ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΑΣΠΙΩΤΗΣ: 'ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΡΟΛΟ ΒΡΙΣΚΟΜΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΓΩ'
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 12/11/2018 18:03
Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης έχει δοκιμάσει πολλά πράγματα στο θέατρο, εντελώς διαφορετικά μεταξύ τους. Του αρέσει να αλλάζει πρόσωπα, κουρέματα, κιλά - «είμαι ο κατεξοχήν ρολάκιας», μας διαβεβαιώνει. Τον συναντάμε με αφορμή την παράσταση «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», που παρουσιάζεται στο «Θησείον-Ενα Θέατρο για τις Τέχνες», σε μετάφραση και σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, ενώ τη μουσική υπέγραψε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Σε αυτό το κορυφαίο έργο του Μπέρτολτ Μπρεχτ, που ισορροπεί ανάμεσα στην τρυφεράδα και τη σκληρότητα, ο Κωνσταντίνος μοιράζεται μια εκρηκτική χημεία επί σκηνής με την Πέγκυ Τρικαλιώτη. Δίπλα τους λάμπουν η Λήδα Πρωτοψάλτη, ο Γεράσιμος Σκαφίδας, ο Κωνσταντίνος Κάππας, η Μπέτυ Αποστόλου, ο Γιάννης Καλατζόπουλος, ο Αλκιβιάδης Κωνσταντόπουλος και η Βαλέρια Δημητριάδου.
Θα μας μιλήσεις για τον ρόλο σου;
Βλέπουμε έναν νέο άνθρωπο, τον Γιανγκ Σουν, που έχει σπουδάσει, αλλά δεν μπορεί να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Ούτε πόροι υπάρχουν ούτε θέσεις εργασίας ούτε να ταξιδέψει μπορεί. Ερωτεύεται τη φτωχή πόρνη Σεν Τε, η οποία είναι ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν. Οι θεοί έχουν δώσει στη Σεν Τε κάποια χρήματα για να καταφέρει να αλλάξει το επάγγελμά της και να παραμείνει καλή. Διάφοροι την εκμεταλλεύονται, ανάμεσά τους και ο Γιανγκ Σουν. Είναι από εκείνους που στο τέλος θα καταπατήσουν τον έρωτά τους για να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα.
Δεν υποτίθεται ότι ο έρωτας είναι το πιο ισχυρό συναίσθημα;
Αυτό είναι το ρομαντικό μας «θέλω». Με αυτό έχουμε μεγαλώσει, ότι τίποτα δεν νικάει τον έρωτα. Πόσες φορές, όμως, ένας τρελά ερωτευμένος άνθρωπος βρίσκει, για παράδειγμα, τη δουλειά των ονείρων του σε μια άλλη ήπειρο και εγκαταλείπει τον έρωτά του; Αν διαβάσω τον ρόλο σε ένα δεύτερο επίπεδο, θα έλεγα ότι είναι ένας ματαιωμένος έρωτας. Κάποιος που αναγκάζεται να δώσει προτεραιότητα σε άλλα πράγματα, επειδή έτσι έχει οριστεί το σχέδιο από την εποχή που ήταν μικρός. Από τη μάνα του, από την κοινωνία...
Θα έλεγες ότι οι περισσότεροι δεν είμαστε ικανοί για υπερβάσεις;
Δεν είμαστε. Πιστεύω ότι σπάνια γίνονται υπερβάσεις.
Στο έργο ο Μπρεχτ θέτει ένα ηθικό πρόβλημα: Μπορεί ο καλός να επιβιώσει σε μια κοινωνία διεφθαρμένων; Τι λες, μπορεί;
Ναι. Γι’ αυτό πορεύομαι όπως πορεύομαι, προσπαθώντας να είμαι καλός.
Τι σημαίνει καλοσύνη για εσένα;
Να κοιτάς πέρα από τον εαυτό σου και την προσωπική σου βόλεψη. Να είσαι αλληλέγγυος προς ανθρώπους που το έχουν ανάγκη, να προσπαθείς να καταλαβαίνεις όσα δεν σου είναι κατανοητά με την πρώτη, να μην κάνεις κακό στους άλλους, πρακτικό ή ηθικό.
Το θέατρο σε έχει βοηθήσει να καταλάβεις καλύτερα τους ανθρώπους;
Απόλυτα. Γιατί προσπαθώ να μπω μέσα σε χαρακτήρες που μερικές φορές δεν έχουν σχέση με εμένα. Δεν θα έκλεβα ποτέ, αλλά αν χρειάζεται να υποδυθώ ένα κλεφτρόνι θα πρέπει να καταλάβω γιατί το κάνει. Ε, αυτό μου ανοίγει κάποιους ορίζοντες ως προς την κατανόηση των ανθρώπων. Αυτό το κάνω και στη ζωή μου και ίσως το πληρώνω. Καταλαβαίνω περισσότερο τους ανθρώπους από όσο θα έπρεπε. Κάποια στιγμή, η Σεν Τε λέει: «Ισως είναι καλό, κάποιες φορές, να μην είμαι καλή με τους άλλους, αλλά και με τον ίδιο μου τον εαυτό».
Η άμυνα της καλόψυχης Σεν Τε είναι να εφεύρει ένα alter ego, έναν φανταστικό εξάδελφο, πολύ σκληρότερο από την ίδια.Τι σκέφτεσαι γι’ αυτό;
Αυτό είναι θέμα επιλογών, έχει να κάνει με το πώς είναι φτιαγμένος κανείς. Για παράδειγμα, υπάρχει ένα ερώτημα: αν ήξερες ότι αυτή τη στιγμή θα πεθάνει ένα παιδί κάπου στον κόσμο
κι εσύ θα πάρεις ένα εκατομμύριο ευρώ, για να κάνεις φιλανθρωπικό έργο που θα ωφελούσε 100 παιδάκια στην Ελλάδα, θα το έκανες;
Τι θα απαντούσες;
Οχι. Θα έλεγα όχι. Δεν θα δεχόμουν, για όποιον σκοπό και να ήταν, να πεθάνει ένα παιδί στην άλλη άκρη του κόσμου, στα καλά του καθουμένου. Σκέψου, αυτό το παιδί θα μπορούσε να ήσουν εσύ.
Πες μου για την Πέγκυ...
Εχουμε την απόλυτη χημεία. Εχει έρθει το γιν με το γιανγκ κι έχουν ενωθεί! Εχουμε και πολύ καλή σχέση εκτός σκηνής. Συζητάμε πολύ για το έργο και προσπαθούμε διαρκώς να το πάμε παρακάτω. Είναι καταπληκτική, με φοβερό εκτόπισμα. Αυτό που κάνει το εισπράττω κάθε βράδυ από τους θεατές.
Το θέατρο μπορεί να αλλάξει τη γνώμη, το βλέμμα ενός θεατή;
Σίγουρα. Πιστεύω ότι το θέατρο μπορεί να αλλάξει την ηθική κάποιου. Και τη ζωή του ολόκληρη. Είναι πολύ κοντά στον γιατρό, στον Θεό... Πιστεύω ότι το θέατρο είναι θεραπευτικό.
Βουτσινάς, Λιβαθινός, Κακλέας, Ρήγος, Μαρμαρινός... Εχεις συνεργαστεί με πολύ σημαντικούς ανθρώπους. Ποιο είναι το σημαντικότερο που έχεις μάθει;
Είναι πάρα πολλά. Ενα από αυτά είναι ότι είμαστε όλοι ξεχωριστοί. Ο Βουτσινάς έλεγε ότι ο ηθοποιός είναι σαν τα δακτυλικά αποτυπώματα. Ο καθένας έχει το δικό του. Ο ίδιος ρόλος με έναν άλλον άνθρωπο είναι πολύ διαφορετικός. Αυτό ισχύει και στη ζωή. Ο καθένας μας είναι φοβερά μοναδικός, αν και πολλοί κάνουν το λάθος να πιστεύουν ότι δεν είναι. Δες το στις σχέσεις μας: πάμε και συνεχίζουμε αυτό που κάναμε πριν, ενώ υπάρχει πια ένας άλλος άνθρωπος δίπλα μας.
Είμαστε, πάντως, σε μια εποχή με την τάση να ομαδοποιεί τους ανθρώπους και να αγαπάει τις ταμπέλες. Οχι;
Είναι κάτι φοβερό η ετικέτα. Καταλαβαίνω την ανάγκη να υπάρχει, πρέπει κάπως να καταλαβαινόμαστε, τέλος πάντων. Παρ’ όλα αυτά, ειδικά όταν έχει να κάνει με μεγάλες μερίδες ανθρώπων, είναι σχεδόν λάθος. Εχουμε επιλέξει λέξεις για να συνεννοούμαστε. Λέμε «έρωτας» και έχουμε συνεννοηθεί. Νομίζουμε, δηλαδή. Γιατί, στην πραγματικότητα, δεν έχουμε συνεννοηθεί καθόλου.
Τι περιμένεις από έναν σκηνοθέτη;
Να με πηγαίνει λίγο παρακάτω. Να έχει σκεφτεί πράγματα που εγώ δεν σκέφτομαι. Περιμένω ο σκηνοθέτης να είναι δάσκαλος. Γενικά, έχω ανάγκη να εξελίσσομαι μέσα από αυτό που κάνω. Δεν θέλω απλά με τη φαντασία μου να δημιουργώ ενδιαφέροντες ρόλους και να με θαυμάζει ο κόσμος. Θέλω να πηγαίνω ένα βήμα πέρα από τη μανιέρα μου και ας κάνω λάθος. Για εμένα ο σωστός ηθοποιός πρέπει να ρισκάρει το λάθος, αν πρόκειται να εξελιχθεί.
Αλλα σχέδια;
Ναι. Θα κάνουμε ένα νέο, σύγχρονο, ελληνικό, πρωτότυπο μιούζικαλ, που προετοιμάζουμε εδώ και δύο χρόνια, με προτροπή του Στάθη Λιβαθινού. Θα λέγεται «Απλή μετάβαση». Το γράφουν οι Γεράσιμος Ευαγγελάτος και Θέμης Καραμουρατίδης, το σκηνοθετεί ο Μίνως Θεοχάρης και θα είμαστε η Μαρίζα Ρίζου κι εγώ και ένας διαλεχτός θίασος από ανθρώπους της γενιάς μου. Θα ανέβει στις 15 Φεβρουαρίου στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
Και από τηλεόραση;
Αύριο, λίγο πριν από τις 23.00, προβάλλεται στο Open ένα επεισόδιο του «Ου φονεύσεις» του Πάνου Κοκκινόπουλου. Παίζουμε ο Α. Αλμπάνης, η Ευγ. Δημητροπούλου κι εγώ.
Προτιμάς να κυριαρχείς στη σκηνή ή να χάνεσαι στον ρόλο;
Α, νομίζω ότι είμαι ο κατεξοχήν ρολάκιας! Αλλάζω κουρέματα, κιλά, τα πάντα. Το έχω πάρει από τη ζωγραφική μάλλον. Πάντα μου άρεσε να σκιτσάρω διαφορετικά ανθρωπάκια, με άλλα ρούχα και χρώματα. Εχει πλάκα να αλλάζεις όσο πιο πολύ μπορείς σε κάθε ρόλο. Βέβαια, πίσω από όλα βρίσκεται πάντα ο Κωνσταντίνος.
ΜΑΡΙΝΑ ΤΣΙΚΛΗΤΗΡΑ, REAL NEWS