Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΒΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΟΛΩΝ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 15/12/2015 10:36
Η Αγγελική Πασπαλιάρη και η Φανή Γεωργακοπούλου, συμμετέχουν στη ΣΥΓΓΝΩΜΗ της Μάρτα Μπουτσάκα, στο θέατρο Σταθμός, ένα έργο που αναρωτιέται για τα φαινόμενα της βίας.
- Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ είναι ένα έργο για τη νεανική βία. Τι πιστεύετε εσείς ότι τη δημιουργεί και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί;
Α.Π: Η βία και ιδίως η νεανική βία είναι ένα φαινόμενο που προβληματίζει και ως τέτοιο καλό θα ήταν να ιδωθεί έξω από τα στεγανά της γενίκευσης.
Σίγουρα η οικογένεια, το εκπαιδευτικό σύστημα, η παρέα των συνομηλίκων, ο καταιγισμός βίαιων εικόνων στην τηλεόραση, το ίντερνετ και όλα τα άλλα, που προστίθενται κατά καιρούς στον μακρύ κατάλογο των “υπευθύνων”, είναι παράγοντες που μπορούν να ωθήσουν στην εκδήλωση μιας βίαιης συμπεριφοράς, αλλά κάθε περίπτωση είναι πάντα διαφορετική. Από τη στιγμή λοιπόν, που μιλάμε για βίαιη συμπεριφορά, μιλάμε ταυτόχρονα για μια έκφανση της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Κάθε άνθρωπος είναι ικανός για το χειρότερο και το καλύτερο, από εκεί κι έπειτα είναι καθαρά ζήτημα προσωπικής επιλογής. Η μετακύλιση ευθυνών από το προσωπικό στο γενικό, είναι πολύ εύκολη και πολύ βολική, πάντα φταίει κάτι άλλο “η μαμά του τον έδερνε όταν ήταν μικρός”, “ο πατέρας του τον εγκατέλειψε”, “είχε μπλέξει με κακές παρέες”.. .Το θέμα για μένα είναι πώς θα επιλέξεις να διαμορφώσεις εσύ προσωπικά τον δικό σου ηθικό κι αξιακό κώδικα.
Τώρα, στην περίπτωση της νεανικής βίας τα πράγματα είναι λίγο πιο ρευστά, καθώς στο ηλικιακό αυτό φάσμα, σχηματίζεται η κριτική σκέψη. Θεωρώ όμως ότι ακριβώς οι ίδιοι παράγοντες που λογίζονται υπεύθυνοι για τη δημιουργία της βίας, είναι οι ίδιοι παράγοντες που μπορούν να βοηθήσουν στην αποσόβησή της.
Η εφηβεία είναι μια κρίσιμη περίοδος στην οποία, όλα τα ανωτέρω, πρέπει να ωθήσουν τον έφηβο να αποδεχτεί πως κάθε άνθρωπος είναι απόλυτα υπεύθυνος για τις πράξεις του και ως απόλυτος υπεύθυνος αυτών θα κρίνεται από εδώ και πέρα.
Φ.Γ: Η βία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που υπήρχε υπάρχει και δυστυχώς θα υπάρχει! Αναίτια βία που καθορίζει ζωές και καταστάσεις. Στο «Συγγνώμη» κανείς δεν έχει την ευθύνη, ούτε οι γονείς ούτε τα παιδιά. Απλώς συμβαίνει και συμβαίνει τόσο άδικα και σκληρά
- Έχετε βιώσει ή έχετε έρθει αντιμέτωπη με τη βία;
Α.Π: Έχω έρθει και έρχομαι αντιμέτωπη με τη βία στην καθημερινότητά μου, όπως νομίζω όλοι μας. Ζούμε σε μια βίαιη εποχή. όπου η αξία της ανθρώπινης ζωής λιγοστεύει μέρα με τη μέρα. Είναι πια δεδομένο, ότι κάθε μέρα θα διαβάζεις για νεκρά παιδιά στη Συρία, για πνιγμούς στο Αιγαίο... Δεδομένο ότι θα συναντάς άστεγους στο δρόμο και μητέρες που δεν έχουν να πάρουν γάλα στα παιδιά τους έξω από τα σουπερμάρκετ. Για μένα, το ότι αυτά είναι πια τα δεδομένα της καθημερινότητας μας, είναι βία.
Φ.Γ: Πρόλαβα στο τσακ τη δεκαετία του ογδόντα, που η ζωή ανάμεσα στους νέους κυλούσε ομαλά και απλά, χωρίς τις σύνθετες εικόνες του διαδικτύου και την εξάρτηση από αυτό. Πάντα όμως υποβόσκει κάποιο στοιχείο βίας είτε λεκτικής είτε άλλης μορφής. Δυστυχώς η βία υπάρχει στο DNA μας και όταν χαθεί ο έλεγχος και οι ισορροπίες ξεπροβάλλει.
Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ σε τι αφορά;
Α.Π: Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ στο έργο μας έχει διττή φύση, όπως και στη ζωή νομίζω. Αφορά αφενός στην αναγνώριση και την ανάληψη της ευθύνης για μια αποτρόπαια πράξη που έκαναν τρία νέα παιδιά (ευθύνη που τελικά αντιλαμβάνονται και τα ίδια τα παιδιά ως θύτες, αλλά και η οικογένεια τους και οι φίλοι τους ως τρόπον τινά συμμέτοχοι) κι αφετέρου στην ίδια τη συγχώρεση ως πράξη, τη μεγάλη δυσκολία που πρέπει κανείς να υπερβεί για να συγχωρήσει ειλικρινά.
Φ.Γ: Η ΣΥΓΓΝΩΜΗ εκτός από την ωμή και βίαιη πραγματικότητα πραγματεύεται σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της αγάπης και του έρωτα που επισκιάζονται από τα αρνητικά αποτελέσματα της βίας.
- Η βία ενισχύεται μέσα από την εικονική πραγματικότητα, με την έννοια ότι παίρνουμε μια απόσταση από αυτή και απλώς την παρατηρούμε;
Α.Π: Με το μαχαίρι μπορείς να κόψεις μια φέτα ψωμί, αλλά μπορείς να κόψεις κι έναν λαιμό. Και πάλι είναι ζήτημα κρίσης κι επιλογής. Η εικονική πραγματικότητα είναι ένα εργαλείο της εποχής μας, η χρήση του εργαλείου αυτού είναι το θέμα...Δεν μπορώ να δεχτώ ότι κάποιος θα μένει αποστασιοποιημένος μπροστά στη βία και δεν θα κάνει τίποτα δραστικό ή ότι θα εκδηλώσει βίαιη συμπεριφορά και ότι γι' αυτό θα ευθύνεται η εικονική πραγματικότητα!Θα ευθύνεται σίγουρα κάτι άλλο βαθύτερο. Αυτό που με προβληματίζει εμένα είναι πως τα πολύ μικρά παιδιά που έρχονται σε επαφή με την εικονική πραγματικότητα κι ακόμα δεν έχουν αναπτύξει κριτική σκέψη κι αντιστάσεις είναι πραγματικά πολύ ευάλωτα μπροστά στη σύγχυση μεταξύ πραγματικού και εικονικά πραγματικού
Φ.Γ: Το διαδίκτυο προωθεί τη βία και την προβάλει με τόσο όμορφο τρόπο που μπορείς άνετα να την δεχτείς, να την χρησιμοποιήσεις και να αφεθείς σε αυτήν με μεγάλη ικανοποίηση. Το πιο απλό παράδειγμα:παιχνίδια με όπλα, αίματα και εξουσία...
- Μιλήστε μας για το ρόλο σας.
Α.Π: Υποδύομαι την Λάλι, ένα 17χρονο κορίτσι που ζει τον πρώτο της έρωτα. Με όλη τη θέρμη, το χάος και την υπερβολή που περιέχει ο πρώτος μας έρωτας, αλλά εδώ η συνθήκη δεν την ευνοεί. Ερωτεύτηκε ένα αγόρι που βρισκόταν πάντα στο μεταίχμιο του φωτός και του σκοταδιού και τελικά διέπραξε ένα φρικτό έγκλημα. Δεν μπορεί ούτε να το πιστέψει, ούτε να το κατανοήσει, ούτε να το δεχτεί, αλλά ούτε και να σταματήσει να είναι ερωτευμένη, να αποστασιοποιηθεί και να αποποιηθεί των ευθυνών της. Είναι ένα κορίτσι που προσπαθεί να καταλάβει, αλλά οι καταστάσεις την υπερβαίνουν.
Φ.Γ: Ο ρόλος που με μεγάλη χαρά και ευγνωμοσύνη υπηρετώ τη φετινή χρονιά είναι της Λάουρα, ενός κοριτσιού με δύναμη και ανεξαρτησία, που προσπαθεί μέσα από τον αλέγκρο χαρακτήρα της να ξεφύγει και να αμυνθεί σε αυτό το τόσο τραγικό γεγονός, όμως αντιλαμβάνεται πόσο σοβαρά και ανεπανόρθωτα έχουν γίνει τα πάντα γύρω της. Έχει όνειρα και ανησυχίες, πώς θα μπορέσει να προχωρήσει τώρα...
- Αυτό το έργο είναι αρκετά σκληρό. Πώς αντιμετωπίζετε τις βίαιες σκηνές;
Α.Π: Οι βίαιες σκηνές του έργου από τις πρόβες ακόμα, έδωσαν σε όλους μας τροφή για σκέψη. Κάτω από τις οδηγίες του κύριου Τάκη Τζαμαργιά, του σκηνοθέτη μας, ο οποίος άγγιξε το θέμα του έργου με μια αληθινά συγκινητική ευαισθησία, ήρθαμε κι εμείς οι ηθοποιοί σε έναν γόνιμο διάλογο με τη σκοτεινή και φωτεινή πλευρά των ρόλων μας, αλλά και του εαυτού μας. Έγιναν συζητήσεις επί συζητήσεων και πραγματικά δουλέψαμε σκληρά και για να κατανοήσουμε, αλλά και για να φέρουμε στη σκηνή από του υπάρχει ήδη στη ζωή. Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω πως ναι μεν το έργο είναι σκληρό, αλλά η ίδια η ζωή είναι πολύ σκληρότερη, αρκεί να παρατηρήσεις γύρω σου.
Φ.Γ: Το έργο είναι σκληρό, ναι. Και έχει τόση δύναμη και απήχηση που ο κόσμος φεύγει φορτισμένος και σκεπτικός για το δικό του αύριο και για το δικό του Γολγοθά. Μια άψογη σκηνοθεσία του κ. Τζαμαργιά σε συνδυασμό με πολύ καλές ερμηνείες από όλη τη ομάδα, δίνει αυτό το λίγο και καλό που χρειάζεται ώστε να μην υπάρχει φλυαρία.
- Τι θέλετε να αποκομίσει ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση;
Α.Π: Αυτό που ιδανικά εγώ θα ήθελα να αποκομίσει ο θεατής θα ήταν ο προβληματισμός, να προσπαθήσει να απαντήσει στα ερωτήματα που θέτει η παράσταση. Θα ήθελα να μπορέσει ο θεατής να ταυτιστεί με όσα βλέπει ή να ταυτίσει καταστάσεις οικείες σ' αυτόν και να μετακινηθεί η ψυχή του, έστω κι ελάχιστα. Αλλά όλα αυτά είναι στη σφαίρα του ιδεατού γιατί τελικά ο κάθε θεατής βγαίνει κουβαλώντας αυτό που θέλει, αυτό που είναι έτοιμος να “κουβαλήσει”.
Φ.Γ: Η γροθιά στο στομάχι είναι αναπόφευκτη. Είναι αληθινό γεγονός και ο κόσμος φεύγοντας μπαίνει στη διαδικασία να αφυπνιστεί και να προσπαθήσει για κάτι καλύτερο.
- Τι άλλο ετοιμάζετε φέτος;
Α.Π: Παράλληλα με το ΣΥΓΓΝΩΜΗ, τα πρωινά βρίσκομαι στο Θέατρο Βρετάνια στο «Καπλάνι της Βιτρίνας» , υποδύομαι τη Μέλια στο έργο – ορόσημο της Άλκης Ζέη που ανεβαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο. Για την ώρα, μ' αυτήν την “παραλληλία” θα συνεχιστεί η φετινή σεζόν!
Φ.Γ: Φέτος, εκτός από τη συμμετοχή μου στο ΣΥΓΓΝΩΜΗ, που η περηφάνια μου δεν κρύβεται, συνεργάζομαι με το Θέατρο Μαριονέτας Γκότση σε μια μοναδική παιδική παράσταση του ‘Μικρού Πρίγκιπα" σε μουσική Πάνου Μουζουράκη και Μιχάλη Κατσαρού, μια συγκινητική παράσταση που αναδεικνύει την τέχνη της μαριονέτας για μικρούς και μεγάλους.