Γ. ΚΙΜΟΥΛΗΣ: "ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΩ Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑ
- Ημερομηνία: Τρίτη, 11/08/2020 16:12
Ίσως η πιο λάθος επιλογή προσώπου για συνέντευξη στον «Αποκωδικοποιητή» µου. Αφού το ξέρω, ο συγκεκριµένος άνθρωπος, ο Γιώργος Κιμούλης, δεν επιδέχεται αποκωδικοποίηση... Όσο και αν το παλέψεις, δεν θα τον μεταφράσεις. Το µόνο που θα σου επιτραπεί θα είναι να βιώσεις κάτι έντονο και αυθεντικό µαζί του. Θαυµασµό, έρωτα, θυµό, δέος, αγανάκτηση, έλξη, φόβο, σεβασµό, εκνευρισµό, κάτι δυνατό πάντως. Όµως, έπειτα από τόσα χρόνια γνωριµίας και επαφής µε τον Γιώργο Κιμούλη, κατέληξα πως ακριβώς σε όλο αυτό το ηφαιστιογενές ταµπεραµέντο του έγκειται ένα µεγάλο µέρος της επικίνδυνης γοητείας του. Θέλω πολύ, όµως, να την κάνω αυτήν τη συνέντευξη και ας µου συµβαίνει ό,τι µε τον Χόπκινς στη «Σιωπή των αµνών». Να µου αρέσει που τον φοβάµαι.
Θα πάω και ας µου βγει και σε κακό... Τον ρωτώ πώς χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτικό παραλογισµό, κάποιος που πήρε το πρώτο του θεατρικό βραβείο από τα χέρια του Ευγένιου Ιονέσκο. «Ο όρος «Θέατρο του Παραλόγου», του οποίου ο Ιονέσκο ήταν εκπρόσωπος -διευκρινίζει- δεν σηµαίνει τρελό θέατρο, αλλά «δίπλα στον Λόγο» ή και ενάντια στην κοινή λογική. Έτσι ναι. Αυτό που βιώνουµε τώρα έχει άµεση σχέση µε το Θέατρο του Παραλόγου. Άνθρωποι που πλέουν µέσα σε ένα θολό κοινωνικό περιβάλλον χωρίς πυξίδα και χωρίς να µπορούν να ξεχωρίσουν κάτι».
- Νοµίζω πως ίσως είσαι ο πιο ευλογηµένος ηθοποιός της γενιάς σου, αν αναλογιστεί κανείς ποιους είχες δασκάλους, σε ποιους µεγάλους ρόλους διακρίθηκες και µε ποιους έπαιξες ή συνεργάστηκες. Μιλάω για Χορν, Χατζιδάκι, Συνοδινού, Τσαρούχη, Γιώργο Χειµωνά. Στον τελευταίο τι αισθάνεσαι πως οφείλεις;
Τα πάντα. Αυτό δεν σηµαίνει πως ευθύνεται για ό,τι είµαι. Μου άλλαξε τον τρόπο που βλέπω τον κόσµο και την Τέχνη. Οι τρεις µεταφράσεις που έκανε, για να τις παίξω πρώτα εγώ («Άµλετ», «Μάκβεθ» και «Ορέστη») ήταν τα πιο σηµαντικά δώρα που έχω πάρει στη ζωή µου.
- Στην τέχνη υπάρχει πραγµατική επιτυχία ή αποτυχία;
Επιτυχία ή αποτυχία είναι ο τρόπος που χαρακτηρίζουν οι άλλοι το αποτέλεσµα κάποιας πράξης µας. Εµείς την κάθε πράξη µας τη φανταζόµαστε, τη σκεφτόµαστε, τη σχεδιάζουµε, την οργανώνουµε και τη βιώνουµε. Σε όλη αυτή την πορεία δεν χωρούν έννοιες όπως η επιτυχία ή η αποτυχία.
- Αισθάνθηκες κάποιες φορές να σε εγκαταλείπει η φλόγα του πάθους και της έντασης στις δουλειές σου; Αν ναι, πώς το διαχειρίστηκες;
Προϊόντος του χρόνου η φλόγα του πάθους µειώνεται. ∆εν ξέρω όµως πώς µπορεί να το διαχειριστεί κάποιος. Ισως µόνο µε τη βοήθεια των άλλων. Αν όµως όσο η φλόγα του πάθους ήταν έντονη, δεν ζητούσες βοήθεια από τους άλλους, πώς να σε συντρέξουν τώρα οι… άλλοι;
- Κάποτε ρώτησα τον Χορν πώς αισθάνεται όταν οι θεατές τον κοιτούν µε δέος. Μου απάντησε «Έκπληκτος, ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω το γιατί». Εσύ;
Έχω την εντύπωση πως δεν ήταν απόλυτα ειλικρινής η απάντησή του. Περισσότερο ήθελε να πει «δεν θέλω να σας απαντήσω, γιατί θεωρώ κακόγουστη την απάντηση σε αυτή την ερώτηση». Ο Χορν πίστευε πως ηθική είναι η αισθητική. Εγώ δεν έχω βιώσει τον θαυµασµό που εισέπραττε ο Χορν. Χαίροµαι πάντως πολύ -όπως όλοι άλλωστε- όταν µου λένε ωραία λόγια. Φυσικό δεν είναι;
- Τι σκέφτεσαι όταν ακούς ότι µετά τον Μινωτή και τον Βογιατζή είσαι ο µόνος εξπρεσιονιστής, µε µεθοδικό και οργανωµένο ύφος, Ελληνας ηθοποιός;
Το βασικό χαρακτηριστικό του εξπρεσιονισµού είναι η εµπιστοσύνη που έχει ο καλλιτέχνης στην προσωπική του έκφραση. Το να χρησιµοποιεί τη φόρµα αυτού που θέλει να εκφράσει ως δαχτυλικό του αποτύπωµα. Όσο και αν ηχεί εγωιστικό αυτό, δεν είναι. Αντιθέτως είναι ο πρόδροµος στον σεβασµό της διαφορετικότητας.
- Θα ήθελα να µου πει ένας ηθοποιός που είναι πλασµένος για τους µεγάλους ρόλους τι είναι πιο σηµαντικό για έναν ηθοποιό, το ταλέντο ή η µελέτη;
Η µελέτη και η απόλυτη αφοσίωση. Όταν κάποιοι µιλούν για ταλέντο, εννοούν µάλλον τη δυνατότητα µιας θεατρικής εξωτερίκευσης. Πολλές φορές όµως λειτουργεί ως τροχοπέδη. Μπορεί να πιστέψεις πως κάτι τέτοιο αρκεί και τότε η διάρκειά σου ως καλλιτέχνης είναι µικρή.
- Ποιο είναι το πιο αλαζονικό πράγµα που έχεις πει ποτέ στη ζωή σου;
Κάθε συνέντευξη κινείται στον χώρο της αλαζονείας. Νοµίζεις πως αυτά που λες είναι άξια να διαβάζονται από τον κόσµο. Και έχω δώσει πολλές συνεντεύξεις.
- Ποιον κατανοείς πιο πολύ, τον Ληρ, τον Άµλετ ή τη Μήδεια;
Τη Μήδεια βέβαια. Αυτό το συµβολικό ον που τιµωρεί την ανδρική κυριαρχία.
- Εχει γραφτεί για εσένα πως αποτελείς «υπόδειγµα υψηλού υποκριτικού πολιτισµού, αφού συνδυάζεις έµφυτο τάλαντο, θηριώδη τεχνική αλλά και βαθιά γνώση και των θεατρικών και των αισθητικών παραστασιακών προβληµάτων του θεάτρου όλων των µορφών και των ειδών». Εσύ τι λες για τον ηθοποιό Κιµούλη; Τι δεν κατάφερε ακόµη να µάθει στο ελληνικό θέατρο;
Αυτό που δεν έχω καταφέρει είναι να γίνω ο ηθοποιός που ήθελα να γίνω. Και τώρα δεν προλαβαίνω πια. Όσο σκληρό και αν είναι, είναι αληθινό.
- Με ποιον ή ποια θα ήθελες οπωσδήποτε να παίξεις και γιατί (αλλά και από ποιον θα ήθελες να σκηνοθετηθείς);
Έχω παίξει σχεδόν µε όλους τους ηθοποιούς που θα ήθελα. Μακάρι οι νεότεροι ηθοποιοί µε τους οποίους δεν έχω ακόµα συνεργαστεί να θελήσουν να συνυπάρξουµε πάνω στη σκηνή. Το ίδιο έχει γίνει και µε τους σκηνοθέτες. Υπάρχουν επίσης και πολλοί νέοι Έλληνες σκηνοθέτες που ελπίζω να µου προτείνουν συνεργασία.
- Ο Χατζιδάκις έλεγε πως η ύπαρξη του υπουργείου Πολιτισµού είναι απόδειξη πως δεν έχουµε πολιτισµό. Εσύ τι λες;
Είναι αναγκαίο το υπουργείο Πολιτισµού. Αρκεί να συνειδητοποιήσουν οι ιθύνοντες πως η έννοια πολιτιστική πολιτική δεν είναι κενή νοήµατος. Ο σύγχρονος πολιτισµός έχει την ίδια ανάγκη στήριξης µε τον πολιτισµό του παρελθόντος µας. Στήριξη και πολιτική εξαγωγής.
- Γιατί φαντάζεσαι ότι ο ∆. Λιγνάδης φίλησε γονατιστός έναν µικρό Παρθενώνα πρόσφατα στην Επίδαυρο;
Φαντάζοµαι για να δηλώσει την αγάπη του και τον σεβασµό του στον αρχαίο ελληνικό πολιτισµό. Ο ∆ηµήτρης γνωρίζει πως κάθε πράξη µας έχει τη δική της συµβολική αξία. Όπως επίσης ξέρει πως κάθε αποσυµβολοποίηση µπορεί να δηµιουργήσει, ιδίως στην εποχή που ζούµε, άπειρες παρεξηγήσεις και παρερµηνείες. Εγώ τι να πω; Θεωρώ πως όλη αυτή η -µικρής διάρκειας ευτυχώς- φασαρία ήταν πολύ κακό για το τίποτα.
- Ποιο είναι το µυστικό να έχεις πραγµατικούς φίλους σε σχεδόν όλη σου τη ζωή; Πώς άντεξε η φιλία µε τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Γιώργο Νταλάρα;
Στη φιλία, όπως και στον έρωτα, το πιο σηµαντικό στοιχείο διατήρησης είναι η εκτίµηση. Πολλές όµως φορές το ξεχνάµε. Αν βέβαια υπάρχει, τότε η φιλία διαρκεί για πάντα.
- Στο βραβευµένο «Παγκάκι» του, στο οποίο πρωταγωνιστείς µαζί µε τη Φωτεινή Μπαξεβάνη, ο Αλεξάντερ Γκέλµαν ψάχνει το αν µπορούν πλέον οι άνθρωποι να ζήσουν µαζί. Υπάρχουν θέµατα (και µάλιστα από το 1983 που γράφτηκε) που τους το απαγορεύουν;
Όλοι µας ξέρουµε τι είµαστε αλλά και τι θα θέλαµε να γίνουµε. Κάποιες φορές δοκιµάζουµε να καµωθούµε αυτό που θέλαµε να γίνουµε, πριν γίνουµε. Και τότε βλέπουµε πως «πιάνει» και συνεχίζουµε να ζούµε σε αυτό το ψέµα. ∆εν µας περνάει ποτέ από το µυαλό πως ο άλλος βλέπει την αλήθεια, αλλά δεν µας τη λέει, γιατί ίσως κάνει και αυτός το ίδιο. Αποτέλεσµα: κάποια στιγµή οι µάσκες να πέσουν και η πραγµατικότητα να µην αρέσει σε κανέναν από τους δύο.
- Εχεις συναντήσει στη ζωή σου ανθρώπους που να έχουν επινοήσει µια ζωή που δεν µπόρεσαν ποτέ να ζήσουν;
Πολλές φορές. Άλλωστε και εγώ είχα πέσει σε αντίστοιχη παγίδα. Το θέµα είναι πόσο γρήγορα αναδύεσαι από αυτή την κατρακύλα µέσα στο ψέµα.
- Τι θα γίνει µε εκείνη την επανάσταση που λέγαµε; Θα αντέξουµε να την κάνουµε;
Κάθε µέρα. Κάθε λεπτό. Η ίδια η λέξη σηµαίνει «σηκώνοµαι ξανά όρθιος και πάλι». ∆εν είναι ένα όνειρο. Νοµοτέλεια είναι. Στις µέρες µας το όνειρο και η ουτοπία αντιµετωπίζονται ανεκδοτολογικά. Ξεχνούν, βέβαια, πως αν δεν πιστεύεις στην ουτοπία, ζεις δυστοπικά.