ΑΓΑΠΗ ΜΟΝΟ!
- Ημερομηνία: Παρασκευή, 18/03/2016 17:16
"Έψαχνα ένα έργο με έντονο κοινωνικό θέμα" λέει η Άννα Αδριανού. "Η έξαρση της βίας σήμερα είναι μια μεγάλη πληγή, ειδικά η ροπή των νέων σ’ αυτήν, λόγω του ότι κατακλύζονται από εικόνες βίας σε ίντερνετ, τηλεόραση, video games… Με αποτέλεσμα να εθίζονται σ’ αυτήν και να την βλέπουν με συναισθηματική ανοσία, σαν ένα παιχνίδι κι όχι σαν γεγονός. Πολύ εύκολα λοιπόν περνούν από την εικόνα στην πράξη, που καταστρέφει όχι μόνο τις ζωές των θυμάτων τους, αλλά και την δική τους. Στην εποχή μας έχουμε την υποχρέωση να διαλέξουμε στρατόπεδο. Αυτό της βίας ή αυτό της αγάπης, της συμπόνιας και της συμπαράστασης".
- Έχετε κάνει μια διασκευή στο πρωτότυπο κείμενο. Σε τι συνίσταται; Και γιατί αποφασίσατε να κάνετε διασκευή κι όχι να ανεβάστε το έργο ως έχει;
Το έργο ήταν αρχικά, κάπως πρωτόλειο, ένα μικρής διάρκειας έργο που απλώς παρέθετε γεγονότα λίγο… δημοσιογραφικά, χωρίς να εμβαθύνει όσο θα έπρεπε στο θέμα και στους χαρακτήρες. Μου άρεσε πολύ το θέμα και το είδα σαν μια αφορμή να προβληματιστεί κανείς μέσα από αυτό, για την σκληρότητα της εποχής, το νεανικό έγκλημα, την ευθύνη ή και την ενοχή που νοιώθουν οι γονείς. Ή μάλλον την υπερβάλλουσα ευθύνη που τους αποδίδεται στις μέρες μας.
Ο αρχικός τίτλος ήταν ΠΛΑΣΤΕΛΙΝΗ και τον αλλάξατε σε ΣΥΓΓΝΩΜΗ. Γιατί; Είναι η συγγνώμη μια λύση που προτείνετε; Και με ποια έννοια;
Η πλαστελίνη υπονοεί τον τρόπο που μεγαλώνεις ένα παιδί σήμερα και διαμορφώνεις τον χαρακτήρα του. Τον βρήκα πολύ… ηθικοπλαστικό και διδακτικό, ενώ το έργο όπως έγινε, δεν ρίχνει ευθύνες σε κανέναν, απλώς αγγίζει και ερευνά το θέμα. Από την άλλη η λέξη «συγγνώμη» περνάει στο έργο από στόμα σε στόμα, από ήρωα σε ήρωα, ξεκινώντας από τον πατέρα του νεαρού ήρωα που διέπραξε το έγκλημα, ο οποίος, όταν οι δημοσιογράφοι τον ρωτούν για το γεγονός και τον γιο του, το μόνο που του έρχεται να πει συντετριμμένος είναι: «Συγγνώμη»… Η αληθινή συγγνώμη είναι δύσκολη και δεν σημαίνει ότι εγκρίνεις ή αποδέχεσαι μια εγκληματική πράξη (του άλλου ή δική σου) αλλά ότι δέχεσαι πως ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ. Μόνο όταν δεχτείς κάτι, έχεις τη δυνατότητα να προσπαθήσεις να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Και να το αλλάξεις. Τουλάχιστον φτιάχνοντας ένα καλύτερο μέλλον…
Είναι ένα έργο που μιλάει για την εφηβική βία αλλά και τη βία ως μορφή επιβεβαίωσης; Ποιες είναι οι βαθύτερες αιτίες του φαινομένου της βίας; Πώς μπορούμε ως κοινωνία να τις αντιμετωπίσουμε;
Οι εικόνες της βίας που υπάρχουν παντού μας εθίζουν και μας κάνουν να την βλέπουμε σαν κάτι φυσικό, ειδικά αν είμαστε έφηβοι. Ο 12χρονος γιος μιας φίλης μου, της δήλωσε περήφανα προχθές, ότι μόλις σκότωσε 35 άτομα. (Σε κάποιο εικονικό παιχνίδι εννοείται). Από την άλλη τα συστήματα εξουσίας βεβαίως ευνοούν το να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Η μόνη απάντηση στη βία, είναι η αγάπη. Και δεν μιλάω για το συναίσθημα, αλλά για την ΑΠΟΦΑΣΗ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ, απέναντι στους συνανθρώπους μας. Είναι μια πνευματική και υπαρξιακή στάση. Μην ξεχνάμε αυτό που έλεγε ο Γκάντι: «Ο πολιτισμός του ανθρώπου φαίνεται στον τρόπο που φέρεται σ’ αυτούς που είναι στο απόλυτο έλεός του».
Μήπως η βία είναι σύμφυτη στην ανθρώπινη φύση και άρα αναπόφευκτη;
Η ανθρώπινη φύση είναι φτιαγμένη για να εξελίσσεται και σκοπός του κάθε ανθρώπου είναι να εξελίσσεται και να υπερβαίνει τον ζωικό εαυτό του, για να βρίσκει τον αντίστοιχο πνευματικό. Μόνο τότε αξίζει και η ζωή μας και η πορεία μας.
Οι γονείς τι ρόλο έχουν στο έργο; Μιλήστε μας και για το δικό σας ρόλο συγκεκριμένα.
Οι γονείς αναρωτιούνται πώς γίνεται το παιδί που μεγάλωσαν και προσπάθησαν να κάνουν σωστό άνθρωπο, να φτάνει σε μια ακραία πράξη. Γκρεμίζεται ο κόσμος τους. Περνούν από την έκπληξη, στη φρίκη μετά στην ντροπή και την αποστροφή. Ειδικά η μητέρα, στην αρχή δεν θέλει να το δεχτεί με τίποτα. Δεν θέλει να το πιστέψει, προσπαθεί να αποφύγει και το γεγονός και τον πόνο. Σ’ αυτό έχει μια αντίστροφη πορεία από τον πατέρα που στην αρχή παίρνει την ευθύνη, αγωνίζεται να στηρίξει τη γυναίκα του και τον γιο, αλλά στο τέλος κρασσάρει, καταρρέει. Η μητέρα όμως, σαν μάνα, κάποια στιγμή, συνειδητοποιεί και τις ευθύνες της, αλλά και τον ρόλο της σαν μάνα απέναντι στο πλάσμα που γέννησε και φτάνει στην αποδοχή της τραγωδίας και τη συγγνώμη. Μένει στην θέση της σαν μάνα, με την ελπίδα να βοηθήσει τον γιο της να «γίνει κάποτε καλύτερος άνθρωπος». Έτσι κάνει την πιο μεγάλη εσωτερική πορεία από όλους τους ήρωες.
Πώς διαχειρίζεται η παράσταση τις σκληρές σκηνές του έργου;
Δεν βλέπουμε ποτέ το ίδιο το έγκλημα, δεν θα είχε νόημα, αλλά την ψυχολογία των ηρώων και τα βήματά τους στην πορεία που οδήγησε σε αυτό… αλλά και την πορεία τους μετά. Τις συνέπειες. Με λίγα λόγια, το έργο δείχνει πόσο εύκολο είναι να φτάσουμε σε κάτι ακραίο, αν αφεθούμε… Αν δεν αγρυπνούμε πάνω στη συνείδησή μας και δεν την ενισχύουμε.
Τι άλλο ετοιμάζετε φέτος;
Επιμελούμαι το σενάριο της τηλεοπτικής σειράς 9 ΜΗΝΕΣ που παίζεται στο ΣΤΑΡ και στο ΜΕΓΚΑ ΚΥΠΡΟΥ και παίζω έναν πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό.
Πώς βλέπετε τα πράγματα γενικώς στο θέατρο σήμερα;
Πιστεύω ότι ξεπηδούν όλο και περισσότερες σημαντικές παραστάσεις και καλλιτέχνες που έχουν πράγματα σημαντικά να πουν. Και η κρίση έφερε τον κόσμο στο θέατρο ξανά, όχι μόνο επειδή συγκριτικά είναι μια κάπως οικονομική ψυχαγωγία, αλλά γιατί οι άνθρωποι όταν στριμώχνονται, αναζητούν κάτι παραπάνω από μια απλή διασκέδαση. Θέλουν ένα θέαμα που να τους μιλήσει και για τα αδιέξοδά τους και να τους δώσει μια ανάταση ψυχής. Έστω και μέσα από προβληματισμό. Και οι καλές παραστάσεις το προσφέρουν αυτό.