ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΑΝΟΥ: ''ΕΙΜΑΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΗ, ΑΛΛΑ ΖΩΝΤΑΝΗ!''
- Ημερομηνία: Σάββατο, 01/12/2018 18:00
Επειδή όλο και πιο σπάνια συναντάμε πλάσματα του διαμετρήματος και της πολύτιμης ποιότητας της Αφροδίτης Μάνου, εκμεταλλεύομαι την ευκαιρία και ξεκινάω αυτήν την συνέντευξη, χωρίς προλόγους.
-Είσαι σίγουρα από αυτόν τον πλανήτη και όντως πρόκειται να τραγουδήσεις για εμάς στις 7 & 8 Δεκεμβρίου στην Αθήνα;
''Χα χα … Το σίγουρο είναι ότι θα τραγουδήσω στο ''Γυάλινο'', με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και τον Νίκο Πορτοκάλογλου. Όσο για τον πλανήτη μου, όσο κι αν προσπαθώ να θυμηθώ, δεν τα καταφέρνω. Άλλοτε νιώθω ένα με τα μνημεία και τα πεζοδρόμια της Αθήνας κι άλλοτε νιώθω να βρίσκομαι ολομόναχη στο απέραντο στερέωμα με εκατομμύρια άστρα γύρω μου, και είμαι σίγουρη πως ποτέ δεν θα φτάσω σε κάποιο και δε θα ξαναδώ άλλο ον, ζωντανό και νοήμον που να πιστοποιήσει και τη δική μου ύπαρξη …''
-Τι είδους "συγγένεια" σε συνδέει με Λαυρέντη και Νίκο ;
''Έχουμε κάνει “παιδιά” μαζί. Με το Νίκο καμιά 10αριά τραγούδια στο “Καιρός για δύο”, απ’ όπου “Το Μήλο” έχει πια πάρει μια πολύ καλή θέση στην καρδιά των ανθρώπων, 25 χρόνια τώρα. Οι στίχοι είναι δικοί μου, η μουσική του Νίκου και πρώτη φορά το παίζουμε οι δυο μας. Με το Λαυρέντη έχουμε το “Τι να πω”, αλλά ο έρωτας είναι μεγάλος και υποπτεύομαι ότι θα ξανάχουμε γεννητούρια …''
-47 χρόνια σ’ αυτήν την "παλιοδουλειά" και την "αχάριστη" πατρίδα -όπως τις έχεις χαρακτηρίσει - τι έμαθες;
''Ότι μέσα στους εκατό, χίλιους ολόιδιους, φοβισμένους, ευθυγραμμισμένους, χειραγωγημένους και προβλέψιμους εραστές του ψεύτικου, του επιτηδευμένου και του προκατασκευασμένου, υπάρχει ένας που αξίζει τον κόπο να βρεις και να του τραγουδήσεις όλα τα τραγούδια που αγάπησες κι αυτά που θα γράψεις γι’ αυτόν και δυο τρεις άλλους. Ότι οι πραγματικοί καλλιτέχνες, μικροί ή σπουδαίοι, φτιάχνουν με την τέχνη τους ένα δικό τους σύμπαν κι όλα εκεί, είναι αναγνωρίσιμα, έχουν τη σφραγίδα απ’ το δικό του βάσανο και το δικό του ψέμα..''
-Είσαι μια πτωχή καλλιτέχνις μόνη, ελεύθερη και ανεξάρτητη. Το κόστος αυτής της επιλογής;
'''Ολα αυτά που είπες. Κι είμαι μεγάλη πια για να ‘μαι τόσο… πτωχή, αλλά βλέπεις, αλλιώς τα υπολογίζεις εσύ, κάνοντας τις επιλογές σου κι αλλιώς αποφασίζει ο κάθε Σόιμπλε. Κι ύστερα, καλλιτέχνις, ελεύθερη και ανεξάρτητη όσο είναι τίτλοι τιμής για μια γυναίκα της γενιάς μου που πάλεψε με όλα τα τέρατα και τα θηρία , άλλο τόσο είναι και ευθύνη μεγάλη απέναντι στον εαυτό της και στους γύρω της. Τα πάλεψα, τα νίκησα, τα κατάφερα και κάποια άλλη θα το συνεχίσει πιο πέρα. Κι είμαι ακόμα εδώ, πιο πλήρης, πιο σοφή, πιο μετρημένη. Πληγωμένη βαριά, εξουθενωμένη, απογοητευμένη, αλλά ζωντανή. Και δε φοβάμαι τίποτα πια και κανέναν. Όσο για το μόνη, δε θα γινόταν αλλιώς. Τέτοια που είμαι, ποιος με αντέχει;'' (χα-χα χα)
Μα όπως λέω και σ’ ένα στιχούργημα:
“Εγώ την αγαπώ τη μοναξιά μου
αλλιώς δεν εξηγείται τελικά
πώς την κρατάω τόσον καιρό κοντά μου
και της ανήκω αποκλειστικά”
- Σκέφτομαι πως η γενιά μας πάσχει από το σύνδρομο της "Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων", υπερτιμά και υποτιμά πολλά πράγματα, χωρίς ν αντιλαμβάνεται τις πραγματικές διαστάσεις τους. Συμφωνείς;
''Απολύτως. Πάσχει από την ασθένεια του να είσαι άνθρωπος.
Νομίζω, όλες οι γενιές έτσι είναι κι αυτός είναι ο αστάθμητος παράγοντας που διαψεύδει θεωρίες, κερδίζει ή χάνει μάχες, εξυψώνει ή καταβαραθρώνει την ομορφιά, τη χαρά και το μεγαλείο.
-Ποιο τραγούδι ψιθυρίζεις αυτόν τον καιρό;
Χάρτινο το φεγγαράκι
Ψεύτικη η ακρογιαλιά
Αν με πίστευες λιγάκι
θα ‘ταν όλα αληθινά.
Real news 2/12/2018