ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΤΟΡΦΜΑΝ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 23/12/2015 12:25
Ο συγγραφέας πενήντα χρόνια πριν και συγκεκριμένα την ημέρα του γάμου του στις 7 Ιανουαρίου του 1966 εμπνεύστηκε και έγραψε τη βάση μιας μικρής ιστορίας που τώρα εκδόθηκε με τίτλο «All I Ever Have» και έχει ως κεντρικό θέμα την μουσική ως μορφή αντίστασης.
Ο καταξιωμένος Χιλιανός μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας και δοκιμιογράφος ήταν σύμβουλος για θέματα πολιτισμού του Σαλβαδόρ Αλιέντε, μέχρι και την ανατροπή του τελευταίου από τον δικτάτορα Αουγκούστο Πινοσέτ με το πραξικόπημα του 1973.
Μάλιστα, την ημέρα του αιματηρού πραξικοπήματος ο Ντόρφαμν γλίτωσε ως εκ θαύματος, γιατί αν και ήταν προγραμματισμένο να εργαστεί, άλλαξε τυχαία τη βάρδια του με έναν φίλο του. Συνέχισε τη ζωή του διαδοχικά στο Παρίσι, στο Άμστερνταμ και στην Ουάσιγκτον. Είναι καθηγητής επίσης λογοτεχνίας και Λατινοαμερικανικών σπουδών στο Duke University της Καρολίνα από το 1985.
Το τριμηνιαίο περιοδικό «Censorship» το οποίο μόλις δημοσίευσε την ιστορία αναφέρει ότι ο Ντόρφμαν επανεξέτασε αυτή την ιδέα πρόσφατα για μια ιστορία που είχε στο μυαλό του πριν από πενήντα χρόνια και είδε πως αυτή μπορούσε να αναπτυχθεί, καταλήγοντας στην ιστορία που μόλις εκδόθηκε.
Η ιδέα αυτή γεννήθηκε μέσα του από την εικόνα ενός μουσικού στρατιωτικής μπάντας που παίζει ένα επαναστατικό κομμάτι με την τρομπέτα του. Η ιστορία ξεκινάει με τον τρομπετίστα που στέκεται μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα. Το τραγούδι πλημμυρίζει το μυαλό του τη στιγμή που ένας νεαρός στρατιώτης του δένει τα χέρια πισθάγκωνα.
«Δεν είναι μόνο μια ιστορία για έναν άντρα με μια τρομπέτα», λέει ο Ντόρφμαν, «αλλά για το τι μένει πίσω του. Ο μουσικός μπορεί να πεθάνει όχι όμως και η μουσική του . Βλέπω τη μουσική ως ένα πεδίο συνάντησης φίλων και εχθρών. Η μουσική καλύπτει ένα πεδίο το οποίο μοιραζόμαστε ακόμα και με αυτούς με τις απόψεις των οποίων διαφωνούμε. Οι βασανιστές ναζί των στρατοπέδων συγκέντρωσης λάτρευαν και άκουγαν σ' αυτά Μπετόβεν. Για το ίδιο θέμα μιλάει και το «Ο θάνατος κι η κόρη».