ΕΧΟΥΜΕ ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 24/10/2015 19:00
Ο Αιμίλιος Χειλάκης μιλάει για την ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ στο Κιβωτός, την κρίση, τον BILLY ELLIOT και τα νέα του στοιχήματα..
- Φέτος ανέλαβες μαζί με την Αθηνά Μαξίμου το θέατρο Κιβωτός και η σεζόν ξεκίνησε με την ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ του Γ. Σκαραγκά…
Με ενδιαφέρουν οι συνεργασίες, τα έργα με έναν τρόπο είναι λίγο προσχήματα, με την καλή έννοια. Μετά από κάποια χρόνια, δεν σε ενδιαφέρουν τόσο οι ρόλοι, αλλά οι άνθρωποι με τους οποίους δουλεύεις. Η συνεργασία με τη Φωτεινή πέρα από την προσωπική μας φιλία, ήταν σημαντική στην επιλογή της ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ. Τα κορίτσια είναι φίλες με τον Γιάννη Σκαραγκά, που θεωρώ ότι επίσης είναι ένας άνθρωπος, με τον όποιο θέλουμε να συνεργαζόμαστε. Είναι πολύ καλός συγγραφέας, ξέρω την πένα του και από τα βιβλία του και από σενάρια. Επίσης έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στη Φωτεινή: είναι πολυεργαλείο, εξαιρετική ηθοποιός, γράφει μουσική, είναι από τους ανθρώπους που χαίρεσαι να δουλεύεις μαζί τους. Αυτό που συμβαίνει στην ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΥΝΗΓΙΟΥ είναι τόσο συγκινητικό. Τα κορίτσια που είναι καταπληκτικές και οι δύο μαζί με τον Γιάννη, έχουν φτιάξει έναν υπέροχο κόσμο για να ακουστεί το έργο… Αυτό πρέπει να κάνουμε, πιστεύω, σήμερα.
- Γιατί διαλέξατε το συγκεκριμένο έργο;
Εμένα δεν μου αρέσει ο νατουραλισμός, είναι μια φόρμα που δεν την αγαπώ πολύ, μου αρέσει λιγότερο ο ρεαλισμός και περισσότερο ο εξπρεσιονισμός. Αυτό το έργο θα λέγαμε ότι ανήκει στον «ποιητικό ρεαλισμό», πράγμα που βρίσκω τρομερά ενδιαφέρον. Δυο γυναίκες σε ένα σπίτι, που θα μπορούσε να είναι το σπίτι όλων μας, η κοινωνία όλων μας… Ένα σπίτι με κρυμμένα πράγματα, που δεν ξέρεις πού τα έχεις καταχωνιάσει. Είναι πολύ σημαντικές οι φόρμες στο θέατρο, γιατί μέσα από αυτές ορίζεται ένας κοινός κώδικας επί σκηνής. Αυτός ο κώδικας στη συγκεκριμένη περίπτωση, περά των εξαιρετικών ηθοποιών, ορίζεται και από το έργο, που δεν σου επιτρέπει μικροκινήσεις και νατουραλισμούς, αλλά σε οδηγεί στη συμπύκνωση. Είναι μια μαύρη κωμωδία, μια κωμική τραγωδία στην κόψη του ξυραφιού, όπως και η ζωή άλλωστε.
- Υπάρχει έντονη ανησυχία για το τι μέλει γενέσθαι αυτόν το χειμώνα κι εσύ ανέλαβες ένα θέατρο σε δύσκολη περίοδο…
Δεν θεωρώ ότι η κρίση είναι το τέλος των πάντων, είναι μάλλον η αρχή του θεάτρου που επιθυμώ. Είναι παράδοξο ίσως, αλλά, ξέρεις, στον καιρό της «ευμάρειας» ο καθένας ήταν μόνος του, τώρα έχουμε ανάγκη συσπείρωσης. Να μαζευτούν οι άνθρωποι και να βάλει ο καθένας το δικό του προσωπικό λιθαράκι. Έχω άγχος βέβαια, αλλά δεν είμαι μόνος μου σε όλη αυτή τη διαδικασία. Υπάρχει η εταιρεία μας και ο μεγάλος βοηθός μας, ο Τάσος Παπανδρέου, που είναι από τις πιο έντιμες μορφές στο ελληνικό θέατρο. Ξέρει καλά τη δουλειά και μας κάλεσε να συμπράξουμε. Το φάρμακο στην κρίση είναι να συμβαίνει θέατρο. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να αντιμετωπίζουμε το θέατρο ως συμβάν, γιατί θα υπάρχει όσο υπάρχουν θεατές που θέλουν να δουν και επαγγελματίες να παράξουν. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς οι καλλιτέχνες είναι να είμαστε συνεπείς στους στόχους μας, ώστε το κοινό να αισθάνεται ασφάλεια, με την έννοια ότι δεν θα θεωρεί πως το κοροϊδεύουμε. Επίσης μια άλλη παράμετρος είναι ότι δεν μπορούμε πια να έχουμε ακριβά εισιτήρια - αυτό έχει αντίκτυπο σε μας φυσικά, γιατί έτσι μειώνεται ο προϋπολογισμός μιας παράστασης, αλλά οφείλουμε να δούμε πώς διαμορφώνεται η κατάσταση και να προσαρμοστούμε αναλόγως.
- Τι άλλο θα δούμε στο Κιβωτός λοιπόν;
Τον ΤΑΡΤΟΥΦΟ του Μολιέρου σίγουρα. Επιπλέον ετοιμάζουμε ένα πρόγραμμα διετίας. Ήδη υπάρχουν συζητήσεις και για το καλοκαίρι και για του χρόνου, αλλά είναι νωρίς ακόμα να ανακοινώσουμε κάτι. Όταν φτιάχνεις το καινούργιο σου σπίτι, θέλεις να έχουν μπει τα έπιπλα στη θέση τους, να έχεις βγάλει τα πράγματα από τις κούτες πριν καλέσεις κόσμο. Κάπως έτσι νιώθουμε κι εμείς, νομίζω ότι τον Φεβρουάριο θα είμαστε έτοιμοι να πούμε περισσότερα. Αυτό που σίγουρα όμως επιδιώκουμε είναι μελλοντικές συνεργασίες που θα διαρκέσουν.
Υπάρχει επίσης και ο BILLY ELLIOT στο Παλλάς σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λιγνάδη…
Ναι, είναι μια πολύ μεγάλη παραγωγή, πολύς κόσμος εντός και εκτός σκηνής, σε ένα από τα μεγαλύτερα θέατρα της Αθήνας. Καλούμαστε να πούμε αυτή την ιστορία που είναι και πολιτική και πολιτειακή, πέρα από το μιούζικαλ που είναι υπέροχο. Η μουσική του Έλτον Τζον είναι αριστουργηματική, καθώς και οι στίχοι του Γεράσιμου Ευαγγελάτου. Το έργο μιλάει για ένα παιδί που δεν έχει διαμορφώσει ακόμα άποψη για τη ζωή και καλείται να ακολουθήσει την καρδιά του, ξεφεύγοντας από τον ασφυκτικό κοινωνικό κλοιό. Για να το μεταφέρουμε και στα καθ’ ημάς, φαντάσου τώρα ένα παιδί στις Σκουριές, για παράδειγμα, να πει ότι κατεβαίνει στην Αθήνα να σπουδάσει χορό. Αυτό το έργο μιλάει για τη διαφορετικότητα, που σημαίνει να θέλεις να είσαι κάτι άλλο, κάτι που ονειρεύεσαι εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει καμία προοπτική. Ο Δημήτρης Λιγνάδης επιμένει σε αυτό, υπάρχουν προσωπικές στιγμές στη σκηνοθεσία του κι αυτό είναι πολύ όμορφο, δεν είναι απλώς μια μεταφορά. Και βεβαίως να πούμε πως τα παιδιά, είναι εξαιρετικά ταλαντούχα…
- Σε ευχαριστώ.
- Κι εγώ.