ΜΕ ΘΛΙΒΕΙ Ο ΞΕΠΕΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΟΣ ΜΟΥ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 02/03/2016 15:04
Ο Σωκράτης Πατσίκας γίνεται και μουσαφίρης και οικοδεσπότης στο El Convento Del’ Arte, σε μια παράσταση γεμάτη μουσική, κέφι και γαστρονομία.
- Ποιοι είναι οι ΜΟΥΣΑΦΙΡΑΙΟΙ, που κάθε Τετάρτη ανεβαίνουν στη σκηνή του El Convento del arte;
Οι Μουσαφιραίοι είναι έξι τρελοί που μπαστακώνονται στην σκηνή, τραγουδούν, παίζουν, εκτίθενται επί της ουσίας, με σκοπό να ενωθούν με τον κόσμο, για να τον ταξιδέψουν για λίγες ώρες και να τον διασκεδάσουν!
- Οι οποίοι όμως είναι σεφ. Τι θα μας σερβίρουν;
Πολύ κέφι και διάθεση μαζί με έναν ήχο όμορφο.
- Ποιος ο ρόλος της γαστρονομίας στην παράσταση;
Τώρα, εκτός από ένα ωραίο επικοινωνιακό παιχνίδι, η μαγειρική έχει και διπλή σημασία: τη ρεαλιστική που μας ενέπνευσαν οι καταπληκτικές μυρωδιές της κουζίνας του Εl convento, που μπορούν να απολαύσουν οι θεατές, και τη σατιρική. Αυτή η παράσταση είναι ένα προσωπικό σχόλιο, τρόπον τινά, για την τηλεόραση, σήμερα που κατακλύζεται από εκπομπές αυτού του είδους.
- Πώς συνδυάζεται η μουσική με τις γεύσεις;
Ο λαός μας αυτές τις δύο τέχνες, τις έχει συνδέσει άμεσα. Ιδίως το φαγητό για τους Έλληνες, αλλά και για όλους τους λαούς της Μεσογείου, είναι συνδεδεμένο με όλες τις στιγμές της ζωής του. Από τις πιο όμορφες μέχρι τις πιο άσχημες.
- Πώς εμπνεύστηκες αυτό το concept;
Δεν ανακαλύψαμε και την Ατλαντίδα. (γέλια). Με τον συνεργάτη και φίλο Γιώργο Τζιβελέκη μετά από ώρες και απίστευτες δοκιμές, μας ήρθε αυτή η ιδέα κάποια στιγμή, που σχολιάζαμε κάτι στην τηλεόραση και από εκεί ξεδιπλώθηκε μόνο του όλο το concept, όπως λέμε και στα ελληνικά ( γέλια)...
- Τι σχέση βρίσκεις ανάμεσα στη μαγειρική και στο θέατρο;
Στο θέατρο έχεις ένα κύριο συστατικό: το έργο. Με τους συνεργάτες σου, προσπαθείς να προσθέσεις όποια υλικά χρειάζονται για να το αναδείξεις. Να βρεις τις σωστές δοσολογίες, για να το παρουσιάσεις στον κόσμο. Την ιδανική συνταγή για την κάθε στιγμή και τον εκάστοτε χώρο. Οπότε, όπως καταλαβαίνουμε όλοι, δεν έχουν καμία σχέση (γέλια)…
- Τι άλλο κάνεις αυτήν την περίοδο;
Ετοιμάζουμε μια παράσταση στο θέατρο Θησείον, «ESCUELA» του Guillermo Calderon σε σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη. Ένα έργο που μιλάει για την Χιλή του 1987, την περίοδο που ο δικτάτορας Πινοσέτ προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο ότι η χώρα στρέφεται προς την δημοκρατία! Ξεκινάμε στις 10 Μαρτίου για λίγες παραστάσεις
- Επόμενα σχέδια.
Όταν οι ηθοποιοί κάνουν σχέδια, ο Θεός γελάει. Είναι το μόνο που μπορώ να σκεφτώ για να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Η υλοποίηση και του παραμικρού σχεδίου στο επάγγελμά μας, είναι τόσο αμφίβολη, που δεν μου επιτρέπει να τα μοιραστώ με τον κόσμο.
- Πώς βλέπεις τα όσα συμβαίνουν σήμερα στον πολιτισμό;
Πολιτισμό; Θα πρέπει να γίνω λίγο στενάχωρος τώρα. Η κρίση κανέναν ηθοποιό δεν τον φόβισε στην αρχή, γιατί ό,τι βίωνε ο κόσμος τότε, εμείς το περνούσαμε ήδη και τις εποχές των «παχιών αγελάδων». Αυτή τη στιγμή όμως, το θέατρο υπάρχει γιατί οι ηθοποιοί το αντιμετωπίζουν επαγγελματικά, παρότι δεν μας αντιμετωπίζουν ως επαγγελματίες. Ο ηθοποιός πια, είναι ένας ωρομίσθιος ανειδίκευτος υπάλληλος, που πληρώνεται με ποσοστά και αν αυτά δεν επαρκούν, συμπληρώνει ο ίδιος για το ένσημό του. Ακούω να λένε ότι το θέατρο ανθεί αυτές τις δύσκολες στιγμές και δεν μπορώ να πιστέψω στα αυτιά μου. Αλλά στην χώρα μας πρέπει να εξηγούμε το αυτονόητο...
Είναι πολύ ποιητικό να λέμε ότι οι τέχνες πάντα ανθούσαν σε σκοτεινούς και δύσκολους καιρούς, αλλά το θέατρο για να μπορεί να λέγεται θέατρο, χρειάζεται ένα βασικό στοιχείο: κοινό, για να το συγκινήσει, να το διασκεδάσει, να το προβληματίσει. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς το θέατρο μπορεί να ανθίσει με άδειες θεατρικές σκηνές. Προσωπικά, αυτός που υποστηρίζει αυτήν την άποψη, είναι ή ανόητος ή ψεύτης ή αρκετά τυχερός να εργάζεται στα πέντε θέατρα που πάνε καλά και αδιαφορεί για τους υπόλοιπους. Συγγνώμη που έγινα δυσάρεστος, αλλά πίστεψέ με, μπορώ μιλάω ώρες για τον ξεπεσμό του επαγγέλματός μου, που με θλίβει βαθιά.