Λ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ: «ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΞΕΓΕΛΑΕΙ ΤΟΥΣ ΔΑΙΜΟΝΕΣ ΜΟΥ»
- Ημερομηνία: Κυριακή, 27/09/2020 14:22
Ο φετινός χειμώνας προμηνύεται δύσκολος. Η μοίρα των θεάτρων δεν ξέρουμε σε ποιου τα χέρια βρίσκεται. Απλά αναμένουμε αποφάσεις για τη λειτουργία τους. Μέσα σε αυτή την αβέβαιη κατάσταση που επικρατεί, γύρω μας, συναντώ έναν εξαιρετικό ηθοποιό, τον Λεωνίδα Κακούρη. Πάντα μας συνεπαίρνει με τις ερμηνείες του, στο θέατρο και στην τηλεόραση, ενώ μέσα από τις συνεντεύξεις του αποκαλύπτεται μια ενδιαφέρουσα προσωπικότητα, με στιβαρό λόγο, γνώσεις, καλλιέργεια, αμεσότητα και ευθύτητα.
- Ζούμε σε μια εποχή περίεργη, δύσκολη κι αβέβαιη. Τι σκέψεις κάνετε για την ελληνική κοινωνία του 2020;
- Η σκέψη που κάνω είναι να πάμε στο 2021 υγιείς και αυτή η χρονιά να αποτελεί μια δυσάρεστη παρένθεση και μόνο.
- Πώς διαχειριστήκατε την πανδημία εν μέσω καραντίνας, πως την διαχειρίζεστε τώρα και τι είναι αυτό που φοβάστε περισσότερο;
- Ψύχραιμα. Δεν ήταν δύσκολη, η πρώτη περίοδος της καραντίνας. Με σταμάτησε από μια ξέφρενη εργασιακή κούρσα. Πήρα ανάσες. Είδα τους οικείους μου. Και γίναμε όλοι παρατηρητές μιας ιστορίας φαντασίας, που μοιάζει περισσότερο με ταινία ή βιβλίο, παρά με πραγματικότητα.
- Αυτός ο ιός δεν άφησε ανεπηρέαστο ούτε τον δικό σας κλάδο. Ποια είναι η εκτίμησή σας για τον χειμώνα που έρχεται στο θεατρικό τοπίο;
- Κανείς δεν ξέρει πραγματικά. Είναι όλα τόσο αβέβαια που δεν μπορείς να αναφερθείς με σιγουριά κάπου. Πιστεύω σε 2 με 3 εβδομάδες θα γνωρίζουμε χονδρικά τι πρόκειται να αντιμετωπίσουμε αυτόν τον παράξενο χειμώνα.
- Φέτος εμπλέκεστε σε μια πλεκτάνη, έτσι δεν είναι;
- Έτσι ακριβώς. Ιού επιτρέποντος, θα βρίσκομαι στο Θέατρο Ζίνα. Ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας στήνει την «ΠΑΓΙΔΑ» του Ρομπέρ Τομά και με εμπλέκει, μαζί με τον Βλαδίμηρο Κυριακίδη, την Έφη Μουρίκη, τον Γιώργο Κωνσταντίνου, την Μαρία Αντουλινάκη και τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο, σε μια πλεκτάνη, χωρίς επιστροφή.
- Κατά πόσο το θέατρο άλλαξε τη ζωή σας και ποια η μεγαλύτερη διδαχή που λάβατε από αυτό;
- Κατά πολύ. Το θέατρο λειτούργησε και λειτουργεί θεραπευτικά πάνω μου. Ξεγελάει τους δαίμονες μου και φροντίζει το παιδί που ζει μέσα μου. Το κάνει να χαίρεται. Να ζει το παιχνίδι! Όλοι αυτοί είναι και οι λόγοι που έγινα ηθοποιός.
- Τι συνηθίζετε να κάνετε λίγο πριν ανεβείτε στη θεατρική σκηνή;
- Απλά συγκεντρώνομαι στο ρόλο μου.
- Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σας και ποιο το ισχυρότερο πάθος σας;
- Ο μεγαλύτερος φόβος μπορεί να σε ακινητοποιήσει και το μεγαλύτερο πάθος μπορεί να σε καταστρέψει. Ας κινηθούμε στα μεσαία κύματα πλέον! Έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον.
- Απωθημένα έχετε, στη ζωή και στη δουλειά σας;
Όχι ιδιαίτερα. Ευσεβείς πόθους θα έλεγα πως έχω, παρά απωθημένα.
- Αν οι «Άγριες Μέλισσες» είχαν βγει στην τηλεόραση 10 χρόνια πριν, θεωρείτε ότι θα είχαν την ίδια επιτυχία;
- Νομίζω ναι. Είναι μια σειρά βασισμένη σε μια Ελλάδα που όλοι «φέρουμε» στο αίμα μας, στο γονίδιο μας. Είτε ως μνήμες, είτε ως βιώματα είτε ως απόηχος. Μια σειρά εποχής, με αλήθειες μιας (ευρηματικής) σεναριακής φαντασίας, που με πλοηγό τις ανθρώπινες σχέσεις και τα συναισθήματα, υφαίνει ιστορίες που διέπουν και αφορούν σε όλες τις εποχές. Άρα θα στέκονταν και δέκα χρόνια πριν. Χαίρομαι όταν ακούω τηλεθεατές να μου λένε ότι δεν έβλεπαν τηλεόραση πριν τις «Άγριες Μέλισσες». Είναι καλό να ακολουθήσουν ανάλογες προσπάθειες..
- «Το θεατρικό έργο ήταν επιτυχία. Το κοινό του ήταν αποτυχία», είπε κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ. Κατά πόσο θεωρείτε ότι το κοινό επηρεάζει την πορεία μιας παράστασης; Μπορεί να καθορίσει και το γενικότερο επίπεδο της;
- Δεν υπάρχει παράσταση χωρίς κοινό. Χωρίς ούτε έναν έστω θεατή να κοιτάζει τον τέταρτο τοίχο. Είναι κάτι άλλο. Εμπειρία ας πούμε. Κοινό και σκηνή πάνε μαζί. Ακόμα και οι λέξεις τους μοιάζουν. Το θέατρο είναι ένας περίτεχνος αετός και το κοινό είναι άρρηκτα δεμένο μαζί του, κατά τη διάρκεια της πτήσης. Όλοι όσοι είναι από κάτω, αποτελούν τα πολύτιμα κορδελάκια που θα το ανυψώσουν. Η ουρά σε μια θεατρική παράσταση δεν είναι απλώς ένας αριθμός καταναλωτών, που περιμένει στωικά στην ουρά ενός πολυκαταστήματος, στις εκπτώσεις. Είναι ένα σύνολο, ένας ζωντανός οργανισμός που αναπνέει που μοιράζεται ένα κοινό μυστικό. Η ουρά ενός θέατρου είναι τα κρόσσια ενός αετού. Είναι φτιαγμένη με κορδελάκια ονείρων, προσδοκιών, αποκαλύψεων, πολύτιμων μύχιων σκέψεων, παραδοχών. Από τους θεατές που βρίσκονται στο κοινό θα προκύψουν οι αυριανοί εργάτες του. Αυτή η ουρά θα πετάξει τον αετό ψηλά για να τον δουν όλοι. Και να μοιράσει σε όσους τον κοιτούν, το πανανθρώπινο μήνυμα του.