Η ΠΟΙΗΣΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ, ΟΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΞΑΝΑΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕΙ..
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 09/11/2016 12:15
Η Παναγιώτα Παρασκευοπούλου φέτος, θα δει τα ποιήματά της να ζωντανεύουν στη σκηνή του Ιλίσια Βολανάκης.
- Πώς αρχίσατε να ασχολείστε με την ποίηση;
Aπό πολύ μικρή μου άρεσε να γράφω. Ξεκίνησα γράφοντας ιστορίες με μολύβι πάνω στους τοίχους του σπιτιού μας... Στη συνέχεια όσο μεγάλωνα συνειδητοποιούσα ότι γράφοντας- ιδιαίτερα ποίηση- απελευθέρωνα ένα κομμάτι του εαυτού μου, έμοιαζε ο μοναδικός τρόπος να εκφραστώ.
Έχω εκδώσει δυο ποιητικά λευκώματα: «Ναύπλιο- η αυλή των χρωμάτων» και «Grecia Salentina- Το τραγούδι του Νότου» από τις Εκδόσεις Οίτυλο ενώ έχω λάβει βραβείο για το ποίημά μου σε σχέση με το εβραϊκό ολοκαύτωμα από το Ευρωπαϊκό Κέντρο Τέχνης και Έρευνας του Πολιτισμού του Ανατολικού Ρωμαϊκού Κράτους.
- Παίρνετε το ρίσκο για μια ποιητική παράσταση φέτος στο Ιλίσια Βολανάκης. Ποιος ο στόχος και η επιθυμία σας;
Δεν το θεωρώ τόσο μεγάλο ρίσκο, καθώς ο τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα ποιήματα σπουδαίων Ελλήνων και ξένων ποιητών, στη συγκεκριμένη παράσταση, είναι δυναμικός, γρήγορος και με έντονο ρυθμό. Πρόκειται για μια συρραφή ποιημάτων, έναν διάλογο θα μπορούσε να πει κανείς, που εντάσσεται άψογα μέσα στην καθημερινότητα των ηρώων σε συνδυασμό με μια υπέροχη μουσική επένδυση και ένα μαγικό εικονικό τρισδιάστατο περιβάλλον. Στόχος μου και επιθυμία μου, η παράσταση αυτή να αγαπηθεί πραγματικά από τον κόσμο που θα έρθει να τη δει.
- Τι ενώνει όλα αυτά τα κείμενα και τους ποιητές που συνυπάρχουν στο «Εκτός Ορίων» λοιπόν που σκηνοθετεί ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Φρόσω Κορρού;
Η πάλη των πρωταγωνιστών για μια ομορφότερη ζωή με γνώμονα τις πραγματικές αξίες. Σ’ έναν κόσμο που μαστίζεται από αρνητισμό, οι ήρωες δίνουν τον δικό τους αγώνα «από κάτω προς τα πάνω», μέχρι να βγουν στο φως.
- Tι μας φέρνει εκτός ορίων;
Θα μιλήσω για μένα προσωπικά. Η ιδιοτέλεια, ο ανταγωνισμός, οι αντιπάθειες, τα μίση, οι φυλετικές και θρησκευτικές διακρίσεις, τα τείχη που χτίζουμε εμείς οι άνθρωποι, χωρίς ουσιαστικό λόγο, ο εγωισμός που καλλιεργείται ανάμεσά μας και ο φόβος που μας είναι πλέον ανατριχιαστικά οικείος.
- Τι είναι για σας ποιητικό;
Τα πάντα. Όλα αποτελούν έμπνευση. Η ζωή η ίδια. Τα συναισθήματα, οι σκέψεις, οι πράξεις, τα κίνητρα, όλα είναι ποίηση, αφού όλα είναι μέρος της ζωής μας. Από μια γάτα που νιαουρίζει σ’ έναν φωταγωγό, μέχρι τον θόρυβο που κάνει μια λάμπα που καίγεται. Από το κλάμα ενός μωρού, έως το βαθύ φιλί που δίνει μια γυναίκα σ’ έναν άντρα.
- Πώς ξεκινάτε να γράφετε; Από πού αντλείτε την έμπνευση σας;
Δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που ψάχνω να βρω, ώστε να μου δώσει έμπνευση. Την αντλώ από τα πάντα. Ένα από τα ποιήματά μου στην παράσταση αναφέρεται σ’ ένα κοριτσάκι, το οποίο πρόσεξα ένα καλοκαιρινό βράδυ, όταν είχα πάει με φίλους σε μια ταβέρνα στη θάλασσα. Εκεί την είδα να βρέχει τα πόδια της και να παίζει με την άμμο. Την ίδια στιγμή γεννήθηκε μέσα μου μια ανάγκη να γράψω για την ανεμελιά της, την αφοβία της, την παιδικότητά της, που ψάχνουμε όλοι να βρούμε για να επιβιώσουμε, είτε το έχουμε συνειδητοποιήσει, είτε όχι. Σημείωσα κάποιες σκέψεις σε ένα χαρτί, και το επόμενο πρωί γεννήθηκε το ποίημα.
- Είναι όντως αντιποιητική εποχή μας όπως λέγεται;
Δεν συμφωνώ καθόλου με αυτό. Η ποίηση δεν έχει εποχές. Έχουν υπάρξει και στο παρελθόν πολύ σκληρές εποχές, η δική μας δεν αποτελεί εξαίρεση. Και πάντοτε η τέχνη ήξερε πώς να επιβιώσει. Θα έλεγα μάλιστα το αντίθετο, ότι η εποχή μας είναι η καταλληλότερη για την ποίηση, ώστε να εξευμενίσει τα «πάθη» μας και να ωθήσει την ανθρωπότητα σε ορθές ανθρώπινες σχέσεις και πράξεις καλής θέλησης. Η ποίηση δεν πρέπει να είναι απρόσιτη, οφείλει να είναι οικεία, και αυτό προσπαθήσαμε να πετύχουμε στο «Εκτός Ορίων».