ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ - ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ
- Ημερομηνία: Τετάρτη, 23/08/2017 14:51
Αυλαία λοιπόν για τη Ζωή Λάσκαρη. Άλλο ένα λαμπρό αστέρι έσβησε από τον ουρανό μας. Απρόσμενα, απότομα, αναπάντεχα, αθόρυβα. Αφήνοντάς μας μνήμες πολλές και ανεξίτηλες. Από την ηθοποιό, τη γυναίκα, την κινηματογραφική σταρ, την πρωταγωνίστρια του θεάτρου. Ο Φιλοποίμην Φίνος την ξεχώρισε αμέσως μετά την ανάδειξή της σε Σταρ Ελλάς το 1959 στα Αστέρια της Γλυφάδας, τη μετονόμασε (από Ζωή Κουρούκλη που ήταν το πραγματικό της όνομα) και την έκανε από τα γνωστότερα και εμπορικότερα ονόματα του ελληνικού σινεμά, με το οποίο μεγαλώσαμε και ανδρωθήκαμε. Η Ρέα Νικολάου (Κατήφορος), η Μαρία Οικονόμου (Νόμος 4000), η Μυρτώ (Ένα Κορίτσι για Δύο), η Τζένη Ελευθερίου (Κορίτσια για Φίλημα), η Ζωή Ευτυχίδου (Τέντυ μπόι Αγάπη μου), η Στεφανία Καραλή (Στεφανία), η Μαίρη Κανιάτογλου (Οι Θαλασσιές οι Χάντρες), η Άννα Μασούρου (Μια Κυρία στα Μπουζούκια), η Καίτη Λαγοπούλου (Μαριχουάνα Στοπ) είναι λίγοι μόνο από τους πολλούςκινηματογραφικούς ρόλους που ερμήνευσε. Μας ταξίδεψε με την παρουσία, τη γλύκα, τη νεανικότητα, την ξενοιασιά, την αμεσότητα, τη δροσιά και την ομορφιά της. Και μας άφησε σαν παρακαταθήκη, υπέροχες αναμνήσεις είτε από κάτι παλιές, παιδικές, ασπρόμαυρες Κυριακές μεσημέρι στην κρατική τηλεόραση, είτε αργότερα από ενήλικα, αποενοχοποιημένα Σαββατόβραδα στις οθόνες της ιδιωτικής τηλεόρασης. Έγινε το κορίτσι που όλοι θέλαμε να γνωρίσουμε, να ερωτευθούμε, να αγαπήσουμε.
Αλλά και το θέατρο το υπηρέτησε. Για σαράντα και πλέον συναπτά έτη. Όταν άρχισε να σβήνει η λάμψη του ελληνικού σινεμά έκανε τα πρώτα θεατρικά της βήματα. Πρώτη της εμφάνιση σε αθηναϊκή σκηνή το 1970 με το έργο "Μαριχουάνα Στοπ" σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη, ενώ το 1972 πρωταγωνίστησε στους "Εραστές του Ονείρου" με τον Τόλη Βοσκόπουλο. Από τότε κύλησε πολύ νερό στη θεατρική της πορεία. Ξυπόλητη στο Πάρκο (1977) (Θέατρο Ακάδημος, σκην. Α. Αντωνίου), Η Κυρία του Μαξίμ (1979), (Θέατρο Διάνα, σκην. Κ. Μπάκας), Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθές (1983) (Θέατρο Μινώα, σκην. Στ, Φασουλής), Καινούργια Σελίδα (1990) (Θέατρο Πόρτα, σκην. Μίνως Βολανάκης), Ο Ορφέας στο Άδη (1994), (Βασιλικό Θέατρο, σκην. Ανδρέας Βουτσινάς), Τρεις Ψηλές Γυναίκες (1996) (Θέατρο Αθηνών, σκην. Ανδρέας Βουτσινάς), Ευαίσθητη Ισορροπία (2003) και Διαμάντια και Μπλουζ (2006) (Θεατρική Σκηνή Ζωή Λάσκαρη, σκην. Αθανασία Καραγιαννοπούλου), Ρόουζ (2011) και Ωραία Χρόνια (2013) (Θεατρική Σκηνή Ζωή Λάσκαρη, σκην. Άντολφ Σαπίρο), είναι ορισμένοι χαρακτηριστικοί θεατρικοί της σταθμοί που οι θεατρόφιλοι θυμόμαστε. Ερμήνευε με την ψυχή της, έπαιζε ρόλους που είχαν κάτι να της πουν και ανέβαινε στη σκηνή γιατί αυτό ήταν το οξυγόνο της, της έδινε ζωή. Και το θέατρο το υπηρέτησε με αγάπη και πάθος, ακριβώς γιατί το θεωρούσε αναπόσπαστο κομμάτι του εαυτού της
Μιλώντας όμως για τη Ζωή Λάσκαρη, είναι αδύνατο να μην αναφερθείς και στο κεφάλαιο γυναίκα. Αντιπροσώπευε μια αντικειμενική ομορφιά και η προσωπική της ζωή απασχόλησε πολλές φορές την επικαιρότητα και τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων. Γάμους έκανε δύο, τον πρώτο με τον επιχειρηματία Πέτρο Κουτουμάνο (1967, αποκτώντας μαζί του την κόρη της Μάρθα) και το δεύτερο με το δικηγόρο Αλέξανδρο Λυκουρέζο (1976, αποκτώντας μαζί του την κόρη της Μαρία-Ελένη), με τον οποίο έμειναν μαζί μέχρι το τέλος. Το 1985 η φωτογράφησή της στο ανδρικό περιοδικό Playboy, εκτόξευσε τις πωλήσεις του και μπήκε σε πολλά ελληνικά σπίτια. Ήταν μια κυρία που τίμησε στο έπακρο το όνομά της και απόλαυσε έντονα το δώρο της ύπαρξής της. Πέρα από γυναίκα, υπήρξε σύζυγος και μητέρα. Φυσικά και έκανε λάθος επιλογές, θνητή ήταν και ας έμοιαζε συχνά με αρχαία θεά. Είχε ελαττώματα και δε δίσταζε να μιλά γι' αυτά, να αυτοσαρκάζεται και να κάνει την αυτοκριτική της. Άλλωστε ο αναμάρτητος υμών "πρώτος τον λίθον βαλέτω". Έδωσε και πήρε αγάπη. Πάντα όμως στάθηκε συνεπής και δεν ξεπούλησε την ψυχή και την προσωπικότητά της για κανέναν και για τίποτα.
Αντίο Ζωή Λάσκαρη. Τέλος για σένα δεν υπάρχει. Το σώμα σου έφυγε, αλλά η δροσιά σου, η εικόνα σου, η ομορφιά σου παραμένουν πάντα ανάμεσά μας. Δε σου ταιριάζει η λέξη αποχαιρετισμός, αλλά η ευχή "εις το επανιδείν". Σ' ευχαριστούμε που ομόρφυνες με την παρουσία σου τη ζωή μας. Σ' ευχαριστούμε που από εδώ και πέρα θα πρωταγωνιστείς στις αναμνήσεις και τα όνειρά μας.