Ο ΧΑΡΗΣ ΑΤΤΩΝΗΣ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 19/08/2015 14:00
Αυτό ήταν σίγουρα το πιο έντονο καλοκαίρι των τελευταίων χρόνων, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συνολικό επίπεδο. Αυτά που άρχισαν να συμβαίνουν, μέσα σε μία ήδη δύσκολη εποχή, μας έφεραν αντιμέτωπους με τα όριά μας, μας προβλημάτισαν, μας δίχασαν, μας ανάγκασαν να πάρουμε αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον μας ή υπήρξαμε μέρος μιας γενικότερης ακυρωτικής διαδικασίας, σαν αλυσιδωτή αντίδραση.
Θόρυβος παντού και η μόνη ελπιδοφόρος ανάσα ήταν οι στιγμές δημιουργίας ανθρώπων που εκτιμάς, φίλων που αγαπάς ή απλώς συναδέλφων που αντέχουν και επιμένουν να πλέουν κόντρα στα φουρτουνιασμένα πελάγη.
Βρέθηκα στην τελευταία πρόβα των "Τρωάδων" στην Αθήνα – και την πρώτη τους ουσιαστικά ολοκληρωμένη, πριν το ταξίδι τους για την Επίδαυρο, όπου συγκινήθηκα με το μεγαλείο της Καριοφυλλιάς Καραμπέτη. Μιας ηθοποιού που με δίδαξε πολλά από τότε που την πρωτοείδα στην «Αντιγόνη» του Μίνου Βολανάκη και στην πορεία, όντας στη σχολή ακόμα, όταν είχα την τύχη να βρεθώ δίπλα της στην τηλεοπτική σειρά «Ασθενείς και Οδοιπόροι» όπου θαύμασα το ήθος, την τεχνική, τον επαγγελματισμό της, την τεράστια αφοσίωση, το σπουδαίο χάρισμά της. Από τότε με έχει συγκινήσει πολλές φορές σε όσες παραστάσεις την έχω δει μα θεωρώ ότι η ερμηνεία της στις Τρωάδες ήταν ο ορισμός του υποκριτικού πρωταθλητισμού.
Στο πλάι της στάθηκε επάξια η Μαρία Κίτσου, που με μέτρο και συνέπεια διαμόρφωσε μια άκρως συγκινητική και ανθρώπινη Ανδρομάχη και ένιωσα να φουσκώνω από περηφάνια για την αγαπημένη φίλη μου σε μια τόσο εξαιρετική της στιγμή. Και οι δυο μας ηθοποιοί αν βρίσκονταν στο εξωτερικό, θα συνομιλούσαν με διαφορετικά μεγέθη και ο κόσμος όλος θα είχε τη χαρά να τις θαυμάζει όπως εμείς εδώ στη μικρή τούτη μας χώρα. Αποτελούν για μένα οδηγό κουράγιου και ταλέντου κι από εκεί αντλώ δύναμη.
Η "Αντιγόνη" του Κωνσταντίνου Ντέλλα στη Φρυνίχου, στο μοναδικό αυτό χώρο του Θεάτρου Τέχνης, ήταν ένα ειλικρινές και εσωστρεφές ταξίδι που με ταπεινότητα και αμεσότητα, με ταξίδεψε σε ένα τόσο οικείο κείμενο σαν να το ακούω για πρώτη φορά. Ο Ντέλλας οδηγήθηκε από την ανάγκη του και το σεβασμό προς τους υπέροχους συνεργάτες του.
Ενώ ο Ευριπίδης Λασκαρίδης στο Relic, σε μια σόλο performance που είχα πρωτοδεί πριν καιρό, όταν είχε παρουσιάσει ως work in progress στο Εμπρός, έφτιαξε έναν γκροτέσκο χαρακτήρα, εξωφρενικά αστείο και ταυτόχρονα μελαγχολικό, με ένα ευφυές κοστούμι και με μια τεχνική, φωνητική και σωματική, που πάντοτε επιζητώ και θαυμάζω στους ερμηνευτές.
Από τις ξένες παραστάσεις που είδα το καλοκαίρι κατάλαβα πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος του σκηνοθέτη, μακριά από σκηνικά εφέ και παρκαρίσματα. Και εννοώ στη διδασκαλία του κειμένου, στην καθοδήγηση των ηθοποιών, στην ουσία του λόγου και της πράξης.
Με συγκίνησαν ιδιαίτερα οι "Μικρές Αλεπούδες", του Τόμας Οστερμάγερ, για τη σύγχρονη, απλή, μίνιμαλ ματιά του σε ένα μάλλον μελοδραματικό, προβλέψιμο κείμενο. Ιδιαίτερα οι δυο πρωταγωνίστριες, οι σπουδαίες Nina Hoss και Ursina Lardi έδωσαν ρεσιτάλ, κυριολεκτικά, μια και η τελευταία έπαιζε και πιάνο επί σκηνής, η οποία σε ένα απίστευτο κρεσεντάρισμα, κατά τη διάρκεια ενός απρόσμενου τελευταίου μονόλογού της, με κέρδισε αιώνιο θαυμαστή της.
Παράλληλα, υπήρξαν πολλά πράγματα που με έφεραν σε αδιέξοδο, με προβλημάτισαν, έριξαν ένα σύννεφο πάνω από το αιώνιο καλοκαίρι μου, με την ελπίδα να μη γίνει μόνιμη καταιγίδα. Η Ελλάδα νοσεί, η κοινωνία μας νοσεί κι όπως είναι φυσικό το θέατρο νοσεί. Όσοι ήμασταν έτσι κι αλλιώς μαθημένοι να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις, να συμμετέχουμε σε μικρές, ανεξάρτητες παραγωγές, να κάνουμε και άλλες δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα, πληγήκαμε ανεπανόρθωτα. Τα τηλέφωνα σταμάτησαν να χτυπάνε, οι συζητήσεις έμειναν στη μέση, τα όποια σχέδια δέθηκαν κόμπο, οι όποιες οφειλές έμειναν ανεξόφλητες, τα όποια όνειρα έμειναν να ταξιδεύουν με αερόστατο και να ελπίζουν να μην τελειώσουν τα καύσιμα για να οδηγηθούν σε μια αέναη ελεύθερη πτώση. Είδα ανθρώπους, φίλους αγαπημένους, γεμάτους ορμή και ανάγκη για δημιουργία, να σκοτεινιάζουν, να χάνουν την ελπίδα τους, να χάνουν τη δουλειά τους, να σφραγίζουν τα θέατρά τους, να κόβουν το νήμα με κάτι που για χρόνια συντηρούσαν με σκληρό αγώνα και τους κρατούσε ζωντανούς. Είδα μια άνιση κατανομή του «θεατρικού πλούτου», παράλληλα, που με άγχωσε μα με γέμισε πείσμα να συνεχίσω να επιμένω, να βγαίνω μπροστά, να αναπνέω οξυγόνο και να βουτώ πάλι στα βαθιά.
Μόνο έτσι μπορώ. Μόνο έτσι μπορούμε. Κι αυτό για μένα είναι η μόνη λύση. Δεν τα παρατάμε γιατί μόνο με αγώνα αξίζεις να λέγεσαι αθλητής. Και η μόνη διέξοδος από την απαισιοδοξία είναι να της κόψεις το «απ» και να την μετατρέπεις σε αισιοδοξία. Δεν υπάρχει χώρος για άλλο σκοτάδι και το φως ελπίζω να μας οδηγήσει και να μας συνεφέρει.