ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΒΛΑΒΙΑΝΟΥ: 'ΜΕ ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ ΤΟΥ ΗΘΟΠΟΙΟΥ'
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 19/04/2019 13:37
Συνέντευξη στη Μαίρη Καράμπελα και στο theaternow.gr
Το θέατρο για εκείνη είναι μία διέξοδος που δίνει νόημα στη ζωή της και ταυτόχρονα τη βοηθά να βελτιώνει τον εαυτό της. Η Νικολέττα Βλαβιανού υπηρετεί πιστά την τέχνη της υποκριτικής τις τελευταίες δεκαετίες και δίνει όλο της το είναι πάνω στο θεατρικό σανίδι, αλλά και στην τηλεόραση. Ενσαρκώνει ρόλους χωρίς δεύτερες σκέψεις και δεν δίνει καμία σημασία σε ταμπέλες. Άλλωστε, όπως υποστηρίζει, δεν χωρούν στην τέχνη! Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Η Ευθαλία του Γαλατά» και μιλά για τον ρόλο της. Παράλληλα, αποκαλύπτει τα θεατρικά και τηλεοπτικά της σχέδια, ενώ αναφέρεται στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός.
Θυμάμαι όταν ήμασταν μικρά μας πήγαιναν πολύ συχνά στο θέατρο οι δικοί μας. Δεν είχαν ενδοιασμούς θεαμάτων, από μικρό με πηγαίναν από την Όπερα, το Εθνικό Θέατρο, μέχρι τις καλοκαιρινές επιθεωρήσεις. Δεν υπήρχαν διαχωρισμοί, σύνορα και τείχη του… Βερολίνου. (Γελάει). Θυμάμαι πολύ έντονα όταν είχα δει στα έντεκα χρόνια μου μία παράσταση στο Εθνικό με τον Νικήτα Τσακίρογλου που με άγγιξε πολύ ψυχικά. Δεν αποφάσισα τότε, βέβαια, να γίνω ηθοποιός. Έγινε αργότερα, όταν ήμουν στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και μπήκα στο θεατρικό τμήμα. Σιγά-σιγά κατάλαβα ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι αυτό. Με διάλεξε το επάγγελμα του ηθοποιού. Λόγω της έφεσης που έχει στην κωμωδία, έβρισκα πολύ εύκολα δουλειά. Με έναν τρόπο δηλαδή με κράτησε η υποκριτική, με αγάπησε και την αγάπησα. Στην αρχή δεν αντιμετώπισα δυσκολίες, ερχόταν το ένα μετά το άλλο, κάπου στη μέση χάθηκε…. η μπάλα με τη μεγάλη έξαρση των δραματικών σχολών. Μπήκαν πολλοί στο επάγγελμα, ηθοποιοί, σκηνοθέτες. Κάπου εκεί πριν την οικονομική κρίση ήταν λίγο δύσκολα τα πράγματα, αλλά μετά ξαναβρήκα τον δρόμο μου. Δεν έχω μετανιώσει για ό,τι έχω κάνει στην καριέρα μου, γιατί με τα μέσα που είχα, αυτά έκανα. Δεν είχα οικονομική άνεση να κάνω δικά μου πράγματα. Είχα έναν πάρα πολύ καλό δάσκαλο από το Θέατρο Τέχνης, τον Δημήτρη Οικονόμου που μου είχε μάθει ότι τη δική μας ποιότητα μπορούμε να την κουβαλάμε παντού. Δεν κάνω ποτέ εκπτώσεις στο αποτέλεσμα, όπου και να είμαι. Είτε Ντοστογιέφσκι παίζω, είτε ελληνικό κείμενο για μένα είναι το ίδιο σαν διαδικασία. Δεν υπάρχουν ταμπέλες στην τέχνη. Υπάρχουν καλοί ηθοποιοί και καλοί σκηνοθέτες. Ο καλός σκηνοθέτης μπορεί να ονειρευτεί τα πάντα και να δημιουργήσει ένα σύμπαν από το τίποτα και ο καλός ηθοποιός μπορεί να προσαρμοστεί σε οποιαδήποτε συνθήκη. Τα χαρακτηριστικά που κάνουν έναν ηθοποιό καλό είναι να είναι έξυπνος, δηλαδή να έχει αντίληψη, φαντασία, αισθητική και να μπορεί να προσαρμόζεται.
Το θέατρο και οι ρόλοι
Το θέατρο για μένα είναι μία διέξοδος, ένα συναισθηματικό παιχνίδι και ένα καινούργιο σύμπαν. Μέσω της ενασχόλησής μου με το σανίδι, νιώθω ότι βελτιώνω τον εαυτό μου πάρα πολύ. Βέβαια, έχει έναν κίνδυνο αυτισμού, γιατί αν έχεις μεγάλη αφοσίωση αρχίζεις να μην αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται γύρω σου. Αν ξεπεράσεις αυτό -που νομίζω ότι έχω ξεπεράσει- είναι ένα μέσον που σε κάνει να βλέπεις όλα τα πράγματα διαφορετικά. Με έχει βοηθήσει στη ζωή μου. Όταν καλούμαι να ενσαρκώσω έναν ρόλο ακολουθώ μία διαδικασία. Αφού κάνω την πρώτη ανάγνωση με τη φαντασία μου δημιουργώ αυτή τη γυναίκα και μετά προσπαθώ μέσα στις συνθήκες που έχω φανταστεί ότι έχει ζήσει να τοποθετώ εμένα. Αναγκαστικά, παίρνουμε κομμάτια από τον εαυτό μας. Είναι μία δύσκολη, επίπονη διαδικασία και όσο πιο πολύ καιρό παίζεις το ίδιο κείμενο τόσο περισσότερα νέα πράγματα βγαίνουν κάθε φορά. Είναι σαν ένα κοστούμι που το φοράς και αρχίζει να διεισδύει μέσα σου. Παίρνω και δίνω πράγματα με τον κάθε ρόλο.
«H Ευθαλία του Γαλατά» που τη σημάδεψε
Η παράσταση «Η Ευθαλία του Γαλατά» στηρίζεται στο αφήγημα του Θωμά Κοροβίνη και είναι αληθινή ιστορία. Είναι μία γυναίκα που την αγαπώ πολύ, πιθανόν επειδή έχω ρίζες από τη Μικρά Ασία, η γιαγιά μου ήταν Σμυρνιά και έχω ακούσει πολλές ιστορίες για το τι βίωσαν αυτές οι γυναίκες. Μου είναι πολύ οικείο και το χιούμορ της. Το ενδιαφέρον στην Ευθαλία είναι ότι λέει βαριά πράγματα με μία ελαφράδα. Έτσι περνάει τις δυσκολίες. Της έχει χαρίσει ο Θεός αυτή την ευτυχία να μπορεί να φιλοσοφεί χωρίς να το καταλαβαίνει. Αν και έχει πολλά βάσανα, έχει την ευτυχία να μην μπορεί να αντιλαμβάνεται πόσο μεγάλα είναι. Αυτό είναι ένα από τα μηνύματα της παράστασης. Το δεύτερο είναι ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλες δυνάμεις. Πέφτει και σηκώνεται, αυτή είναι η πορεία του. Όλοι οι άνθρωποι μπορούμε να βαλτώσουμε σε μία κουταλιά νερό και να πούμε ότι είναι τραγική η ζωή μας. Αλλά όταν δούμε ανθρώπους να περνάνε πολύ μεγάλα προβλήματα με τέτοια ελαφράδα, είναι ένα παράδειγμα. Ο κόσμος έχει αγαπήσει πάρα πολύ την παράστασή, γιατί είναι ένα κείμενο μέσα από τη ζωή που δημιουργεί στον θεατή δυνατά συναισθήματα. Γέλιο, κλάμα, γέλιο, κλάμα. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται μία ψυχική κάθαρση. Είναι μία καθαρή, ζωντανή αφήγηση. Γι’ αυτό και είναι σαν να βλέπεις και άλλα πρόσωπα να ζωντανεύουν πάνω στην σκηνή. Μαζί μου είναι η Εστέλλα Κοπάνου, μία εξαιρετική ηθοποιός και τραγουδίστρια και βοηθά να ζωντανεύουν οι μνήμες της Ευθαλίας. Είναι πλάσμα της φαντασίας της. Το έργο θα συνεχιστεί μέχρι τέλος Μαΐου. Μετά συζητάμε να κάνουμε κάποιες εξορμήσεις σε κάποιες μεγάλες πόλεις. Είναι ένας ρόλος-σταθμός στην καριέρα μου. Είναι για μένα σχολείο, μαθαίνω μέσω του ρόλου μου. Επειδή, πάντα το θέατρο είναι ομαδικό σπορ, θα ήθελα να αναφερθώ στις συνεργάτιδές μου, τη Μόνικα Κολοκοτρώνη που δεν κάνει απλά κινησιολογία, εμβαθύνει μέσα στο αίσθημα του ρόλου για να βγάλει την κίνηση και στην Ανδρομάχη Παπαδοπούλου, η οποία είναι θεατρολόγος και με βοηθάει πολύ στα κείμενα, αλλά και στη σκηνοθέτιδα μας Ρέινα Εσκενάζυ.
Η τηλεοπτική επιστροφή της και η συνεργασία με τη Μιμή Ντενίση
Στην τηλεοπτική σειρά «Έλα στη θέση μου» υποδύομαι τη Ζέφη, τη μητέρα του Ζούβα και ο ρόλος μου ολοκληρώνεται γύρω στο Πάσχα. Δεν ξέρω αν θα συνεχίσω, εξαρτάται από το αν θα προβληθεί το σίριαλ για 4η χρονιά. Πέρασα πολύ καλά στη συγκεκριμένη δουλειά και η Άνδρη Θεοδότου και ο Αναστάσης Κολοβός και η Καλή Δάβρη είναι πολύ καλά παιδιά, όπως και οι σκηνοθέτες. Είχαμε μία άρτια συνεργασία. Φυσικά και θα ήμουν θετική στο ενδεχόμενο να συνεχίσω. Ταυτόχρονα, δεν γνωρίζω ακούμε ούτε αν θα συμμετάσχω στην επιστροφή της σειράς «Η πολυκατοικία», γιατί θα είναι τελείως διαφορετικό το κόνσεπτ από ότι μου είπαν σε μία πρώτη προσέγγιση που κάναμε. Δεν θα είναι ίδιοι οι ρόλοι. Θα ήταν ωραίο να είναι το ίδιο ζευγάρι που είχα υποδυθεί με τον Παύλο Χαϊκάλη. Ήμασταν οι θυρωροί. Ήταν μία δουλειά που έμοιαζε με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, ήταν όλα απλά, κατανοητά και κωμικά.
Του χρόνου θα είμαι στην παράσταση «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη». Με τη Μιμή Ντενίση έχω ξαναδουλέψει παλιά στην παράσταση «Θεοδώρα», μία μεγάλη της επιτυχία. Γνωριζόμαστε από τότε και με έχει στηρίξει σε διάφορα θέματα. Είναι μεγάλη μου χαρά που συμμετέχω στη νέα της δουλειά, γιατί είναι σαν να γυρνάω πίσω τον χρόνο. Η κυρία Ντενίση δημιουργεί ένα κλίμα οικογενειακό, το οποίο έχω ανάγκη. Επίσης, μου αρέσει το θέμα πάρα πολύ, είναι οικείο. Έκανα τις «Μάγισσες της Σμύρνης», κάνω την «Ευθαλία» μου και κλείνω την τριπλέτα με το «Κι από Σμύρνη… Σαλονίκη». Σε αυτή την παράσταση συναντιούνται πρόσφυγες από παντού στη Θεσσαλονίκη. Πόντιοι, Σμυρνιοί, Εβραίοι, ντόπιοι Θεσσαλονικείς που κάηκαν τα σπίτια τους στη φωτιά. Βλέπουμε, λοιπόν, πώς όλοι αυτοί οι άνθρωποι αρχίζουν να ενοποιούνται.