Η ΓΚΑΜΠΥ ΚΕΡΔΙΖΕΙ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ, ΔΙΝΟΝΤΑΣ ΕΡΩΤΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 17/11/2015 11:17
Η Γωγώ Μπρέμπου είναι μια από τους τρεις ηθοποιούς που δίνουν ζωή, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στην ΓΚΑΜΠΥ της Κίρκης Καραλή, στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου.
Ποια είναι η Γκάμπυ και τι ελκύει εσάς σε αυτή τη γυναίκα;
Η ηρωίδα της παράστασής μας είναι εμπνευσμένη από την αυτοβιογραφία της Γαβριέλλας Ουσάκοβα. Πρόκειται για μια ιερόδουλο αριστοκρατικής καταγωγής, Ρωσίδα πρόσφυγα στην Ελλάδα, μετά τη Σοβιετική Επανάσταση, που ανοίγει το δικό της «σπίτι», από το οποίο επί πενήντα χρόνια παρελαύνουν οι άντρες της Αθήνας. Είναι μια γυναίκα ανεξάρτητη, πολύ ισχυρή προσωπικότητα, που επιβιώνει μόνη, χωρίς προστάτες. Κερδίζει τη ζωή της, δίνοντας έρωτα. Στην Κατοχή σώζει από την πείνα όλο το κοντινό της περιβάλλον. Δηλαδή τη γειτονιά της. Πώς θα μπορούσε λοιπόν μια τέτοια γυναίκα να μην με εμπνεύσει; Η Γκάμπυ ξεφεύγει από οποιοδήποτε στερεότυπο. Ακόμα κι από αυτό της ιερόδουλης-θύμα.
Στην παράσταση παρακολουθούμε τρεις διαφορετικές περιόδους της Γκάμπυ. Τι αλλαγές συμβαίνουν στην κάθε περίοδο; Εσείς την ερμηνεύετε στην ώριμη φάση της. Μιλήστε μας για τη δική σας προσέγγιση.
Ό,τι αλλαγές και να συμβαίνουν δεν την επηρεάζουν απόλυτα. Γιατί το σπίτι της αποτελεί έναν πυρήνα ισχυρό που επηρεάζει όλους τους άλλους.
Η δική μου προσέγγιση στην ώριμη φάση της είναι απόλυτα συνδεδεμένη με την προσέγγιση του Άγγελου Παπαδημητρίου και της Λίλας Μπακλέση. Είναι σαν να βλέπεις τη ζωή σου «πριν» και «μετά».
Πώς αυτές οι τρεις διαφορετικές Γκάμπυ επικοινωνούν μεταξύ τους; Στην παράσταση το γεγονός ότι η Γκάμπυ ουσιαστικά, συνδιαλέγεται μόνο με τις άλλες Γκάμπυ, αφήνει μια αίσθηση μεγάλης μοναξιάς;
Ναι, με έναν τρόπο αφήνει την αίσθηση μοναξιάς των ανθρώπων που ακολουθούν προσωπικούς κι απόλυτους δρόμους.
Η Γκάμπυ επέλεξε έναν ιδιαίτερο δρόμο στη ζωή της... Γιατί;
Στα ρώσικα, τη μητρική της γλώσσα, στην ερώτηση «πατσεμού;» -«γιατί;»- συνηθίζεται η απάντηση «πακατσεμού!» - «γιατί έτσι!». Δεν χρειάζεται, ειδικά σε μια θεατρική παράσταση, να εξηγούνται όλα. Στόχος μας είναι ο κάθε θεατής να παίρνει ό,τι αυτός θέλει.
Παρόλο που έζησε σε έναν κόσμο σκληρό, η ίδια έμεινε ευαίσθητη. Τι μπορεί να διαφυλάξει τελικά την ευαισθησία μας;
Η παιδική μας ηλικία. Που για πρώτη φορά βγαίνουμε στον κόσμο εντελώς αδύναμοι. Ο πρώτος μας έρωτας. Που για πρώτη φορά συναντάμε έναν άνθρωπο χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα. Η αποδοχή ότι δεν είμαστε αυτοί που κρίνουν τους άλλους, από μια θέση υψηλή ή κατώτερη. Η περιέργεια, η αμφιβολία και όχι η σιγουριά.
Η Γκάμπυ είχε μια δική της ηθική, τελικά ίσως πιο ουσιαστική;
Η Γκάμπυ είχε τον εαυτό της. Κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της. Με αυτόν ζούσε, αυτόν έδινε. Δεν πρόκειται περί ηθικής λοιπόν. Αλλά ζωής.
Αν τη συναντούσατε, τι θα τη ρωτούσατε;
Τίποτα. Από σεβασμό.
Τι άλλο ετοιμάζετε;
Προετοιμάζουμε τη θεατρική μεταφορά του υπέροχου μυθιστορήματος «Νίκη» του Χρήστου Χωμενίδη. Πρόκειται για ένα βιβλίο που ξεδιπλώνει μια ολόκληρη εποχή, χωρίς τις συνηθισμένες κρίσεις περί ένοχων και αθώων που όλοι έχουμε συνηθίσει.
Πώς βλέπετε σήμερα την κατάσταση στο θέατρο;
Δύσκολη από πρακτικής άποψης. Οικονομικής εννοώ. Υπάρχουν πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι που πρέπει σε πολύ σκληρούς καιρούς να αμειφθούν για τη δουλειά τους, να έχουν κοινωνική ασφάλιση, να έχουν επάγγελμα. Στην Ελλάδα του σήμερα, όπως και σε όλους του άλλους τομείς, αυτό –το αυτονόητο- καταντάει εξαίρεση.