ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΤΗΝ ΓΚΑΜΠΥ!
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 13/05/2016 17:25
Ο Χρήστος Σιμαρδάνης είναι η τρίτη ΓΚΑΜΠΥ, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή. Δηλώνει ευτυχής που ερμηνεύει αυτή τη θρυλική γυναίκα.
"Είχα δει την πρεμιέρα, -λέει- χωρίς να έχω ιδέα για την πρόταση που θα ερχόταν αργότερα. Είδα πραγματικά, μια παράσταση που μου έκανε εντύπωση, γιατί έχει μια φρεσκάδα, μια τρυφερότητα, μια αλήθεια. Μου θύμισε χωρίς υπερβολή μια παράσταση που είχα δει στο Λονδίνο- το είχα πει τότε και στην Κίρκη. Μου άρεσε η ιδέα των τριών ηλικιών της Γκάμπυ, που ταυτόχρονα βρίσκονται πάνω στη σκηνή και αλληλοσυμπληρώνονται. Βρήκα άπειρες τρυφερές και γλυκιές στιγμές. Είδα έναν θίασο που λειτουργούσε σαν ένα σώμα. Όταν λοιπόν, μου έγινε η πρόταση, μόνο τούμπες θα μπορούσα να κάνω- δεν έκανα βέβαια λόγω ηλικίας (γέλια). Είναι μια ιδιαίτερη στιγμή και πολύ ενδιαφέρουσα πρόκληση για έναν ηθοποιό να κάνει αυτό το ρόλο..
- Εσείς ερμηνεύετε την Γκάμπυ σε μεγάλη ηλικία…. Ποια η διαφορά από τις άλλες δύο;
Δεν έχει φύλο αυτή η τρίτη ηλικία, δεν υπάρχουν γυναικεία τερτίπια στην προσέγγιση του ρόλου, είναι ένα πλάσμα. Το επάγγελμά της και η πορεία μέσα σε αυτό – μια πορεία που είχε μεγάλη ανθρωπιά - σίγουρα την επηρέασε. Αντιμετώπισε πελάτες που ήταν άγριοι, πιθανόν να δεχόταν περισσότερους « επισκέπτες» από όσο άντεχε ή επιθυμούσε, μέσα στη μέρα… Σε μεγάλη ηλικία πια δεν παίζει ρόλο το φύλο της, αλλά το πού μπορεί να βρει αυτό που της έλειψε: δηλαδή την τρυφερότητα. Δεν αποποιείται το παρελθόν της, είναι συνειδητά περήφανη για όλη της ζωή. Αν πιστέψουμε τη βιογραφία της- γιατί κάθε άνθρωπος ωραιοποιεί ίσως τα πράγματα- συμπεραίνουμε πως ήταν μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση, που έγινε σημείο αναφοράς για πολλές δεκαετίες. Συγκεκριμένα στην τελευταία παράσταση που παρακολούθησα, όταν προετοιμαζόμουν για την αντικατάσταση, δίπλα μου καθόταν ένας κύριος που μου είπε ότι το μπάτσελορ πάρτι του, το έκανε στην Γκάμπυ κι ήταν σαν να είχαν πάει σε μια αγαπημένη θεία. Μου έλεγε ότι περισσότερο της κόστισαν τα κεράσματα που τους πρόσφερε, παρά τα χρήματα που πήρε.
Θυμάμαι όταν ήμουν στο σχολείο ότι παίρναμε τηλέφωνο για να ακούσουμε το μήνυμα στον τηλεφωνητή, νομίζω θυμάμαι ακόμα το νούμερο. Ήταν ένας θρύλος η Γαβριέλλα. Αν συγκρίνουμε με τους σημερινούς οίκους ανοχής, το δικό της σπίτι ήταν μια φωλιά, μια αγκαλιά.
- Είναι περίεργη ιστορία η αντικατάσταση;
Είχε πολλά θετικά. Ήμουν τυχερός που είδα τον Άγγελο Παπαδημητρίου, αυτό τον τόσο ταλαντούχο ηθοποιό να ερμηνεύει το ρόλο. Ταυτόχρονα όμως προσπαθούσα να μην κολλήσω, να μην αντιγράψω αυτό που έκανε εκείνος, αλλά να βρω το δικό μου μονοπάτι.
Ειδικά σε αυτόν το ρόλο που είναι γυναικείος, αλλά παίζεται από έναν άντρα. Συνήθως στις αντικαταστάσεις, οι άλλοι ηθοποιοί έχουν συνηθίσει σε έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τα παιδιά στην πρόβα είναι πολύ δεκτικά ευτυχώς κι ελπίζω να προσφέρω κι εγώ κάτι στην παράσταση. Το μόνο που εύχομαι είναι να μην έρθει στην πρεμιέρα ο Άγγελος, γιατί θα τρέμω από το φόβο μου (γέλια). Νομίζω όμως, ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον.
- Αν θα συναντούσατε την Γκάμπυ τι θα θέλατε να τη ρωτήσετε;
Έκανα μια μίνι έρευνα κι είδα μια εκπομπή με διάφορους επώνυμους που μιλούσαν γι’ αυτή, αλλά κι η ίδια. Θα ήθελα να τη ρωτήσω, αφού όμως πρώτα της είχα κάνει τον ορό της αλήθειας, αν όλα όσα είχε γράψει στο βιβλίο της είναι πραγματικά.
- Συμβαίνουν πολλά άσχημα στον τομέα του πολιτισμού, κύριε Σιμάρδανη, τελευταία…
Τα έχω χαμένα γενικότερα με αυτά που γίνονται στο χώρο του πολιτισμού. Ποτέ κανείς από τους κυβερνώντες δεν εξέλαβε σοβαρά υπόψη, αυτό τον τομέα, ίσως με εξαίρεση την εποχή της Μελίνας Μερκούρη. Κανείς δεν πιστεύει και δεν θέλει να δει τα οφέλη που θα είχε ένας υγιής πολιτισμός για τη χώρα, κανείς δεν τον συνδέει με την παιδεία, όπως θα έπρεπε. Ασελγούν πάνω του. Είναι ντροπή που οι διευθυντές των κρατικών θεάτρων αναγκάζονται να μιλούν για οικονομικά, για χρέη και παρασπονδίες προηγούμενων διοικήσεων και κανείς δεν κάνει ποτέ τίποτα.
- Σχετικά με τα όσα συνέβησαν στην παράσταση στο Εθνικό, ποια η γνώμη σας;
Νομίζω πως είναι απόρροια όλων των προηγούμενων…
- Παρόλο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν το θέατρο ως τρόπο ψυχαγωγίας, οι μισθοί μειώνονται..
Παίρνουμε απίστευτα λιγότερα λεφτά, έχω ακούσει για μισθούς που σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα. Επίσης πολλοί χώροι παίζουν ένα έργο, για λίγες παραστάσεις. Τα εισιτήρια μεν μπορεί να αυξάνονται, αλλά μειώνονται οι τιμές, οπότε ο τελικός απολογισμός μπορεί τελικά να μην και τόσο καλός, όσο παλιότερα, όταν το θέατρο γέμιζε.
Βλέπω όμως τα πράγματα σφαιρικά και πολιτικοποιημένα, με καλεί η φύση της δουλειάς μου να το κάνω. Θέλουν να εξαφανίσουν τον πολιτισμό μας, τη σκέψη μας… Βεβαίως με κινητοποιεί ως ηθοποιό όσα συμβαίνουν, αλλά ως Έλληνα με καίνε. Όχι, δεν είμαι αισιόδοξος. Πώς να είσαι όταν όλα αυτά συμβαίνουν γύρω μας; Είδα ένα φιλμάκι στο ίντερνετ από τη Συρία. Εκατοντάδες απώλειες, πόλεις βομβαρδισμένες άδειες κι έρημες. Σε πιάνει τρέλα… Πώς να είσαι αισιόδοξος;
- Τι άλλο ετοιμάζετε;
Θα συμμετέχω ως αφηγητής σε μια παράσταση στην Αγγλία, της Μαρίκας Κλαπατσέα, που είναι μουσικός και υψίφωνος. Θα παίξουμε δυο παραστάσεις στο Μάντσεστερ που βασίζονται σε ένα βιβλίο της Φένιας Φενελόν. Αυτή ήταν μια Εβραία υψίφωνος που βρέθηκε σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου είχαν φτιάξει οι Γερμανοί μια χορωδία για να ξεκουράζονται μετά τα εγκλήματά τους. Μια γαλλίδα την αναγνώρισε, ειδοποίησε τις αρχές και μπήκε στην ορχήστρα - έτσι διασώθηκε, γιατί αυτούς τους ανθρώπους τουλάχιστον τους τάιζαν και τους φέρονταν κάπως καλύτερα. Το βιβλίο λέγεται «Αναβολή για την ορχήστρα», το οποίο έκανε ο Α. Μίλλερ σενάριο και έγινε ταινία με την Β. Ρεντγκρέιβ. Στη δική μας παράσταση υπάρχουν μουσικά κομμάτια που ερμηνεύει η Μαρίκα κι ένα κουαρτέτο εγχόρδων συνδυασμένα με δικές μου αφηγήσεις. Πρόκειται για μια αντιρατσιστική και αντιφαστική εκδήλωση, πολύ επίκαιρη, κατά τη γνώμη μου, με τα όσα συμβαίνουν γύρω μας.