ΞΑΝΑΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΤΡΕΝΟ ΤΩΝ 9:05, ΣΤΟ ΔΙΑΝΑ
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 16/10/2015 13:35
Ο Χρήστος Θηβαίος μιλάει στην Αγγελική Καρυστινού, για τη 2ο χρόνο της επιτυχημένης μουσικοθεατρικής παράστασης «9:05» στο Θέατρο Διάνα.
- Ξανά λοιπόν το «9:05», μετά από τη μεγάλη επιτυχία της περσινής σεζόν..
Ναι και το κάνουμε όλοι με πολλή χαρά, από τις 22 Οκτωβρίου. Είμαστε με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου, σε κείμενα Οδυσσέα Ιωάννου και σκηνοθεσία Π. Βούλγαρη. Ερμηνεύουμε τραγούδια από όλο το φάσμα του ελληνικού τραγουδιού από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα, διατρέχοντας παράλληλα και την Ιστορία της Ελλάδας.
Ο Οδυσσέας είναι με έναν τρόπο ο αφηγητής, που σε ένα σταθμό περιμένει τον πατέρα του, εμείς είμαστε μια μπάντα και με αφορμή τα κείμενα του, τραγουδάμε. Θα ακούσετε λοιπόν πέρα από τα δικά μας κομμάτια, τραγούδια των Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Μικρούτσικου, Λοΐζου, αλλά και κομμάτια των αδελφών Κατσιμίχα και του Σαββόπουλου. Έχουμε και έντεχνα λαϊκά, για παράδειγμα, Ξαρχάκου και Τσιτσάνη.
- Αναλαμβάνετε δηλαδή και ρόλο ηθοποιού στην παράσταση;
Τελικά ναι. Καταλήξαμε εκεί μέσα από τις πρόβες. Χάρη και στην αρωγή της Ελένης Ράντου, που ήταν πάντα κοντά μας, τελικά υποδύομαι ένα ρόλο, ξεφεύγοντας από τους άλλους μουσικούς. Είμαι παιδί κι εγγόνι ηθοποιών, οπότε αυτή η εμπειρία μου φέρνει στην επιφάνεια έναν κρυμμένο εαυτό.
- Οπότε μπορεί να σας ξαναδούμε σε ρόλο ηθοποιού;
Ναι, δεν το αποκλείω. Η ερμηνεία ενός ρόλου είναι διαφορετική από την ερμηνεία ενός τραγουδιού. Είναι διαφορετική υπόσταση, υποβολή και επιβολή στον ίδιο σου τον εαυτό. Πρέπει να είσαι τρομερά συγκεκριμένος, να υποτάσσεσαι με πειθαρχία στο ρόλο που σου υποδεικνύει ο σκηνοθέτης, ο οποίος είναι ό,τι και ο μαέστρος σε μια κλασική ορχήστρα. Ένα τραγούδι μπορώ να το τραγουδήσω και σε πιο άνετες συνθήκες, θα έλεγα. Το να υποδύεσαι ένα ρόλο σημαίνει ότι πρέπει να γίνεις κάποιος άλλος. Τι σημαίνει αυτό όμως; Στην ουσία να εφεύρεις έναν άλλον σου εαυτό, πάντα σε συνεργασία όμως με το σκηνοθέτη.
- Θα υπάρξουν αλλαγές στη φετινή εκδοχή της παράστασης;
Κάποιες αλλαγές υπάρχουν στα κείμενα, άλλωστε συνέβησαν τόσα πολλά το τελευταίο διάστημα που αξίζει να επισημανθούν.
- Τα όσα έγιναν το καλοκαίρι και που μπορούμε πλέον, να τα θεωρούμε ως ένα κομμάτι της Ιστορίας μας, εντάσσονται στην παράσταση;
Έχουμε σαφώς επηρεαστεί από τα γεγονότα του καλοκαιριού. Θα έλεγα ότι η παράσταση είναι μια παρελθούσα ματιά στο σήμερα και μια μέλλουσα θεώρηση του χτες. Σωστά το είπατε, σήμερα με τα μέσα διάδοσης της πραγματικότητας, η Ιστορία είναι το χτες.
- Πώς βλέπετε εσείς την όλη κατάσταση;
Προσπαθώ να βλέπω τα πράγματα με τρόπο όχι τόσο επικριτικό, αλλά διαυγή. Είμαστε μια χώρα που τα οικονομικά της τα κινεί ένα ευρύτερο οικονομικό παγκόσμιο σύστημα. Ο καπιταλισμός κοινωνικοποιεί τις ζημίες και ιδιωτικοποιεί τα κέρδη, οπότε σε αυτό το πλαίσιο δυσκολεύουν τα πράγματα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να φροντίσουμε ο καθένας ξεχωριστά να κάνουμε όσο καλύτερα μπορούμε τη δουλειά μας, να δημιουργούμε και να ενεργούμε.
- Τι άλλο ετοιμάζετε;
Γράφω μουσική για δύο θεατρικά έργα. Το ένα είναι ένα περίεργο πείραμα, πολύ ιδιαίτερο, που το κάνω με μεγάλη χαρά κι ενθουσιασμό. Γράφω μουσική για την παράσταση «Μισό λεπτάκι ή μισό χαρτάκι» της Μαρίας Παυλοπούλου, που απευθύνεται σε βρέφη και θα παιχτεί σε ένα νεοσύστατο θέατρο. το Ραντάρ, που βρίσκεται στην πλατεία Αγ. Ιωάννου επί της Βουλιαγμένης. Είναι ένας πολύ ωραίος χώρος που την διεύθυνσή του έχει η Αναστασία Παπαστάθη. Χρωστάω την έμπνευσή μου γι’ αυτή τη δουλειά στη Μαρία. Είναι όχι σαν να γράφω για βρέφη, αλλά εκποιώντας λάθη, προσπαθώ να έρθει στην επιφάνεια το παράδοξο που έχουν τα βρέφη. Προσπαθούμε να δώσουμε το ερέθισμα στα βρέφη, να αναπτύξουν το ένστικτό τους. Μέσα από τη μουσική, προσπαθώ να πω μια ιστορία, αλλά κυρίως να δώσω στα παιδιά το έναυσμα να την αναδημιουργήσουν. Δουλεύω με ενθουσιασμό πάνω σε αυτό και με τρομερή σοβαρότητα. «Ωριμότητα είναι να ξαναβρούμε τη σοβαρότητα που είχαμε όταν παίζαμε ως παιδιά» που λέει και ο Νίτσε… Η άλλη παράσταση είναι του Δημήτρη Αδάμη στο θέατρο Ιλίσια που αφορά στο λόγο του Παπαδιαμάντη, είναι μια παράσταση για εφήβους.
- Είναι διαφορετική η διαδικασία του να γράφεις μουσική για μια παράσταση;
Γράφω μουσική για μια παράσταση σημαίνει ότι γκρεμίζω τον προηγούμενο εαυτό μου για να μπορέσω να γίνω κατανοητός με καινούργιες φόρμες, στην περίπτωση της παράστασης για τα βρέφη σημαίνει να δω τον εαυτό μου σαν παιδί. Στην προκείμενη περίπτωση μπορώ να κάνω τη μουσική μου να φτερουγίσει όπου θέλει κι αυτό με απελευθερώνει.
- Έχετε πλάνα για καινούργιο δίσκο;
Ναι, θα κυκλοφορήσει στα τέλη Αυγούστου με αφορμή τη συμπλήρωση των 100 χρόνων από την αιματηρή απεργία της 21ου Αυγούστου 1916 που έκαναν οι μεταλλωρύχοι της Σερίφου, ενάντια στην Γερμανική εταιρεία που εκμεταλλευόταν τα μεταλλεία. Τα τραγούδια είναι εμπνευσμένα από αυτό το γεγονός. Οι μεταλλωρύχοι τότε αντιστάθηκαν και διεκδικήσαν οχτάωρο, καλύτερες συνθήκες εργασίας , κοινό ταμείο αλληλοβοήθειας και απαγόρευση να μπαίνουν στην ίδια σήραγγα πατέρας και γιος, προκειμένου να μην ξεκληριστεί η οικογένεια σε περίπτωση ατυχήματος. Η γερμανική εταιρεία ζήτησε άγημα Ελλήνων χωροφυλάκων από τη Σύρο για να καταστείλει την απεργία, που τελικά δόθηκε από την κυβέρνηση με αποτέλεσμα να εκτελεστούν τέσσερις μεταλλωρύχοι. Στη συνέχεια, οι γυναίκες των μεταλλωρύχων σκότωσαν με πέτρες το άγημα.