Η ΜΑΓΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΣΤΟ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟ
- Ημερομηνία: Κυριακή, 16/08/2015 14:00
Βρισκόμαστε γύρω στα 1952, μόλις λίγα χρόνια μετά, από την άφιξη του ραδιοφώνου στην Ελλάδα. Σε μια εποχή ανέχειας και αναλφαβητισμού, με το εισιτήριο του θεάτρου να κοστίζει ακριβά, αποτελώντας σπάνια πολυτέλεια, το ραδιόφωνο αναλαμβάνει δυναμικά, το ρόλο της ψυχαγωγίας.
Το θέατρο της Τετάρτης και της Κυριακής, εντασσόμενα στο πλαίσιο του νεοσύστατου τότε Δευτέρου Προγράμματος, καθιερώνουν το «αόρατο θέατρο». Το θέατρο που εξάπτει τη φαντασία, που αναθέτει στον κάθε ακροατή ξεχωριστά και εντελώς προσωπικά, να εντάξει τους ήρωες των θεατρικών έργων, στο δικό του φανταστικό σκηνικό, είναι εδώ. Ο απλός, φτωχός και λαϊκός πολίτης, αποκτά το ισχυρό πλεονέκτημα να «συνυπάρχει», έστω και στα ερτζιανά, με ογκόλιθους του ελληνικού θεάτρου, όπως ο Χορν, η Λαμπέτη, ο Παπαμιχαήλ, η Αρώνη, ο Κατράκης και εκατοντάδες άλλοι, αλλά και να «σκαρώνει» στο νου του κόσμους γοητευτικούς, βουτηγμένους στη μαγεία, σε συνεργασία με σπουδαίους σκηνοθέτες της εποχής. Με πάνω από εκατό έργα το χρόνο, το Θέατρο στο ραδιόφωνο, φέρνει τους ακροατές, σε επαφή με κλασικά διεθνή έργα, όπως ο «Κατά Φαντασίαν Ασθενής» του Μολιέρου, ο «Απρόσκλητος Επισκέπτης» της Αγκάθα Κρίστι, η «Φαλακρή Τραγουδίστρια» του Ιονέσκο, αλλά και ελληνικά, όπως η «Δεσποινίς Ετών 39» των Αλέκου Σακελλάριου - Χρήστου Γιαννακόπουλου, η «Χαρτοπαίχτρα» του Δημήτρη Ψαθά, το «Αμάρτημα της Μητρός μου» του Γεωργίου Βιζυηνού, η «Μέλισσα» του Νίκου Καζαντζάκη και πολλά ακόμη.
Οφείλω να ομολογήσω ότι η γοητεία που ασκεί το ακουστικό θέατρο, ακόμη και σήμερα, που ο καθένας έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μια παράσταση από κοντά, είναι απερίγραπτη. Θέλω να πιστεύω πως είμαι τυχερή, που διαθέτω μια αρκετά μεγάλη συλλογή αυτών των ραδιοφωνικών θεατρικών παραστάσεων, τα οποία κυκλοφορούσαν μέχρι πρότινος, μαζί με τη «Ραδιοτηλεόραση». Αισθάνομαι ιδιαίτερα ευτυχής, που η αγάπη μου για το ελληνικό θέατρο, και ιδιαίτερα για το «ραδιοφωνικό», με οδήγησε στην ικανοποίηση να συνταξιδεύω με όλα αυτά τα θηρία της τέχνης αλλά και να μεταφέρομαι σε δεκαετίες ξεχασμένες, πλάθοντας δίχως κανέναν περιορισμό τη δική μου θεατρική ατμόσφαιρα. Ατελείωτες διαδρομές με το αυτοκίνητο, έχουν μετουσιωθεί σε μαγικά ταξίδια, με συντροφιά αυτά τα ραδιοφωνικά θεατρικά αριστουργήματα. Θαρρείς πως το κάθε λεπτό μπορούσε να ξεπηδήσει μπροστά σου ο Δημήτρης Χορν και να σου σφίξει το χέρι, η Βουγιουκλάκη να σου τραγουδήσει έναν χαριτωμένο σκοπό, η Λαμπέτη να κλάψει για χάρη σου...
Ένιωθες την ανάσα του ηθοποιού στο πρόσωπό σου. Και τι φωνές Θεέ μου... Τι υποκριτική δεινότητα! Τι καταπληκτική ορθοφωνία! Αισθανόσουν δίπλα σου, σκιές παράξενες, από παντού ήχους μαγικούς...
Σοφά τα λόγια του Μ.Χατζιδάκι: «η τηλεόραση μας αιχμαλώτισε, το ραδιόφωνο όμως, μας μάγεψε»...