Μ. ΛΙΝΟΥ - Γ. ΚΡΙΘΑΡΑΣ: ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΣ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΕΛΙΣΣΕΣΑΙ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 21/04/2016 18:46
Συνέντευξη: Κατερίνα Καρσιώτη
Φωτογραφία: Δημήτρης Ταΐρης
«WHEN ATHENS MEETS THESSALONIKI»
Συναντήσαμε τους σκηνοθέτες Μυρσίνη Λινού και Γιώργο Κριθάρα της παράστασης BETWEEN, της δ2 production…
«Σύμφωνα μ’ έναν νέο ορισμό ο καλλιτέχνης μετατρέπεται σε χορογράφο μιας εμπειρίας που ίσως βιώσουμε αντί για καταγραφέα μιας εμπειρίας αποκλειστικά που βίωσε ο ίδιος» – John Armstrong, Θεωρητικός της Τέχνης
Σ’ ένα loft ψηλά στην Βαλαωρίτου γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης… Πώς προέκυψε, ποια η κινητήριος δύναμη;
Προέκυψε μετά από συναντήσεις και έχοντας και οι δύο ως κεντρική ιδέα την υλοποίηση μιας παράστασης που θα πραγματευόταν ζητήματα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας και πιο συγκεκριμένα την κατάσταση που βιώνει σήμερα ο σύγχρονος 30άρης Έλληνας. Οπότε, με αφορμή αυτό και μέσα από το διάλογο, οδηγηθήκαμε στη θεματική που θα σχετιζόταν με την ατελή ενηλικίωση. Κινητήριος δύναμη στάθηκε ο προβληματισμός μας σε ζητήματα ατομικά αλλά που εξελίσσονται σαφώς και σε κοινωνικά και η ανάγκη να επικοινωνήσουμε την αρχική μας σκέψη. Ήρθαμε αντιμέτωποι με δύο επίπεδα διερεύνησης: την προσπάθεια γνωριμίας και την εξοικείωση με το υλικό πάνω σε μια πρωτόλεια ιδέα. Η ομορφιά της όλης αυτής δημιουργικής εργασίας έγκειται στη σύζευξη διαφορετικών προσωπικοτήτων, ιδεών αλλά και οπτικής που μέσω του διαλόγου, ομαδοποιούνται, συνομιλούν και φέρνουν επί σκηνής ένα συλλογικό αποτέλεσμα…
Τι πραγματεύεται η παράσταση και τι σας ώθησε στη επιλογή του τίτλου «Between»;
Η παράσταση πραγματεύεται το αίσθημα της νιότης, της πρώιμης, της ύστερης αλλά ακόμα περισσότερο το γεγονός του πένθους στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα που αδυνατεί να κατακτήσει ή ακόμη να αντέξει τη μετάβαση ζωής που ορίζεται ως ενηλικίωση. Αντιλαμβανόμαστε την παράσταση ως συμβάν γι’ αυτό πρόκειται για ένα παραστασιακό συμβάν που αφηγείται μία σειρά από στιγμές ζωής δύο νέων αντρών, οι οποίες άλλοτε επιβεβαιώνουν και άλλοτε εξηγούν την ατελή τους ενηλικίωση. Βασικό εργαλείο όσον αφορά την επιλογή του τίτλου αποτέλεσε ένα βιβλίο του Turner που αναφέρεται στις διαβατήριες τελετές (τελετουργία η μετάβαση από την μία κατάσταση στην άλλη, ενσωμάτωση του ατόμου στον κοινωνικό ιστό ως κάτι νέο)
Μία παράσταση με βασικό συστατικό της την Έρευνα. Ο θεατής εισέρχεται σε νέα θεατρικά μονοπάτια;
Η έρευνα αποτελεί μια διαδικασία που είναι τεράστιο στοιχείο της παράστασης. Καθετί που συμβαίνει, διαθέτει μία αντιστοιχία με το υλικό αλλά και με την έρευνα πού έχουμε ακολουθήσει. Στοιχεία τα οποία θέλουμε να πιστεύουμε ότι υφίστανται σε κάθε θεατρική παράσταση. Η έρευνα αποτέλεσε για εμάς τον οδηγό και το δεδομένο μας και δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς τον πραγματικό αντίκτυπο, σε σχέση με τους ανθρώπους και την κοινωνία. Η βιβλιογραφία μας επιλέξαμε να είναι εκτός θεατρικού υλικού και θέτοντας την έρευνα βασικό στοιχείο της δουλειάς μας, θέλαμε να δείξουμε έναν διαφορετικό τρόπο αναγνώρισης, ο οποίος δεν είναι συνηθισμένος.
Ως προς την θεματική και το περιεχόμενο ποιες πηγές έμπνευσης επιλέξατε να αντλήσετε;
Το πρώτο κομμάτι είναι βιβλιογραφικό. Στηριχθήκαμε σε κείμενα των: Eμπειρίκου, Πετζίκη, Λειβαδίτη, J.Butler, V.Turner και άλλων. Έπειτα προχωρήσαμε στο κομμάτι των συνεντεύξεων μεταξύ συντελεστών, φίλων, γνωστών και αγνώστων σύμφωνα με το θεματικό άξονα της παράστασης. Το θέατρο άλλωστε είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το διάλογο οπότε αρχικά ανοίγει μια συζήτηση μεταξύ συντελεστών και έπειτα διανθίζεται ευρύτερα.
Σύζευξη δύο δυνάμεων… Όταν το θέατρο συνάντησε τη μουσική.
Πρόκειται για μια σύζευξη μουσικής και θεατρικής δράσης. Και χωρίς να είχαμε επιλέξει το συγκεκριμένο θέμα της παράστασης, πάλι θα υπήρχε μελωδία και ρυθμός. Επειδή η έρευνα μας οδήγησε σε πιο ακαδημαϊκά μονοπάτια, ο ήχος ήρθε και «κούμπωσε» με τον πιο μοναδικό τρόπο. Ο μουσικός έγραφε ουσιαστικά πάνω σε μια συνθήκη που φέρναμε εμείς και όλο αυτό δημιούργησε μια ολότητα. Μία παράσταση άλλωστε θα ήταν εύλογο να αντιμετωπίζεται μουσικά…
Ως δημιουργοί, ποιος θα λέγατε ότι είναι ο βασικός στόχος της παράστασης;
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι στόχος της παράστασης είναι να μυήσει τον θεατή σε αυτόν τον αισθητικό κώδικα της ποίησης, της εικόνας και του λόγου, όπου μέσω της λεπτομέρειας και των βασικών θεατρικών δομών, το θέατρο οφείλει να θεωρείται συμβάν.
Τελικά ο άνθρωπος φτάνει ποτέ στην ενηλικίωση ή αποζητά συνεχώς τις αναμνήσεις της νιότης;
Η ενηλικίωση αποτελεί περισσότερο κοινωνική απαίτηση και όχι προσωπική. Σχεδόν πάντα θα υπάρχει μια προσωπική αντιπαλότητα. Η ενηλικίωση σαν κατάσταση διανθίζεται σε δύο πλαίσια και διαδρομές. Αρχικά να αναφέρουμε την κοινωνική διαδρομή, όπου εμπεριέχεται η κοινωνική ωριμότητα, η ολοκλήρωση και η ευθύνη κι έπειτα έρχεται η βιολογική διαδρομή που εμπεριέχει την ηλικιακή ωρίμανση. Η ηλικία τώρα των 30, που επιλέξαμε εμείς, είναι μια ηλικία που πλησιάζει το στάδιο της φθοράς. Αυτό που μας απασχόλησε ιδιαίτερα είναι ότι η κοινωνία δεν προσφέρει τις κατάλληλες δομές, ώστε να φέρει την ομαλή ενηλικίωση, γι’ αυτό και καταφεύγουμε άλλωστε στις αναμνήσεις της νιότης. Το μεγάλο πρόβλημα υπάρχει όταν ζεις σε μία κοινωνία που δεν αλλάζει ατομικά και κοινωνικά. Προτιμούμε πολλές φορές τη βιώσιμη κατάσταση η οποία έρχεται σ’ ένα τέλμα. Αυτή η δυστοκία της μη αναγνώρισης της αλλαγής έχει να κάνει και με τη μη αναγνώριση της ενηλικίωσης. Κι αυτή λοιπόν η δυσκολία μετάβασης από τη νιότη στο επόμενο στάδιο διαιωνίζεται. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι χωρίς την αναγνώριση δεν μπορεί να υπάρξει η συμφιλίωση.
Το θέατρο, για να επιβιώσει, χρειάζεται να αλλάξει;
Αν θες να είσαι ζωντανός και ενεργός θα πρέπει να αλλάζεις και να εξελίσσεσαι. Όταν αποτελείς μέρος της τέχνης, ο μετασχηματισμός είναι κάτι που χρειάζεται να μεταβάλλεται, γι’ αυτό και αναφέρουμε τον όρο ντοκουμέντο. Μία θεατρική παράσταση δεν μπορεί να αναγεννηθεί εκ του μηδενός, επομένως θα πρέπει να αλλάξει, όχι από τη σκοπιά της βάσης του χρέους, αλλά ως αναπόφευκτης αναγκαιότητας.
Διαβάστε περισσότερα στο http://didee.gr/