ΑΣ ΠΡΟΧΩΡΑΜΕ ΜΕ ΜΙΚΡΑ ΟΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ, ΣΤΗ ΖΩΗ
- Ημερομηνία: Δευτέρα, 16/11/2015 14:54
H Βάνα Πεφάνη έγραψε και σκηνοθέτησε τις ΜΕΤΑΞΩΤΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ, που βρίσκουν τη δική τους φωνή στην υπόγεια στοά, στην Κοράη 4. Ένας κόσμος κάτω από τα πόδια μας, που υπάρχει , αλλά δεν θέλουμε να τον δούμε…
Πώς εμπνεύστηκες τις μεταξωτές γυναίκες; Ποια ήταν η αφορμή;
Αφορμή στάθηκε ο θυμός που ένιωσα, όταν το 2012 διαπόμπευσαν τις οροθετικές κοπέλες με δημοσιεύματα και φωτογραφίες. Από τότε άρχισα να ψάχνω για τις ιστορίες των γυναικών, που έρχονται με παράνομο και βίαιο τρόπο στην χώρα μας και δεν αρκεί η εκμετάλλευση τους, αλλά τις ενοχοποιούμε και τις σκοτώνουμε καθημερινά με την αδιαφορία μας.
Γιατί μεταξωτές γυναίκες;
Αγαπημένη φράση της Μαλβίνας «Μεταξωτές γυναίκες γεμάτες αγκάθια» και αγαπημένο βιβλίο το «Μετάξι» του Αλεσάντρο Μπαρίκο.
Αγαπημένο υλικό το μετάξι, πολύτιμο, εύθραυστο. Ευάλωτο. Όπως και όλοι οι άνθρωποι που υποφέρουν.
Είναι ένα έργο για το trafficking ή για εμάς που κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε; Ή γενικότερα για τη βία;
Τo trafficking είναι η αφορμή. Η ιστορία της κοπέλας από την Νιγηρία που βρίσκεται νεκρή σ' έναν Αθηναϊκό δρόμο είναι η αφορμή να μιλήσουμε επιτέλους για όλους εμάς. Για τους φόβους, για τις πράξεις για τις σκέψεις, για τις ζωές μας. Νομίζω πως είναι ένα έργο που μιλά περισσότερο για τον φόβο, τις ενοχές και την σιωπή παρά για την ίδια τη βία.
Ποιες είναι οι αιτίες αλλά και οι συνθήκες που γεννούν αυτή τη βία;
Πολύ ελλειπτικά μπορώ να αναφέρω, την χαμηλή αυτοεκτίμηση, τον άρρωστο εγωισμό, την ανάγκη εξουσίας, την απουσία παιδείας και την σχέση θύτη-θύματος που ευνοούν και διαιωνίζουν την βία στην καθημερινότητα μας. Ξέρετε, υπάρχουν πάντα δικαιολογίες για την βία, μπορώ να τις κατονομάσω, αλλά δεν τις κατανοώ στ' αλήθεια. Δεν θέλω να δώσω άλλοθι σε κανέναν και περισσότερο στον εαυτό μου.
Τοποθετείς την παράσταση στην υπόγεια στοά στην Κοραή. Ένας μη ορατός κόσμος; Έχει σημασία η επιλογή του χώρου στην παράσταση;
Σε όλες μου τις σκηνοθεσίες παίζει, πρωταρχικό ρόλο ο χώρος. Μπορώ να πω και σε όλα μου τα κείμενα. Το υπόγειο γκαράζ του Κακογιάννη ήταν ιδανικό για τα προηγούμενα έργα μου. Τα λιμάνια που επέλεξα για το heaven on Earth?, το θερινό σινεμά ΑΦΡΟΔΙΤΗ για ην Μις Τζούλια, που ήταν η πρώτη σκηνοθεσία μου. Και τώρα στην υπόγεια στοά στην Κοραή που διαμόρφωσε ο Γιώργος Λυντζέρης, βρήκα για άλλη μια φορά τον φυσικό χώρο του έργου.
Νιώθεις εσύ ως γυναίκα αυτή την προκατάληψη κατά των γυναικών ακόμα και σήμερα που υποτίθεται ότι έχουμε κατακτήσει την ισότητα;
Οι γυναίκες έχουν κάνει σπουδαίους αγώνες για την ισότητα. Δηλαδή για το αυτονόητο. Ότι όλοι οι άνθρωποι είμαστε ίσοι. Κι όμως ακόμα και σήμερα αμφισβητούμαστε. Από το αν είμαστε το ίδιο αποδοτικές στη δουλειά μας, αν μπορούμε να διαχειριστούμε χρήματα μέχρι το αν οδηγούμε το αυτοκίνητο μας το ίδιο καλά με έναν άντρα.. Πρόσφατα κάποιος φίλος, προθυμοποιήθηκε να διεκδικήσει αυτός αντί για μένα, ένα απλό αίτημα και κατάλαβα πως το έλεγε «σαν άντρας» και όχι σαν μια φιλική βοήθεια. Μιλώ για τα μικρά, καθημερινά πράγματα για να αντιληφθούμε τι γίνεται στα μεγάλα.
Τι θες να πάρει ο θεατής βγαίνοντας από την παράσταση;
Ελπίδα. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, σ' ένα τόσο σκληρό έργο. Ελπίδα πως είναι στο χέρι μας ν’ αλλάξουμε, να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε. Να δούμε γύρω μας και μέσα μας με άλλη ματιά. Να μεγαλώσουμε αλλιώς τα παιδιά μας.
Οι ήρωες αυτού του έργου είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι ή για να τους εντοπίσεις στο άμεσο περιβάλλον σου πρέπει να κοιτάξεις καλά;
Οι ήρωες του έργου έχουν μάθει να κρύβονται. Είτε γιατί ξέρουν πως δεν θα είναι αποδεκτοί απ τους άλλους , είτε γιατί δεν θέλουν να τους λυπούνται, κυρίως όμως κρύβονται απ τον ίδιο τον εαυτό τους. Για να τους εντοπίσεις πρέπει να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου.
Μίλησε μας για το σωματείο Πέτρα και την απόφαση σε δύσκολες εποχές να δημιουργήσετε έναν καινούργιο χώρο;
Για το σωματείο Πέτρα δικαιωματικά πρέπει να μιλήσει ο εμπνευστής και δημιουργός του, Κώστας Αρζόγλου. Εγώ μπορώ να μιλήσω γι’ αυτόν τον άνθρωπο ,που μετά από τόσα χρόνια στο θέατρο ,εξακολουθεί να ονειρεύεται ,να ρισκάρει, να επιμένει για την συλλογικότητα και την ένωση δυνάμεων, με μια αθωότητα και μια ανεξάντλητη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.
Τι άλλο ετοιμάζεις φέτος;
Έχω την ειλικρινή χαρά να συμμετέχω σαν ηθοποιός, σε μια παράσταση που θα ξεκινήσει τον Ιανουάριο 2016, στον γνωστό μου χώρο του ιδρύματος Κακογιάννη. Στο γκαράζ. «Ο τελευταίος επισκέπτης» του Τέννεσι Ουίλιαμς, σε μετάφραση Ερρίκου Μπελιέ, σκηνοθεσία του αγαπημένου Κοραή Δαμάτη και στον πρωταγωνιστικό ρόλο την σπουδαία-και σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο- Νόρα Κατσέλη. Νεφέλη Ορφανού και Σόλων Τσούνης συμπληρώνουν το κουαρτέτο, αυτού του σημαντικού έργου.
Πώς βλέπεις σήμερα την κατάσταση στο θέατρο;
Βλέπω νέα παιδιά, γεμάτα όρεξη και ταλέντο πολυποίκιλο, να προσπαθούν να υπάρξουν. Βλέπω καλλιτέχνες κολλημένους σε παλιότερες εποχές –και δεν εννοώ μεγαλύτερης ηλικίας ανθρώπους-που συμπεριφέρονται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα. Φοβάμαι την μιζέρια στην τέχνη. Τις ατέρμονες επαναλήψεις. Πλήττω με την άρτια κατασκευή και την έλλειψη λάθους. Πιστεύω όμως πως οι νέοι άνθρωποι θα κάνουν την διαφορά. Φτάνει να τους στηρίξουμε.
Ένα μεγάλο σου όνειρο…
Το μότο μου είναι: Προχώρα με μικρά όνειρα και μεγάλες πράξεις στη ζωή. Έτσι νιώθω καλύτερα.
Σε ευχαριστώ.
Κι εγώ.