Η ΡΕΝΙΑ ΛΟΥΙΖΙΔΟΥ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 21/12/2016 16:30
Η Ρένια Λουιζίδου μιλά για την «Αστροφεγγιά», που παρουσιάζεται στο θέατρο Χώρα, από τον Πέτρο Ζούλια.
- Πότε ήρθατε σε επαφή με την «Αστροφεγγιά»;
Είναι παλιά η σχέση μου με την «Αστροφεγγιά». Ανήκω, βλέπετε, στη γενιά που έβλεπε φανατικά το σήριαλ. Έλεγα τότε, θυμάμαι, ότι δεν θα βγω για να δω το καινούργιο επεισόδιο. Είχα διαβάσει και το μυθιστόρημα συμπτωματικά πριν και με είχε συγκινήσει. Ήταν μια εποχή που η τηλεόραση επηρεαζόταν πολύ από τη λογοτεχνία και γίνονταν πολύ καλές δουλειές, βασισμένες σε βιβλία. Όταν άκουσα ότι ο Πέτρος Ζούλιας θέλει να το ανεβάσει, μου θύμισε κάτι από τις δικές μου μνήμες.
- Γιατί η «Αστροφεγγιά» μας συγκινεί μέχρι σήμερα;
Είναι μια πολύ ωραία ιστορία μιας παρέας νέων παιδιών, που ξεκινάει με αισιοδοξία και όνειρα για τη ζωή. Όμως βιώνει μια ματαίωση και μια διάψευση. Έτσι άλλος συμβιβάζεται, άλλος συντρίβεται, εξαιτίας της περιρρέουσας κατάστασης. Η γενιά αυτή ζει μέσα στη φτώχεια και δεν έχει διέξοδο. Όλα συμβαίνουν ανάμεσα σε δύο Παγκόσμιους πολέμους και τη Μικρασιατική Καταστροφή. Αυτά όλα μοιάζουν με όσα ζούμε σήμερα. Κι εμείς, ακόμα κι αν ο πόλεμος δεν συμβαίνει μέσα στο σπίτι μας, ζούμε έντονα τις συνέπειες συρράξεων, ή του οικονομικού πολέμου που πλήττει τους πάντες σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι ίσως πιο ύπουλο αυτό που συμβαίνει σήμερα, γιατί δεν ξέρουμε ακριβώς ποιος είναι «ο εχθρός». Όταν ξέρεις τι πρέπει να αντιμετωπίσεις, ξέρεις και τι πρέπει να προσπαθήσεις.
- Καταφέρνει να βρει μια σωτηρία αυτή η γενιά;
Όχι. Αυτό που συνειδητοποιούν αυτά τα παιδιά είναι βάρβαρο. Οι ταξικές διαφορές είναι αγεφύρωτες. Ο Άγγελος, ας πούμε, επειδή προέρχεται από μια φτωχική οικογένεια, παρά τις ικανότητές του, δεν καταφέρνει τίποτα. Η φτώχεια του μάλιστα είναι πιο ισχυρή, ακόμα και από τον πόλεμο, αυτή τον κρατάει καθηλωμένο. Αλλά ακόμα και οι πλούσιοι υποφέρουν μέσα σε αυτή τη συνθήκη; η αφομοίωσή τους από το σύστημα είναι σκληρή. Κανείς δεν κερδίζει σε αυτό το παιχνίδι.
- Λέτε πως υπάρχουν ομοιότητες με τη σημερινή κατάσταση. Η νέα γενιά έχει διεξόδους;
Η νέα γενιά πρέπει να ελπίζει και να ονειρεύεται, γιατί μόνο διατηρώντας την πίστη της, μπορεί να αλλάξει κάτι. Και να μην επαναλάβει τα ίδια λάθη. Αλλά πρέπει να είναι προετοιμασμένη, γιατί οι αλλαγές έχουν κόστος, δεν γίνονται αναίμακτα. Μόνο αν καταλάβεις πόσο απαραίτητες είναι, τότε τις τολμάς. Έχω έναν γιο δεκαέξι χρόνων και πολλές φορές δεν ξέρω τι να του πω. Μέσα στο μαύρο όμως, πάντα υπάρχει ένα φως. Το θετικό σήμερα είναι ότι μέσα σε αυτή τη κατάσταση υπάρχει ένα είδος ελευθερίας: δεν έχουμε και πολλά να χάσουμε, οπότε μπορούμε να ακούσουμε τι λέει η καρδιά μας. Δεν υπάρχει, ας πούμε, ένα επάγγελμα να του προτείνω που να είναι ασφαλές, οπότε έχει την ελευθερία να κάνει πραγματικά αυτό που επιθυμεί.
- Ο δικός σας ρόλος ανήκει στους ενήλικες της «Αστροφεγγιάς». Πώς λειτουργούν αυτοί απέναντι στους νέους;
Κάνω τη μητέρα του Άγγελου, μια φτωχή γυναίκα, όπως και ο πατέρας, που τον παίζει ο Δάνης Κατρανίδης. Αυτοί οι δύο έχουν βιώσει την απόλυτη διάψευση. Θεοσεβούμενοι άνθρωποι, ήσυχοι και ταπεινοί, που άφησαν μια επιχείρηση στην επαρχία και ήρθαν στην Αθήνα, πιστεύοντας σε υποσχέσεις πολιτικάντηδων. Όμως αντί να βρουν αυτό που τους έταξαν, η πρωτεύουσα μεταμορφώνεται σε κόλαση. Δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αντιμετωπίζουν τα προβλήματά τους και είναι συντετριμμένοι. Υπομένουν καρτερικά τη μοίρα τους κι αυτό επηρεάζει την εσωτερική μελαγχολία του Άγγελου, τον θυμό και την οργή του. Ενώ είναι μια αγαπημένη οικογένεια, λειτουργούν τελικά ασφυκτικά για το παιδί και συντριπτικά για την ψυχολογία του. Αυτό βέβαια γίνεται σ’ όλο το βιβλίο: ο ένας συντρίβει τον άλλον, κι ενώ θέλουν να κάνουν το καλό, καταστρέφουν τελικά. Ο Παναγιωτόπουλος αναπτύσσει αυτό το θέμα αριστοτεχνικά, κατά τη γνώμη μου: πώς δηλαδή στις ανθρώπινες σχέσεις κάνουμε φριχτά λάθη και καταστρέφουμε τους άλλους άθελά μας.
- Γιατί συμβαίνει αυτό;
Το τι είναι καλό για τον καθένα είναι θέμα οπτικής. Αυτό το βλέπουμε συχνά και στις γονεϊκές σχέσεις: εμείς οι γονείς, θέλοντας πάντα το καλό των παιδιών μας, μπορεί να κάνουμε καταστροφικά λάθη. Αλλά η ζωή είναι άδικη. Και σε κοινωνικό επίπεδο, όταν η ανισότητα είναι τόσο μεγάλη, επηρεάζει τους ανθρώπους και τους χωρίζει σε στρατόπεδα.
- Τι άλλο κάνετε φέτος;
Παίζω στο σήριαλ "Το σόι σου" για τρίτη συνεχόμενη χρονιά στον Alpha, με όλα τα ερωτηματικά που υπάρχουν στο τηλεοπτικό τοπίο. Εμείς βέβαια συνεχίζουμε κανονικά και περιμένουμε.
- Υπάρχουν ρόλοι που ονειρεύεστε;
Όχι πια. Ξέρετε, όταν ξεκινάς αυτή δουλειά, καταλαβαίνεις πως δεν έχει σημασία ο ρόλος, αλλά το πλαίσιο και οι συνεργασίες. Ένα μεγάλο όνειρο μπορεί να γίνει εφιάλτης πολύ εύκολα. Οπότε ονειρεύομαι συνεργασίες με ανθρώπους που έχουμε κοινή οπτική, ή και όχι, και μέσα από τη διαφορετικότητά μας μπορούμε να είμαστε δημιουργικοί και να ανακαλύψουμε νέους δρόμους.