Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΔΕΛΙΟΥ ΠΗΓΑΙΝΕΙ 'ΑΠΟ ΣΤΑΘΜΟ ΣΕ ΣΤΑΘΜΟ'
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 14/02/2018 19:51
Έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό από τη συμμετοχή της σε τηλεοπτικές σειρές, όπως οι «Στάβλοι της Εριέτας Ζαΐμη» και οι «Επτά Θανάσιμες Πεθερές», η ίδια όμως δηλώνει μόνο περαστική από τη μικρή οθόνη, μια επιβάτισσα που θα κόβει σταθερά εισιτήριο για το μεγάλο της πάθος, το σανίδι.
Τώρα τη βρίσκουμε στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στη νέα θεατρική δουλειά της Κυριακής Σπανού «Από σταθμό σε σταθμό», που συστήνει στο αθηναϊκό κοινό τα «20 αστικά μονόπρακτα» της Δώρας Τσόγια.
Συνάντησα τη Βασιλική Δέλιου σε ένα ζεστό καφέ στη γειτονιά της, στη Νέα Σμύρνη, και με αφορμή αυτή την ξεχωριστή παράσταση κάναμε μια συζήτηση εφ’ όλης της ύλης.
Τα «20 αστικά μονόπρακτα» της Δώρας Τσόγια ανεβαίνουν για πρώτη φορά σε θεατρική σκηνή. Αναφέρομαι στην παράστασή σας με τίτλο «Από σταθμό σε σταθμό». Όταν συστήνει κανείς ένα έργο στο κοινό, νιώθει κάποια «ευθύνη»;
Μεγάλη ευθύνη! Αυτό ίσως σου φαίνεται περίεργο, γιατί εγώ στην παράσταση εντελώς συμπωματικά δεν έχω πολύ μεγάλο ρόλο, ωστόσο αυτό είναι αντιστρόφως ανάλογο με την ευθύνη που νιώθω και με το πόσο έχω μελετήσει τα κείμενα της Δώρας. Οι συγκεκριμένες ατάκες μπορούν να ειπωθούν με χίλιους τρόπους, για να καταφέρεις όμως να αποκαλύψεις στο θεατή αυτό που ουσιαστικά θες να επικοινωνήσεις με την παράσταση και που φυσικά το έχεις δουλέψει με το σκηνοθέτη και την ομάδα, τιθασεύεις τα εκφραστικά σου μέσα προς την εν λόγω κατεύθυνση, κάτι που απαιτεί σκληρή δουλειά και προετοιμασία. Έτσι κάθε εβδομάδα διαβάζω ξανά και ξανά το έργο και γράφω γι’ αυτό. Σκεπτόμενη όχι μόνο τα δικά μου λόγια αλλά και τα λόγια των υπολοίπων, πάντα κάτι νέο μού αποκαλύπτεται από τούτα τα υπέροχα μονόπρακτα. Για μένα αυτή η εμπειρία είναι μοναδική, γιατί δεν είχα ασχοληθεί ξανά με τέτοιο είδος θεάτρου.
Ήταν πράγματι και για εμάς έκπληξη να σας απολαύσουμε σε μια τέτοια παράσταση. Πώς προέκυψε η πρόταση από τη σκηνοθέτιδα, την Κυριακή Σπανού;
Εντελώς τυχαία… Είχαμε συναντηθεί με την Κυριακή σε μια επιτροπή του Υπουργείου Παιδείας στις Δραματικές Σχολές. Εκεί πάλι βρέθηκα κατά τύχη, αφού δεν μπορούσε να πάει η Υρώ Μανέ και πρότεινε εμένα. Γνωρίστηκα λοιπόν με την Κυριακή και κάναμε παρέα, όπως και με όλα τα παιδιά της επιτροπής ‒ με τις συζητήσεις μας και τα επιχειρήματα που αναπτύξαμε σε σχέση με τους υποψήφιους ήρθαμε πιο κοντά. Όταν κάποια στιγμή η Κυριακή μου είπε να συνεργαστούμε, της ζήτησα να δω τα κείμενα και, μόλις τα διάβασα, δέχτηκα αμέσως.
Τι πιστεύετε για τη νέα γενιά των ηθοποιών, με βάση και την εμπειρία σας στην επιτροπή;
Ότι νομίζουν πως μπορεί κανείς να γίνει πολύ εύκολα ηθοποιός, όμως γι’ αυτό δεν ευθύνονται φυσικά τα παιδιά. Η νέα γενιά κατά 80% δεν έχει καλή σχέση σώματος και μυαλού, γεγονός που με σόκαρε! Μιλάμε για παιδιά που έχουν τελειώσει σχολές και θέλουν να λέγονται ηθοποιοί. Ωστόσο δεν ευθύνονται τα παιδιά. Διαπίστωσα ένα τεράστιο έλλειμμα στις εξετάσεις και σε σχέση με το λόγο του ηθοποιού και την κριτική σκέψη. Για όλα αυτά, μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι δραματικές σχολές, μερικές εκ των οποίων, το λέω ευθαρσώς, δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Θυμώσαμε πολλές φορές τα μέλη της επιτροπής με την εκμετάλλευση των παιδιών.
Μια φράση που νομίζω ότι αντιπροσωπεύει και τα μονόπρακτα στο σύνολό τους και την παράστασή σας είναι η εξής: «Βλέπουμε μόνο το χάδι, αλλά δεν νιώθουμε το χέρι που μας χαϊδεύει»…
Ναι, ισχύει αυτό και δεν ξέρω ποιους αφορά… Προφανώς πολλούς ανθρώπους. Προσωπικά, είμαι πολύ μεγάλη για να επιτρέπω στον εαυτό μου να γεύεται το χάδι και να μη βλέπει από πού προέρχεται. Είναι σαν να κωφεύει ο άνθρωπος, σαν να κλείνεται στον εαυτό του και να παύει να επικοινωνεί. Αυτό ακριβώς πραγματεύεται το έργο. Όλοι παραπονιόμαστε ότι δεν υπάρχει επικοινωνία, στην ουσία όμως, μόλις κάτι μας πονέσει, κλεινόμαστε στον εαυτό μας σαν τα στρείδια… Και αυτό έχει να κάνει με την προσωπική πορεία του καθενός, με το πώς επιλέγει να ζήσει. Εμείς μπορεί να διανύουμε μια δύσκολη περίοδο, ωστόσο δεν ζούμε ούτε στην Αιθιοπία όπου στερούνται την τροφή ούτε σε εμπόλεμη ζώνη. Περνάμε πάρα πολύ δύσκολα, αλλά έχουμε την πολυτέλεια να σκεφτούμε και να είμαστε άνθρωποι! Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια για να το κατανοήσω αυτό και η Τέχνη είναι ένα δώρο, αφού χάρη σε αυτή οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να δουν ‒μέσα σε οποιεσδήποτε συνθήκες‒ τη ζωή με άλλο μάτι…
Με αφορμή το θέμα της επικοινωνίας… πριν ξεκινήσουμε τη συνέντευξη μου είπατε ότι δεν έχετε ούτε τηλεόραση ούτε υπολογιστή…
Έχω όμως τηλέφωνο και φίλους που με αγαπούν και τους αγαπώ, και μάλιστα επικοινωνώ και τηλεπαθητικά, αυτό είναι τρομερό…
Αυτό που λέτε σήμερα, στην εποχή των social media, ακούγεται τουλάχιστον «παράξενο»… Εννοώ ένας άνθρωπος να μην έχει υπολογιστή, τηλεόραση, smartphone… Ανήκετε σε εκείνους που πρεσβεύουν ότι αυτά τελικά μας οδήγησαν στην αποξένωση;
Είμαι η πλέον ακατάλληλη για να απαντήσω σε αυτό, διότι δεν έχω απολαύσει τα πλεονεκτήματα του συγκεκριμένου τρόπου επικοινωνίας. Θα σου πω όμως το εξής: Από τότε που έφυγε η τηλεόραση από το σπίτι μου, στην οποία έτσι κι αλλιώς παρακολουθούσα κριτικά κάποια πράγματα και συγκεκριμένες εκπομπές, έχω διαπιστώσει ότι η σκέψη μου είναι πιο παραγωγική… Έχω πιο ουσιαστικό χρόνο για να πω πράγματα στον εαυτό μου. Ακούω ραδιόφωνο, αλλά δεν με αποσπά τόσο, γιατί μέσω αυτού πλάθω εικόνες με τη φαντασία μου.
Οπότε δεν παρακολουθείτε τον εαυτό σας μεταμεσονύκτια στους «Στάβλους της Εριέτας Ζαΐμη»…
Γιατί το παίζουν πάλι; Πλάκα κάνεις!
Ναι, το παίζουν. Τι σημαίνει για σας το γεγονός ότι μια δουλειά που ολοκληρώθηκε το 2004 συνεχίζει να προβάλλεται έπειτα από 14 χρόνια; Σας αρέσει που σας αναγνωρίζει ο κόσμος στο δρόμο;
Φυσικά και μου αρέσει. Πρώτα από όλα με αναγνωρίζουν από τη φωνή. Στη γειτονιά κυκλοφορώ με τις φόρμες αλλά πάντα βαμμένη, δεν τολμώ να κυκλοφορήσω χωρίς κονσίλερ πια… Μου μιλούν όμως για μένα και μου μιλούν με αγάπη. Δεν ήμουν ποτέ η ωραία, η μοιραία και ο κόσμος μού δείχνει ένα ενδιαφέρον που με συγκινεί. Νιώθω ότι πραγματικά με αγαπούν και με έχουν προσέξει ως ηθοποιό.
Σας λείπει η «χρυσή» εποχή της τηλεόρασης;
Εγώ δεν ταυτίστηκα ποτέ με την τηλεόραση. Της οφείλω πάρα πολλά όμως, αν και έκανα λίγες δουλειές. Κατ’ αρχάς, της οφείλω την οικονομική μου ανάκαμψη. Οι «Στάβλοι» στους οποίους αναφέρθηκες πριν ήταν μια πολύ σκληρή δουλειά, με απαιτητικά και πολύωρα γυρίσματα, αλλά με βοήθησε σε πολλούς τομείς. Ξέρεις, εμείς οι ηθοποιοί δεν έχουμε την ευκαιρία να ονειρευτούμε πράγματα όπως ένα σπίτι, ένα ταξίδι, να βγούμε έξω να δούμε παραστάσεις για τη δουλειά μας… Οι οικονομικές απολαβές από ένα σίριαλ ‒τουλάχιστον στο παρελθόν‒ σου έδιναν αυτή τη δυνατότητα. Παρ’ όλα αυτά, ποτέ δεν έκανα κάτι μόνο για το χρήμα. Ό,τι έχω κάνει, είτε πέτυχε είτε απέτυχε, μου άρεσε πραγματικά. Έχω πει πολλά «όχι» στην τηλεόραση, γιατί δεν μου άρεσαν τα σενάρια.
Εσείς λέτε «όχι» γιατί πιστεύετε ότι η κρίση έχει ως συνέπεια σειρές που υστερούν σε ποιότητα;
Έχω πει πολλά «όχι» σε δουλειές πριν από την κρίση. Μετά τους «Στάβλους» έχω ουσιαστικά απορρίψει μόνο δύο προτάσεις. Απλώς οι προτάσεις που μου έγιναν αφορούσαν κυρίως guest εμφανίσεις. Νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι σεναριογράφοι που δεν έχουν αξιοποιηθεί στην τηλεόραση. Αν, για παράδειγμα, εξετάσεις κάποια από τα σενάρια που χρησιμοποιήθηκαν στις «Επτά Θανάσιμες Πεθερές», στις οποίες συμμετείχα, θα διαπιστώσεις πόσο εξαιρετική δουλειά έχει γίνει. Πιστεύω όμως ότι τα κανάλια εξαιτίας της οικονομικής κρίσης φοβούνται να ρισκάρουν. Θα ήθελα πολύ να δω στην Κρατική Τηλεόραση μια σειρά βασισμένη σε ένα ελληνικό λογοτεχνικό έργο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν επενδύουμε σε κάτι τέτοιο. Θα μου άρεσε πολύ να λάβω μέρος σε μια τέτοια σειρά…
Όχι σε κωμωδία;
Και σε κωμωδία… Μου λείπει πολύ μια καλή κωμωδία, θα ήθελα να αλωνίσω σε μια καλή κωμωδία και να το ευχαριστηθώ!
Πάντως, και στην παράσταση θίγεται έντονα το ζήτημα της οικονομικής κρίσης. Μάλιστα, εσείς σε μια σκηνή λέτε ότι σε κάθε γειτονιά πια υπάρχει και ένα μαγαζί που ανταλλάσσει χρυσό…
Ναι… Μπήκα στη διαδικασία να κατανοήσω αυτούς τους ανθρώπους γιατί έτυχε να σωθούν φίλοι μου από τα συγκεκριμένα μαγαζιά ‒ άλλος γιατί είχε θέμα υγείας, μια φίλη μου για να φτιάξει τα δόντια της… Δεν ξέρω πώς γίνεται το αλισβερίσι, αλλά, αν σήμερα είχα και εγώ κάτι χρυσό, θα το έδινα για να κάνω τη δουλειά μου. Θέλω να πω ότι είναι υγιής η κυρία που το αντιμετωπίζει έτσι στο έργο.
Γενικά η κυρία στο έργο αντιμετωπίζει πολύ δύσκολες καταστάσεις με χιούμορ… Είστε και εσείς έτσι στη ζωή σας ή είστε λίγο περισσότερο drama queen;
Έχω περάσει και από το στάδιο της drama queen, στα νιάτα μου ‒ όταν ερωτευόμαστε, για παράδειγμα, το βιώνουμε αυτό. Ο μεγαλύτερος φόβος όμως ξέρεις ποιος είναι; Όταν προκύπτουν κάποια πράγματα και τρέμεις να πραγματοποιήσεις το όνειρό σου. Ο άνθρωπος πρέπει να προετοιμάζει τον εαυτό του, όχι μόνο να ονειρεύεται. Να αποδεχτεί κάτι και να το ζήσει όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Πότε σας συνέβη αυτό;
Είναι συγκεκριμένες οι στιγμές, αλλά δεν επιθυμώ να αναφερθώ σε αυτές. Σε αυτές όμως τις περιπτώσεις αναμετριέσαι με τις δυνάμεις σου και σκέφτεσαι πού θέλεις να πας… Τότε κάθισα και σκέφτηκα και συνειδητοποίησα πολλά πράγματα για μένα, πώς επιθυμώ να είμαι, ποια θέλω να είναι η σχέση μου με τους ανθρώπους, πώς θέλω να ζήσω, πώς θέλω να είναι η ψύχη μου, το μέσα μου… Αυτό απαιτεί κάποιο χρόνο για να το αντιληφθείς. Χρειάζεται να κρατήσεις κάποιες αποστάσεις, που είτε σου επιβάλλονται είτε τις επιλέγεις με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Κάνατε κάποια μορφή ψυχοθεραπείας για να τα επιτύχετε αυτά;
Όχι, η Τέχνη μάς οδηγεί, μας ωθεί ώστε να ψάχνουμε συνεχώς… Έτσι μελετάς τον εαυτό σου, κάνεις ενδοσκόπηση, τον περνάς από το μικροσκόπιο και μαθαίνεις διαρκώς πράγματα, έρχεσαι κοντά στην αλήθεια σου.
Πόσο δύσκολο είναι να αντέξει κάποιος την αλήθεια του;
Τι δύσκολο; Τη μεγαλύτερη αλήθεια αντέχει ο άνθρωπος. Πρέπει να εξοικειωθεί με το θάνατο… Είναι τρομερό να ζει ξέροντας ότι θα πεθάνει και αυτό μπορεί να το συλλάβει ο νους του μόνο όταν βιώσει το απόλυτο πένθος, όταν χάσει έναν πολύ κοντινό του άνθρωπο, κάποιον αγαπημένο του.
Συνέντευξη στον Νεκτάριο – Γεώργιο Κωνσταντινίδη - athensmagazine