ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΤΡΕΙΣ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ
- Ημερομηνία: Πέμπτη, 14/01/2016 13:57
Ο Βασίλης Πέτρου, η Γιώτα Κουïντζόγλου και ο Δημήτρης Λύρας, αυτήν την περίοδο συμμετέχουν, στην παράσταση ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ, σε σκηνοθεσία της Ελένης Ευθυμίου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Μια σημαντική και δημιουργική διαδικασία, που αξίζει την προσοχή μας.
-Τι είναι ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ;
Βασίλης Πέτρου: ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ, η καινούργια μας παράσταση είναι ένα μέσο με το οποίο θέλουμε να μοιραστούμε τον προβληματισμό μας, για το αν είμαστε τελικά εκεί που θέλουμε να είμαστε και αν μένουμε στο σπίτι που θα θέλαμε να ονομάζουμε «σπίτι» μας.
Γιώτα Κουιντζόγλου: Είναι "αυτό" κι "εκείνο" το σπίτι. Μπορεί να είναι το σπίτι των ονείρων ή το σπίτι με τους εφιάλτες, να πάρει το πρόσημο και το χρώμα που ο καθένας επιλέγει να του δώσει. Στην παράσταση επιλέξαμε να παρουσιάσουμε όχι μόνο σπίτια διάφορων αποχρώσεων, όπως τα συναντήσαμε ή και τα βιώσαμε-βιώνουμε εμείς οι ίδιοι, αλλά και το "σπίτι-κατάσταση", το "σπίτι-συνθήκη" της ατομικής ελευθερίας που γεννάται μέσα από τη δύναμη του συνόλου, το μερίδιο της ελπίδας.
Δημήτρης Λύρας: ΤΟ ΑΛΛΟ ΣΠΙΤΙ θεωρώ ότι είναι ευχάριστο, χαρούμενο. Να ζω εκεί και να σκέφτομαι διάφορα πράγματα.
- Πώς δουλέψατε για τη συγκεκριμένη παράσταση; Πώς προέκυψε το υλικό της παράστασης;
Γ.Κ: Δεν πρόκειται για μία παράσταση μυθοπλασίας. Οι σκέψεις που παρουσιάζονται είναι αυθεντικές και οι ιστορίες αληθινές. Κατά την περίοδο της έρευνάς μας, επισκεφτήκαμε και προσπαθήσαμε στο μέτρο του δυνατού να βιώσουμε και να αισθανθούμε τα δικά μας σπίτια, των φίλων μας, αγνώστων, δομές ομαδικής διαβίωσης (ιδρύματα, άσυλα, γεροκομεία, φοιτητικές εστίες). Στις τυπικές ή και λίγο πιο θεατρικές συζητήσεις που κάναμε, κάθε μέλος της ομάδας κατέθετε τις δικές του εμπειρίες, σκέψεις, προσδοκίες και όνειρα. Πολλές φορές οι καταθέσεις ήταν τόσο προσωπικές, που κατέληγαν σε ειλικρινείς εξομολογήσεις. Ήταν μια διαδικασία που μας ένωσε μεταξύ μας, μας βοήθησε να καταλάβουμε ακόμα περισσότερα ο ένας για τον άλλον. Σκέψεις και συναισθήματα που υπήρχαν μέσα μας, βρήκαν το θάρρος όχι μόνο να αποκαλυφθούν στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας, αλλά και να παρασταθούν μπροστά σε κοινό. Αυτή η, καλώς νοούμενη έκθεση, λειτούργησε απελευθερωτικά.
Β.Π: Αρχικά καταθέσαμε τις δικές μας εμπειρίες απαντώντας στις ερωτήσεις «Πού μένουμε», «πού θα θέλαμε να μένουμε» για να δούμε και να συνειδητοποιήσουμε πόσο επέχει η μια απάντηση από την άλλη. Μετά επισκεφτήκαμε σπίτια τρίτων, αλλά και κάποια ιδρύματα, καθώς για πολλούς ανθρώπους, είναι το μοναδικό μέρος που τους προσφέρεται ως ιδανική κατοικία. Και ο προβληματισμός μας είναι στο τι μας εμποδίζει να έχουμε «το σπίτι» που θα θέλουμε να ζούμε. Για να μαζευτεί το υλικό καταγράψαμε τις εμπειρίες μας αυτές από την διαδικασία και από εκεί και πέρα επεξεργάστηκαν τα κείμενα για την τελική μορφή που βλέπουμε στην παράσταση.
Δ.Λ: Αρχικά κάναμε πρόβα. Πρόβα και τίποτα άλλο, πρόβα. Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι ότι τα καταφέραμε.
- Πώς ο χώρος επιδρά στον καθένα μας ξεχωριστά; Και πώς εμείς επηρεάζουμε το χώρο μας;
Γ.Κ: Είναι ερωτήσεις που ακόμα δυσκολεύομαι να απαντήσω. Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι η σχέση είναι αμφίδρομη. Επηρεάζουμε και επηρεαζόμαστε. Νομίζω πάντως, πως ο χώρος από μόνος του σαν ύλη, είναι αδύναμος, αν ο ίδιος ή αυτό που αποπνέει δεν έχει τις όποιες συνδέσεις για τον καθένα μας. Από την άλλη, βέβαια, είναι εξαιρετικά δύσκολο, ένας χώρος να μην εγείρει κάποια σκέψη, κάποιο αίσθημα ή να μην μας επηρεάζει έστω υποσυνείδητα. Περίεργο πράγμα το μυαλό...
Β.Π: Νομίζω ότι το να διαμορφώνουμε το χώρο γύρω μας είναι πρωταρχική αρχή προσωπικής έκφρασης. Είναι ο χώρος που κοιμόμαστε, ξυπνάμε, χαλαρώνουμε και στην ουσία ξοδεύουμε προσωπικό χρόνο. Αν αυτός ο χώρος δεν έχει το προσωπικό μας αποτύπωμα, αν δεν είναι στην ουσία μια μικρή επέκταση του εσωτερικού μας κόσμου, τότε πόσο προσωπικός είναι;
-Έχετε μια ιδιαίτερη εμπειρία σχετικά με αυτό;
Γ.Κ: Με αφορμή την έρευνά μας και με προτροπή της Βιτόριας Κοτσάλου, κάποια μέλη της ομάδας, αφού περάσαμε μια ολόκληρη ημέρα σε δομές τύπου οικογένειας, κάποιου ιδρύματος, κληθήκαμε να αναβιώσουμε και να επικοινωνήσουμε αυτή μας την εμπειρία μέσα από μία σωματική-κινητική διαδικασία. Εκεί συνειδητοποίησα, πως ο χώρος μπορεί να οριστεί ως η χαρτογράφηση των κινήσεων που συμβαίνουν μέσα του. Σαν τη χάραξη μονοπατιών. Κατάλαβα πως ο καθένας, απλά και μόνο με την παρουσία του, την κίνηση ή την ακινησία του, επηρεάζει την ατμόσφαιρα ενός χώρου και όσους υπάρχουν μέσα σε αυτόν. Ήταν μια πολύ ιδιαίτερη εμπειρία και με εντυπωσίασε το πόσο σύντομα έγινε προσωπική.
Β.Π: Χαρακτηριστικά θυμάμαι, ότι κάποια στιγμή, μέσα στην περίοδο όλης αυτής της έρευνας, γύρισα στο πατρικό μου και συνειδητοποίησα ότι το δωμάτιο των εφηβικών μου χρόνων, δεν είχε και πολλές δικές μου επιλογές. Αναρωτήθηκα γιατί δεν με ενόχλησε ποτέ και γιατί αλήθεια, δεν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να μπω στη διαδικασία να επιλέξω.
- Τι τελικά θεωρούμε σπίτι μας;
Β.Π: Ο καθένας έχει διαφορετικά κριτήρια για να ορίσει το σπίτι του. Για μενα σπίτι είναι το μέρος όπου νιώθω ασφάλεια, άνετα να μπορώ να ακούω τη μουσική μου, να μαγειρεύω, να κάνω όσα με κάνουν να αισθάνομαι όμορφα και φυσικά να είναι εύκολα προσβάσιμο σε φιλικά άτομα.
Δ.Λ: Είναι καλύτερο να μένεις με αυτόν που αγαπάς. Έτσι, είναι διαφορετικά τα σπίτια. Ιδια είναι τα σπίτια μόνο εξωτερικά. Σπίτι για μένα είναι όπου νιώθω χαρά και ευτυχία. Όταν έχω τον προσωπικό μου χώρο, όταν είμαι με τους φίλους μου.
Γ.Κ: Αν το καλοσκεφτούμε, σπίτι δεν είναι παρά οι αναμνήσεις και οι αισθήσεις -αλλά και αυτές θα μετρούσαν πολύ λιγότερο χωρίς τις πρώτες. Η μυρωδιά της οικειότητας, η γεύση της αγάπης, οι ήχοι της συνάντησης. Σπίτι μπορεί να είναι μια παλιά κουβέρτα, η μάρκα τσιγάρων, που κάπνιζε κάποια αγαπημένη που χάθηκε, μερικά άδεια μπουκάλια κακάο, κάποιο από αυτά τα τραγούδια των παιδικών σου χρόνων, μια φωτογραφία, μια ζωγραφιά που έκανες παιδί, ένα γέλιο, μια αγκαλιά και τόσα πολλά ακόμα.
- Μιλήστε για την ομάδα Εν δυνάμει και τον δικό σας ρόλο στην ομάδα. Η ομάδα σας είναι η απόδειξη ότι οι διαφορές ανάμεσά μας δεν είναι μεγάλες και όσα μας ενώνουν είναι περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν.
Γ.Κ: Οι διαφορές μεταξύ μας μπορεί να είναι μεγάλες, αλλά όσο μεγαλύτερες οι διαφορές, τόσο μεγαλύτερες, περιπλοκότερες και πιο εντυπωσιακές οι γέφυρες που θα χτίσουμε από την στιγμή που θα αποφασίσουμε ότι θέλουμε να ενωθούμε! Θα μου επιτρέψετε να πω, ότι αυτά που μας χωρίζουν μπορούν όντως, να είναι πολύ περισσότερα από αυτά που μας ενώνουν. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Δεν χρειάζεται να ενωθούμε σε πολλά σημεία. Φτάνει να δημιουργήσουμε μερικούς δυνατούς και αληθινούς δεσμούς και αυτό είναι όλο. Αποστολή εξετελέσθη!
Β.Π: Μετά από τόσα χρόνια η ομάδα είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου. Είναι η παρέα ανθρώπων που μαζευόμαστε κάθε φορά με έναν κοινό σκοπό. Στη συγκεκριμένη περίπτωση να φτιάξουμε μια καλή παράσταση. Και εδώ είναι που οι διαφορές κάνουν πέρα γιατί έχοντας έναν κοινό στόχο. Απλώς προσπαθείς να βρεις όλα αυτά που σε ενώνουν και αυτά που χρειάζονται και για να γίνει να επιτευχθεί ο στόχος. Έτσι μοιραζόμαστε όλοι μαζί την αγωνία για το αποτέλεσμα, τον ενθουσιασμό όταν καταλαβαίνουμε ότι καταφέρνουμε πράγματα καινούργια. Μπορώ να πω ότι για μένα είναι ένα Σπίτι της καλλιτεχνικής μου έκφρασης.
Δ.Λ: Ομάδα είναι να στηρίζουμε τους άλλους, να κάνουμε πράγματα που δεν κάνουμε στη ζωή μας γενικώς. Νιώθω περήφανος που είμαι στην ομάδα. Δεν υπάρχει διάφορα εδώ. Όλοι είμαστε ίδιοι.
- Επόμενα σχέδια;
Γ.Κ: Να συνεχίσουμε να συνυπάρχουμε και να συνδημιουργούμε. Άλλωστε, η ζωή είναι καλύτερη όταν την μοιραζόμαστε όλοι μαζί δημιουργικά!
Β.Π: Επόμενα σχέδια υπάρχουν, άλλωστε όπως έχει ανακοινωθεί οι δυο τελευταίες παραστάσεις είναι μέρος τριλογίας. Για την ώρα όμως θέλουμε να μοιραστούμε με τον κόσμο αυτό που είμαστε και αυτό που καταφέρνουμε.