Η ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΔΡΑΚΟΥΛΑΚΗ ΣΤΟ ONLYTHEATER
- Ημερομηνία: Σάββατο, 15/10/2016 18:00
H Αντιγόνη Δρακουλάκη μιλάει για τον «Κυμβελίνο», που ξεκίνησε, σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Κοέν, στο θέατρο Εξαρχείων.
- Ο «Κυμβελίνος» είναι ένα από τα λιγότερο παιγμένα έργα του Σαίξπηρ. Ποιος είναι ο βασικός του άξονας;
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι υπάρχει μια «σκοπιμότητα» τρόπον τινά σε αυτό το έργο, κάτι θέλει να μας πει ο Σαίξπηρ. Ξεκινάει σαν παραμύθι, που γίνεται ένας εφιάλτης, αλλά τελικά καταλήγει σε ένα happy end. Είναι ένας σαρκασμός πάνω στη ζωή, κατά τη γνώμη μου, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει την αίσθηση ότι χρησιμοποιεί μοτίβα από πολλά άλλα έργα του Σαίξπηρ. Στη δική μας ανάγνωση, παρουσιάζεται σαν μια παραλλαγή του «Ρωμαίος και Ιουλιέτα», σε μια πιο περιπετειώδη και σκοτεινή μορφή.
- Εσείς ερμηνεύετε την κεντρική ηρωίδα, την Ιννογένη…
Ναι, το όνομά της προέρχεται από τη λέξη «innocent» (αθώος). Η Ιννογένη λοιπόν, ως άλλη μια αθώα Ιουλιέτα, ζει σε ένα ροζ σύννεφο που προσπαθεί να το διατηρήσει, όσο γίνεται. Δεν της επιτρέπουν όμως να μείνει με τον αγαπημένο της. Αυτή τον παντρεύεται κρυφά, κάνοντας την επανάστασή μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Ο σύζυγός της εξορίζεται και αυτή ψάχνει να τον βρει και έτσι περνάει μια περιπέτεια ενηλικίωσης. Κάπου εκεί αρχίζει να σκληραίνει το παραμύθι, μαζί και η ίδια. Η Ιννογένη είναι η τρυφερή γυναικεία φύση, που ερωτεύεται και υποφέρει, θρηνεί και πονάει, αλλά τολμάει κι επαναστατεί. Γίνεται έτσι λίγο πιο σοφή και προχωρά στη ζωή. Νομίζω ότι σε αυτό το έργο ο Σαίξπηρ μέσα από την Ιννογένη, μιλάει για όλες τις γυναίκες. Άλλωστε στο δικό της χαρακτήρα, συναντούμε στοιχεία από πολλές ηρωίδες του.
- Τι χάνει σε αυτή τη διαδρομή της;
Την αθωότητα της, αυτό δε συμβαίνει άλλωστε πάντα; Με τη ενηλικίωση έρχεται ο πόνος και η γνώση. Νομίζω ότι αυτό το έχουμε νιώσει όλοι οι άνθρωποι. Πάντως εκείνη είναι θύμα δολοπλοκίας και εξαπάτησης, αλλά προσπαθεί να βρει την αλήθεια, και μαζί τον αγαπημένο της. Όταν στο τέλος οι δύο εραστές ξαναβρίσκονται, είναι πλέον αλλαγμένοι, αλλά ομολογώντας τις περιπέτειές τους, καταφέρνουν να είναι μαζί.
- Ποια είναι η αλήθεια που ανακαλύπτει τελικά;
Η αλήθεια είναι σχετική. Είναι ένα τρικ αλήθειας αυτό το έργο, σαν τα πράγματα να αλλάζουν πρίσμα. Η Ιννογένη μοιάζει σαν να θέλει να ξυπνήσει από έναν εφιάλτη και δεν την αφήνουν. Και στη ζωή μας συμβαίνει αυτό, όταν κάτι δεν πάει καλά. Θέλουμε να τελειώνει αυτό που μας βασανίζει και επανέλθουμε στην κανονικότητα. Αλλά, ίσως αυτό τον εφιάλτη, πρέπει να τον βιώσουμε για κάποιο λόγο. Και ο λόγος είναι η γνώση, η εμπειρία, σαν να μην πρέπει τελικά να είμαστε αθώοι.
-Εσείς θα μπορούσατε να κάνετε αυτό που κάνει η Ινογένη;
Είναι τολμηρό να πας κόντρα στην εξουσία. Θα ήθελα, θαυμάζω τις επαναστάτριες, τις ηρωίδες. Αλλά νομίζω ότι η ζωή είναι ούτως ή άλλως μια επανάσταση. Δεν θα ήθελα να μείνω σε συμβάσεις, η ψυχή μας κουβαλάει μια επαναστατική πνοή άλλωστε που πρέπει να ακολουθήσουμε. Το γεγονός ότι σπούδασα θέατρο, αν θέλετε, ήταν μια επαναστατική κίνηση προς το περιβάλλον μου. Σήμερα όμως επανάσταση σημαίνει για μένα και το να είσαι λίγο πιο ανθρώπινος, λίγο πιο ειλικρινής, λίγο πιο ζεστός και φιλικός με τους γύρω σου.
- Η παράστασή σας σε ποια εποχή τοποθετείται;
Στο ’60, έχει τα χρώματα και τις μουσικές αυτής της δεκαετίας, αλλά και την αισθητική των ταινιών εκείνης της περιόδου. Ήταν μα εποχή που όλα ήταν λαμπερά και φωτεινά και μετά έσβησαν. Το σημαντικό είναι πως ο «Κυμβελίνος» συμβαίνει σε μια εποχή κρίσης: πολιτικής, κοινωνικής, συναισθηματικής. Ένας πολιτικός αναβρασμός κυκλώνει την ιστορία. Μέσα σε αυτή την αστάθεια, ο κόσμος αρχίζει να μην λειτουργεί σωστά, αρχίζουν οι φοβίες και αλλάζει η θέαση των πραγμάτων.
- Πώς επηρεάζει η κρίση τις προσωπικές σχέσεις;
Σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα, όλοι το έχουμε νιώσει. Μπαίνοντας σε αυτό τον τυφώνα, δεν είσαι ακριβώς ο ίδιος. Έχουμε χάσει ελπίδες, φίλους, έχει όμως αλλάξει η οπτική μας, το νετάρισμά μας. Ασχολούμαστε με πράγματα πιο ουσιαστικά, ανθρώπους που χρειαζόμαστε, κρατάμε αξίες πιο σφιχτά από ό,τι πριν. Νιώθω ότι είναι επιτακτική ανάγκη να αντιμετωπίσουμε αυτό που μας συμβαίνει και να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε πως είναι χρέος μας. Έχει παρέλθει πια η χαλαρότητα, η ατμόσφαιρα της καφετέριας γενικώς, και νομίζω όλοι έχουμε μια ανάγκη. Αυτό νιώθω.
- Ο «Κυμβελίνος» είναι η πρώτη σας παράσταση μετά την εγκυμοσύνη σας. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Είναι περίεργη. Δεν είναι πολύ εύκολο, κι αν δεν ήταν ο Αλέξανδρος Κοέν, ίσως δεν θα το αποφάσιζα σε τόσο σύντομο διάστημα. Καλούμαι να συνδυάσω δυο καινούργιους ρόλους, αλλά είναι ένα καλό μάθημα. Προσπαθώ πολύ, δεν ξέρω πού θα καταλήξω, όμως παρά την κούραση και το άγχος, το ένα με φορτίζει θετικά για το άλλο. Προς το παρόν δεν ξέρω αν θα κάνω κάτι άλλο, αλλά ποτέ δεν σχεδιάζω τα πράγματα, γιατί πάντα έρχεται η ζωή και σ’ τα ανατρέπει όλα. Μου αρέσει να ξαφνιάζομαι. Και ο «Κυμβελίνος» ήταν ένα ξαφνικό, που με κάνει χαρούμενη.