο εγχείρημα, γιατί πρόκειται για μεγάλη ορχήστρα με δεκαπέντε άτομα. Επίσης εδώ έχω περισσότερο τον ρόλο του τραγουδιστή, αλλά θα τα ερμηνεύσω όλα αυτά τα τραγούδια με τον δικό μου τρόπο.
- Σας ενδιαφέρει και μια καριέρα στο τραγούδι;
Όχι, δεν με ενδιαφέρει η καριέρα του τραγουδιστή. Δουλεύω στο θέατρο 21 χρόνια ασταμάτητα, οπότε δεν σκέφτομαι να αλλάξω κάτι, ούτε και προσδοκώ τίποτα. Άλλωστε η φωνή είναι ένα όπλο του ηθοποιού με το οποίο πρέπει να ασχολείται. Ίσως έχει μια γοητεία για το κοινό όταν ένας ηθοποιός τραγουδάει, γιατί εμείς παίρνουμε μικρότερο ρίσκο από τους τραγουδιστές. Εκείνοι είναι αφοσιωμένοι στην τελειότητα της νότας. Κι εμείς βέβαια πρέπει να είμαστε σωστοί, όμως ακόμα κι αν ξεφύγουμε, μπορούμε να δώσουμε μια άλλη χροιά στο τραγούδι- χωρίς να σημαίνει ότι αυτό πάντα το κάνουμε καλά. Για να τολμήσω να το κάνω πάντως, το έχω δοκιμάσει σε κάποιες παραστάσεις και πιστεύω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω, κι ειδικά σε αυτή την κλασική ορχήστρα που χρειάζεται μεγαλύτερη ακρίβεια. Σίγουρα η εμπειρία από μεγάλα μιούζικαλ με έχει βοηθήσει πολύ.
- Του χρόνου θα συνεχίσετε με το «Μamma Mia»;
Ναι, μέχρι το Πάσχα, μετά θα ανέβουμε στην Θεσσαλονίκη κι αν δεν καταρρεύσει η χώρα, θα πάμε του χρόνου το καλοκαίρι περιοδεία.
- Ακούγεστε απαισιόδοξος….
Είμαι αισιόδοξος, γιατί ασχολούμαι με κάτι που δίνει χαρά, παρά τις δυσκολίες. Επίσης προσπαθώ να αντιμετωπίζω με χιούμορ τις καταστάσεις, γιατί αλλιώς δεν γίνεται. Έχουμε αποστολή, όσο κι αν είναι βαριά αυτή η κουβέντα, να δίνουμε αυτή τη χαρά και στον κόσμο. Είναι μια ανάταση για τους ανθρώπους η τέχνη. Βλέπω πράγματα και καταστάσεις που με κάνουν κι αναρωτιέμαι, γιατί οι άνθρωποι σκέφτονται έτσι, ειδικά στο θέμα της παιδείας και των τεχνών. Αυτούς τους δύο τομείς τους έχουμε υποβαθμίσει στη χώρα μας, σαν να μην τους έχουμε ανάγκη. Ο Λόρκα έλεγε ότι «καλύτερα να έχω δυο βιβλία και μισή φρατζόλα ψωμί». Αυτή η τροφή όντως δεν αντικαθίσταται, αλλά τα τελευταία χρόνια απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο το θέμα του πολιτισμού. Αυτό με θλίβει.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στο θέατρο σήμερα;
Δεν είναι μονό το θέατρο. Γίνονται πράγματα τρελά βέβαια στον χώρο, όπως ας πούμε πως ένας καλλιτεχνικός διευθυντής σε ένα ΔΗΠΕΘΕ δεν χρειάζεται πτυχία για να διοριστεί. Ποια μυαλά μπαίνουν σε αυτή την σκέψη; Είναι λίγο στα όρια του τρομακτικού όλο αυτό. Το ωραίο είναι ότι ο κόσμος ακολουθεί, γεμίζει τα θέατρα, τις συναυλίες, αυτό είναι παρήγορο. Το μεγάλο πρόβλημα είναι η πληθώρα των εκδηλώσεων κι εκεί σίγουρα χάνεται κάπως η μπάλα. Θέλει δουλειά για να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι Θέλει δουλειά κι από εμάς κι από το κοινό. Γιατί μαζί με τον καλλιτέχνη εκπαιδεύεται και το κοινό.
- Στην διαδρομή ποια θα λέγατε ότι ήταν η πιο όμορφη και η πιο δύσκολη στιγμή;
Όλα αυτά τα χρόνια υπάρχουν πολλές ωραίες στιγμές. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό κι ευλογημένο που βρέθηκα στη σκηνή με ιερά τέρατα. Ξεκίνησα μια περίοδο που πρόλαβα μεγάλους ηθοποιούς, όπως όταν στα 21 μου έπαιξα με τον Θανάση Βέγγο. Τότε δεν καταλάβαινα ακριβώς το μέγεθός του και τη στάση που είχε απέναντι στη δουλειά και στη ζωή. Όμως όλα καταγράφονται στη μνήμη και στο σώμα μας και λειτουργούν χρόνια μετά. Υπάρχουν κι δύσκολες στιγμές, δύσκολες συνεργασίες, αλλά κι από αυτές μαθαίνεις… Είναι σαν την Ιθάκη…. Πρέπει να ξεπεράσεις και τους Κύκλωπες και τους Λαιστρυγόνες για να φτάσεις.
- Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Σε αυτή τη δουλειά μπήκα ως αλεξιπτωτιστής, δεν ήξερα κανέναν. Μου άρεσε το θέατρο, αλλά στην αρχή το έβλεπα σαν ένα ωραίο αστείο. Θεωρούσα ότι δεν είναι κάτι δύσκολο, ήμουν πάντα ο πλακατζής της παρέας, αλλά μπαίνοντας στην δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, είδα πώς ήταν πραγματικά η φύση της δουλειάς. Αυτό με ταρακούνησε. Τα πράγματα ήρθαν βήμα βήμα, ξεκίνησα από κοντάρι και πέρασα όλες τις βαθμίδες της ιεραρχίας, σαν τον στρατό ένα πράγμα. Αυτό μου έκανε καλό τελικά, γιατί στη ζωή τα πράγματα δεν μπορεί να γίνονται εύκολα. Μόνο μέσα από τις δυσκολίες μπορούμε να κατανοήσουμε τον εαυτό μας.
- Ένα μεγάλο σας όνειρο;
Δεν είχα ποτέ τρομερά όνειρα. Με αξιοποίησαν στη δουλειά, μου έδωσαν ευκαιρίες και ρόλους σημαντικούς, οπότε καλύτερα έτσι: αφήνω τα πράγματα να κυλήσουν. Υπάρχουν βέβαια σκέψεις, όχι για ρόλους, αλλά για συνεργασίες. Θέλω να βρεθώ με ανθρώπους που θαυμάζω, όπως ο Αιμίλιος Χειλάκης, ή να ξαναδουλέψω με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ή τον Νίκο Μαστοράκη, αλλά και με μεγάλους πρωταγωνιστές, όπως ο Μπέζος, ο Φιλιππίδης, ο Κιμούλης ή η Κάτια Δανδουλάκη, που δίπλα τους έμαθα πολλά πράγματα.
- Θα κάνετε κάτι άλλο το χειμώνα;
Θα συνεχίσουμε για τέταρτη χρονιά με το «Σόι μας», που αντιστέκεται σθεναρά στο Surviror. Όχι ότι είμαι αντίθετος, άλλωστε ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα είναι αυτό και τίποτα άλλο. Αλλά δεν είναι ζωή, όπως και το θέατρο δεν είναι ζωή… Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να είναι μια φέτα ζωής.