ΚΡΙΣΤΕΛ ΚΑΠΕΡΩΝΗ: 'Η ΑΡΡΩΣΤΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ, ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ Η ΧΑΜΕΝΗ ΨΥΧΙΚΗ ΓΑΛΗΝΗ'
- Ημερομηνία: Τρίτη, 18/10/2016 13:11
Η καλή ηθοποιός υποδύεται φέτος, την Ντεζιρέ. Κόμισσα, φοιτήτρια Ιατρικής και ιδιοφυΐα. Ένα κορίτσι με ανάγκη να ζήσει στο κόκκινο, βαθιά πληγωμένο, που προσπαθεί,απελπισμένα, να νιώσει οτιδήποτε.
H Κρίστελ Καπερώνη, μέλος της ομάδας Tempus verum, λέει για την «Αρρώστια της νιότης» του Φ. Μπρούκνερ, που παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Tempus Verum- Εν Αθήναις, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Λάλου:
Για μένα η «Αρρώστια της νιότης» είναι ένα σύμπαν όπου βασιλεύει η ηθική κατάρρευση. Το έργο γράφεται λίγο πριν ανέβει ο Χίτλερ στην εξουσία και μιλάει για μια γενιά που έρχεται από έναν παγκόσμιο πόλεμο και οδεύει στον επόμενο, μια παρέα που παίζει παιχνίδια εξουσίας και τελικά καταστρέφεται από αυτά.
Γιατί αυτά τα παιδιά οδηγούνται σε ακραίες ιδεολογίες;
Ο συγγραφέας λέει στο έργο: «Μια νεολαία χωρίς στόχο, όπως είμαστε εμείς μετά απ´ αυτό τον πόλεμο, καταντάει αρρώστια». Η έλλειψη στόχου κάνει αυτά τα παιδιά να μην ελπίζουν, να μην πιστεύουν και τελικά να οδηγούνται σε ακραίες ιδεολογίες. Τα παιδιά αυτά ζουν τα αποτελέσματα ενός πολέμου που τελείωσε. Για να ανατρέψουν αυτή την κοινωνική συνθήκη, θα έπρεπε να ανακτήσουν τη χαμένη τους πίστη. Κάτι το οποίο δεν συνέβη. Αντίθετα η αμφισβήτησή τους για τα όσα συμβαίνουν γύρω τους, τους ωθεί να δράσουν καταστροφικά. Την ώρα που η εποχή τούς ζητά να ανατρέψουν την κατάσταση και να κερδίσουν το χαμένο έδαφος, εκείνοι επιλέγουν να το καταστρέψουν ολοκληρωτικά.
Σήμερα βλέπετε ανάλογους κινδύνους και αντιστοιχίες;
Οι κίνδυνοι αυτοί είναι ένα πρόβλημα διαχρονικό, κατά τη γνώμη μου, κυρίως για τους νέους ανθρώπους. Όσο λείπει από το άτομο η ικανότητα να αυτοπροσδιορίζεται, τόσο ελλοχεύει ο κίνδυνος να αναζητά ακραίους δρόμους. Είναι πιο εύκολο να σε πείσει κανείς για πράγματα που δεν γνωρίζεις και σαφώς πιο επικίνδυνο.
Στο έργο τα παιδιά αυτά είναι κι ευφυή και μορφωμένα κι όμως ασπάζονται το ναζισμό. Υπάρχει μια σκοτεινή πλευρά που μας κάνει τελικά απάνθρωπους; Μπορούμε να απαλλαγούμε από αυτή;
Η αίσθηση μου είναι πως συχνά ανά τις εποχές οι ευφυείς άνθρωποι δεν βρίσκουν τις θέσεις τους στις κοινωνίες. Είτε γιατί δεν συμφωνούν με τις νόρμες, είτε γιατί αυτό που έχουν να προτείνουν δεν το δέχεται η ίδια η κοινωνία, με αποτέλεσμα να το καταπνίγει. Έτσι ο ευφυής άνθρωπος, καθόλου σπάνια, είναι ή θεωρείται από τους άλλους ακραίος.
Προτού λοιπόν μπούμε στη διαδικασία να σκεφτούμε πώς καταπνίγουμε αυτό που θεωρείται σκοτεινό, νομίζω πως πρέπει να το κατανοήσουμε και να το αποδεχτούμε ως μια ανθρώπινη πτυχή.
Εσείς ως νέος άνθρωπος ποια θεωρείται τη αρρώστια της δική μας εποχής;
Η αρρώστια της εποχής για μένα είναι η ανασφάλεια και η χαμένη πια ψυχική γαλήνη. Ζούμε την εποχή που τα πράγματα είναι γρήγορα και εύκολα, όμως αυτό δεν φαίνεται να μας ικανοποιεί, αντίθετα κάνει την πραγματικότητα να μοιάζει μάταιη.
Υποδύεστε την Ντεζιρέ. Πώς λειτουργεί αυτή η κοπέλα μέσα σε αυτή τη ιστορία;
Ναι, η Ντεζιρέ είναι κόμισσα, φοιτήτρια Ιατρικής και ιδιοφυΐα. Είναι ένα κορίτσι που τα είχε όλα και τα άφησε όλα πολύ μικρή, από την ανάγκη της να ζήσει στο κόκκινο. Ένα παιδί βαθιά πληγωμένο, που προσπαθεί απελπισμένα, με οποίο μέσο διαθέτει, να νιώσει οτιδήποτε. Όπως λέει και ο συγγραφέας «τα βλέπει όλα μέσα από ένα πρίσμα σεξουαλικότητας». Είναι το είδος ανθρώπου που θα έκανε οτιδήποτε για να κατακτήσει κάτι και την στιγμή ακριβώς που θα το αποκτήσει θα σταματήσει να την αφορά.