ΑΛΚΗΣΤΙΣ ΠΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ: 'ΤΟ ΥΠΑΡΞΙΑΚΟ ΚΕΝΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ, ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ'
- Ημερομηνία: Τρίτη, 31/01/2017 11:08
H Άλκηστις Πουλοπούλου είναι μία από τους «Τρεισευτιχισμένους», στο Θέατρο Πορεία, σε σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά.
Είναι ένα έργο -μας λέει- που παίζεται πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και στη Γαλλία δεν είναι πολύ γνωστό, γιατί δεν έχει τη φόρμα του βωντβίλ, είναι ανάμικτο είδος, θα λέγαμε ότι κινείται ανάμεσα σε βωντβίλ και φάρσα. Πραγματεύεται την απιστία. Ξεκινάει με ένα τρίγωνο, ανάμεσα στον σύζυγο, τη γυναίκα του και τον καλό του φίλο, τον Ερνέστο. Όμως στην πορεία του έργου οι απιστίες πολλαπλασιάζονται, όπως και τα τρίγωνα. Κι ο σύζυγος απατάει τη σύζυγο με κοκότες, όπως λέγεται στο έργο, αλλά και με την υπηρέτρια. Ο θείος του Ερνέστο έχει σχέση με την πρώην γυναίκα του συζύγου, και πάει λέγοντας, όποτε έχουμε ένα γαϊτανάκι. Είναι σαν ένας καθρέφτης που πολλαπλασιάζει τους άπιστους.
- Τι τους οδηγεί στην απιστία;
Νομίζω το υπαρξιακό κενό και το κυνήγι της ευτυχίας. Το έργο έχει γραφτεί για την μπουρζουαζία του 19ου αιώνα, μια κοινωνία κλειστή, με αυστηρούς κανόνες, και γάμους που γίνονταν για κοινωνικούς λόγους. Νομίζω ότι όλοι βιώνουν ένα κενό μετά το γάμο. Οι ήρωες αναζητούν ένα συναίσθημα. Αυτοί οι άνθρωποι μοιάζουν νάρκισσοι κι αχόρταγοι, αλλά είναι πολύ μόνοι και ψάχνουν τον Άλλον για να ακουμπήσουν, να νιώσουν κάτι το όμορφο.
- Γίνονται μέσα από αυτά τα τρίγωνα τρισευτυχισμένοι;
Καθόλου. Είναι σε μια διαρκή αγωνία, δεν καταφέρνουν καν να ζήσουν. Μπορεί λίγο να γευτούν την ευτυχία στην αρχή, αλλά αυτή η αναζήτηση ποτέ δεν εκπληρώνεται ουσιαστικά. Είναι ένα μυστήριο ο τίτλος και για μένα. Ταιριάζει στη δομή του έργου, αλλά όταν το τρίο διαλύεται δεν υπάρχει καν η ελπίδα της ευτυχίας.
- Ακολουθείτε τη λογική τη φάρσας στην παράσταση;
Το κείμενο δίνει το ρυθμό, είναι σαν μια παρτιτούρα. Στην ουσία μας οδηγεί το κείμενο. Η εποχή κρατιέται αφηρημένα.
- Η Ερμάν, η γυναίκα του τρίγωνου, που υποδύεσαι, τι αναζητάει;
Είναι ένα χρόνο μόνο παντρεμένη, αλλά είναι ερωτευμένη με τον Ερνέστο. Αυτό με κάνει να πιστεύω πως δεν υπήρξε ποτέ ερωτευμένη με τον σύζυγό της. Κυνηγάει κι αυτή το πάθος. Προσπαθεί να νιώσει ένα συναίσθημα. Βιώνει τη μοναξιά και μέσα από τον έρωτα ψάχνει μια διέξοδο. Είναι σε συνεχή αγωνία και προσπαθεί όλα να τα χωρέσει: κινείται ανάμεσα στον σύζυγο και στον εραστή, προσπαθεί να κρύψει ότι κάτι τρέχει και ταυτόχρονα να ικανοποιήσει τον εραστή. Δεν ησυχάζει ποτέ, μόνο για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου απολαμβάνει μια στιγμή ανακούφισης.
- Στα έργα του ο Λαμπίς ασκεί μια κριτική σε κοινωνικές συμπεριφορές. Συμβαίνει κι εδώ κάτι ανάλογο;
Ναι, κριτικάρει όλες τις αξίες της αστικής τάξης, όλα αυτό το παιχνίδι της εξουσίας, του χρήματος, του σεξ. Αυτή η κοινωνία δεν έχει ανθρώπινες αξίες, αλλοιώνεται μέσα από τις κοινωνικές συμβάσεις. Η κοινωνία δεν έχει δημιουργηθεί για να ζει ο άνθρωπος με φυσικό τρόπο. Δεν ξέρω τελικά πόσο μονογαμικός είναι ο άνθρωπος και πόσο μπορεί να μπει σε ένα σύστημα. Νομίζω πως ο Λαμπίς θέτει φιλοσοφικά ερωτήματα σχετικά με το τι είναι απιστία τελικά. Μπορεί, για παράδειγμα, ένας άντρας που απιστεί να είναι υπέροχος, αλλά να βρεθεί σε μια συνθήκη που οι ορμές τον οδηγούν σε έναν δρόμο που δεν θα φανταζόταν.
- Τι συμβαίνει όταν η απιστία αποκαλύπτεται;
Αναποδογυρίζει όλη η κατάσταση, γιατί ο σύζυγος μοιάζει να βολεύεται μέσα σε αυτό το τρίγωνο και διαλέγει να κάνει τα στραβά μάτια. Αυτό του δίνει ένα κύρος, είναι σαν να τους σκηνοθετεί στο ίδιο του το σπίτι: όποτε θέλει κάνει την πλοκή πιο ενδιαφέρουσα, πιο επικίνδυνη. Αντί όμως να τους πιάσει στα πράσα, πιάνεται αυτός, γίνεται δηλαδή θύμα της ίδιας της δημιουργίας του και τότε διαλύεται όλο το κατασκεύασμα.
- Φέτος είναι μια δύσκολη χρονιά για το θέατρο. Πώς βλέπεις την όλη κατάσταση που επικρατεί;
Αγωνιώ κι εγώ, είμαι σε απορία, αλλά για να είμαι ειλικρινής μου έκανε εντύπωση που τόσα χρόνια πήγαιναν καλά τα θέατρα. Όλο αυτό είναι η εξέλιξη αυτού που συμβαίνει γύρω μας, βλέπω συνεχώς άστεγους ανθρώπους, άνεργους, άρα αυτή η κατάσταση είναι ένα φυσικό επακόλουθο. Ο κόσμος έχει ανάγκη να πηγαίνει στο θέατρο, αλλά σήμερα δεν μπορεί μάλλον εύκολα να το κάνει. Δεν ξέρω πόσο πάτο πρέπει να πιάσουμε για να αλλάξουν τα πράγματα. Η φύση καταστρέφει για να ξαναδημιουργήσει. Αλλά τελικά δεν ξέρω πότε θα συμβεί αυτή η φώτιση και θα αρχίσει η άνοδος: ψυχική, πολιτιστική, ηθική κι όχι μόνο οικονομική.