ΒΟΥΛΑ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗ. ΕΝΑ ΑΝΤΙΟ ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΠΛΑΣΜΑ
- Ημερομηνία: Σάββατο, 12/09/2015 18:23
Ήταν θυμάμαι Φεβρουάριος του 1976, όταν μόλις 7,5 χρονών, ανέβηκα τα σκαλάκια του Θεάτρου Αθηνών και διάβηκα τη μεγάλη πύλη της πρώτης μου θεατρικής μύησης. Ο θίασος Δημήτρη Μυράτ-Βούλας Ζουμπουλάκη ανέβαζε την παράσταση "Το Παιχνίδι του Έρωτα και του Θανάτου" του Ρομαίν Ρολάν κι εγώ ανυποψίαστος, έπεσα στα βαθιά, για να διαπιστώσω αν ξέρω κολύμπι ή όχι.
Η παράσταση δύσκολη, πολυεπίπεδη και το παιδικό μυαλό, δεν κατάφερε ίσως να συλλάβει όλες τις πτυχές ενός πολύ σημαντικού έργου.
Αυτές όμως που πέρασαν, χτύπησαν χορδές ευαίσθητες και έκαναν το ενδιαφέρον για το θέατρο και την τέχνη του, να ανάψει.
Μετά την παράσταση, πηγαίνοντας με μια κάποια δειλία ομολογουμένως, στα καμαρίνια και αφού περίμενα ευγενικά να τελειώσουν τα συγχαρητήρια οι συνάδελφοι και οι "μεγάλοι", της δίνω το χέρι και της λέω ένα θαρρετό "συγχαρητήρια κυρία Ζουμπουλάκη, ήσασταν υπέροχοι και εσείς και ο κύριος Μυράτ".
Με κοιτάει έντονα και μετά σκάει ένα πλατύ χαμόγελο, ανοίγει την αγκαλιά της, με αγκαλιάζει και μου λέει "σου αρέσαμε αγόρι μου; Αν και είσαι μάλλον μικρούλης για να βλέπεις τέτοια έργα, είναι σημαντικό να ακούς καλά λόγια από τα χείλη ενός παιδιού. Δε λένε ψέμματα και σου εκφράζουν ότι νιώθουν. Να έρθεις να μας ξαναδείς και στην επόμενη παράσταση που θα ανεβάσουμε τον Οκτώβρη, εδώ στο ίδιο θέατρο". Άλλη μια ζεστή αγκαλιά και βγαίνοντας από το καμαρίνι σκεφτόμουν πόσο καλή κυρία φαινόταν να είναι, αν και πρωταγωνίστρια.
Τον Οκτώβριο του 1976, πήγα στην πρεμιέρα της παράστασης "Χείμαρρος" του Μαξ Χάλμπε. Το θέατρο κατάμεστο, είχαν προσθέσει και καρεκλάκια και στο τέλος ο κόσμος χειροκροτούσε επί ένα πεντάλεπτο, όλο το θίασο.
Μπήκα στο γνωστό διάδρομο των καμαρινιών, δίπλα στη σκηνή του Αθηνών και περίμενα υπομονετικά τη σειρά μου. Όταν έφτασα κοντά της με κοίταξε και πάλι ερευνητικά και μετά, τα ακόμα βαμμένα μάτια της, έδειξαν να φωτίζονται. Με είχε θυμηθεί και στην αγκαλιά προστέθηκαν και δύο φιλιά.
"Ώστε τήρησες το λόγο σου και ξαναήρθες να μας δεις ε"; "Φυσικά, της είπα άλλωστε ευχαριστιέμαι πολύ αυτό που βλέπω".
Και τότε φώναξε τον κ. Μυράτ "Δημήτρη, Δημήτρη έλα να σου γνωρίσω κάποιον", που εμφανίστηκε στην πόρτα του καμαρινιού. Έκανε τις συστάσεις και αυτός με ευχαρίστησε για τα καλά λόγια που του είπα, με μια δυνατή και έντονη χειραψία. Αμέσως κατάλαβα ότι ήταν άλλος τύπος ανθρώπου, πιο σφιχτός, λιγότερο διαχυτικός και με άλλο τρόπο έκφρασης. Γι'αυτό ίσως αποτέλεσαν τόσο επιτυχημένο ζευγάρι τόσο στη ζωή όσο και στο θέατρο.
"Να μας έρχεσαι, δε θέλω να μας ξεχάσεις" μου είπε χαμογελαστή ενώ έφευγα από το καμαρίνι της, "θέλουμε θεατές σαν κι εσένα. Αγνούς και ειλικρινείς".
Και πως αλήθεια να μην ξαναπάω να τους δω και να τους απολαύσω στη σκηνή;
Τον Οκτώβριο του 1977 ο Δημήτρης Μυράτ διασκευάζει θεατρικά τους Διαλόγους του Πλάτωνα, σε μια παράσταση με τίτλο "Πλατωνικοί Διάλογοι". Η φιλοσοφία παντρεμένη με το θέατρο και το έργο παιζόταν καθημερινά. σε ένα θέατρο. όπου επικρατούσε κατανυκτική ησυχία και όλοι κρέμονταν από τη ροή του λόγου. Πλημμυρισμένος θεατρική μαγεία, πήγα στα καμαρίνια, όπου πλέον είχα γίνει κάτι σα γνωστός και φίλος.
Κοιτώντας την κυρία Ζουμπουλάκη στα μάτια, καταλάβαινες ότι δε σε αγκάλιαζε και δε σου μιλούσε μόνο ως θεατρίνα, αλλά και ως άνθρωπος. Είχε μπρίο, είχε ενέργεια, είχε μια εξωστρέφεια όχι πλαστή, αλλά αυθεντική και ειλικρινή. Έμεινα στα καμαρίνια κανένα εικοσάλεπτο, αναγκάζοντας τον πατέρα μου να έρθει να με αναζητήσει, έχοντας λιγάκι ανησυχήσει από την καθυστέρησή μου. Τον βλέπει η κυρία Ζουμπουλάκη, γυρνάει και του λέει "να μας τον προσέχεις, έχει γίνει κάτι σαν το γούρι μας σε αυτό το θέατρο. Και δε θέλω να χάσετε πρεμιέρα από δω και πέρα οικογενειακώς". Έτσι αυθόρμητη και χειμαρρώδης όπως ήταν, συνόδευε όλες της τις κουβέντες με χαμόγελο και λάμψη.
Το 1978 υπήρξε μια χρυσή χρονιά για τη μεγάλη πρωταγωνίστρια. Η "Φαύστα" του Δημήτρη Βερναρδάκη ανέβηκε το Δεκέμβριο στο θέατρο, όπου έπαιζε τον ομώνυμο ρόλο της δεύτερης συζύγου του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ενώ στην τηλεόραση πρωταγωνιστούσε σαν αυτοκράτειρα Ευδοκία στη σειρά "Πορφύρα και Αίμα" με το Νίκο Βασταρδή στο ρόλο του αυτοκράτορα Ρωμανού Δ' του Διογένη και το Δημήτρη Μυράτ, σαν Μιχαήλ Ψελλό.
Σα δεκάχρονος κοιμόμουν νωρίς, αλλά εδώ οι γονείς μου έκαναν μια εξαίρεση και μου επέτρεπαν να το παρακολουθώ, καθώς άρχιζε λίγο πριν τις 9 το βράδυ. Πήγα στην πρεμιέρα και πάλι και μετά στα καμαρίνια, δε με άφηνε να φύγω. Είχε κανονιστεί μια βραδιά έξω για όλο το θίασο στην κοσμική "Αθηναία" και επέμεινε στον πατέρα μου, να με αφήσει να πάω μαζί τους, έστω και για λίγο. "Έλα κυρ-Ηλία άσε να έρθει λιγάκι μαζί μας ο Γιώργος, θα τον προσέχουμε σα δικό μας παιδί, τον θεωρούμε γούρι μας".
Ο πατέρας μου ανένδοτος στην αρχή, κάμφθηκε όταν του προτάθηκε να έρθει και αυτός μαζί, για να αισθάνεται πιο σίγουρος. Και έτσι βρέθηκα σε μικρή ηλικία, μετά το θεατρικό μου... ντεμπούτο, να παίρνω μια γεύση από τη νυχτερινή Αθήνα της εποχής.
Δε θα είχε νόημα να απαριθμήσω μία προς μία τις παραστάσεις που παρακολούθησα στο ιστορικό Θέατρο, με το συγκεκριμένο θίασο και με άνδρωσαν σα θεατή.
Ξεχωριστή θέση στη μνήμη και την καρδιά μου έχουν τα Αγαπημένε μου Ψεύτη του Τζέρομ Κίλτυ (1981), Να Ντύσουμε τους Γυμνούς του Λουίτζι Πιραντέλλο (1983), Φθινοπωρινή Παλίρροια της Δάφνης Ντυ Μωριέ (1986) και Πικραγαπημένη του Υάκινθου Μπενεβέντε (1989). Παράλληλα με τη θεατρική παιδεία, αναπτύχθηκε και μια προσωπική σχέση, στην οποία ανακάλυπτα συνέχεια, καινούργια ψήγματα της ψυχοσύνθεσης μιας μεγάλης πρωταγωνίστριας, αλλά και ολοκληρωμένου ανθρώπου.
Θα αναφερθώ σε άλλο ένα γεγονός, που μου έχει μείνει ανεξίτηλο.
Αρχές Δεκεμβρίου του 1990 και μετά από συζήτηση που είχε προηγηθεί, ότι δεν είχα αξιωθεί ποτέ να δω από κοντά την Τζένη Καρέζη, η κυρία Ζουμπουλάκη μου προτείνει να πάμε να δούμε μαζί το "Διαμάντια και Μπλουζ" της Λούλας Αναγνωστάκη, στο Θέατρο Αθήναιον. Πήγαμε και είδαμε μια υπέροχη παράσταση, την τελευταία της μεγάλης ηθοποιού. Πηγαίνοντας στα καμαρίνια, με σύστησε στην κυρία Καρέζη και ένιωσα ότι σύστηνε συγγενή της, τέτοια ήταν τα γλυκά και επαινετικά λόγια που χρησιμοποίησε. Η συγκίνηση μεγάλη, να είμαι στην κουβέντα για θέατρο, με δύο μεγάλες ηθοποιούς, καθόλου ντίβες και με βαθύ το ανθρώπινό τους στοιχείο.
Και η κυρία Καρέζη γλυκιά, προσεγγίσιμη και με μια αμεσότητα που σε έκανε να την αισθάνεσαι δίπλα σου. Όταν της είπα, ότι ήταν συγκλονιστική, στη σκηνή που τραγούδησε το "Χάθηκα μέσα στη ζωή μου", στην οποία και δάκρυσα, μου απάντησε "αυτό να κρατήσεις παιδί μου από μένα, την ερμηνεία και το δάκρυ. Και η αγάπη όλων σας που με χειροκροτούσατε με τόση ένταση στο τέλος, είναι για μένα απίστευτη δύναμη, μια δεύτερη ζωή". Φεύγοντας με φίλησε και υπάρχουν φορές, που ξαναβλέποντας το κομμάτι αυτό στο YouTube, νιώθω ακόμα αυτό το φιλί στο μάγουλο.
Η κυρία Ζουμπουλάκη μου έλεγε στο γυρισμό πόση εσωτερική δύναμη έκρυβε μέσα της αυτή η γυναίκα. Και πόσο θαύμαζε τη διαρκή της πάλη με τον καρκίνο.
Τη Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου, που η κυρία Βούλα Ζουμπουλάκη μετακόμισε μόνιμα στη γειτονιά των αγγέλων, για να βρει τις φίλες της και το μεγάλο έρωτα της ζωής της το Δημήτρη Μυράτ, εμένα με κατέκλυσαν οι αναμνήσεις από την κορυφαία ηθοποιό αλλά και τον υπέροχο και γλυκό άνθρωπο που γνώρισα στο περιθώριο των παραστάσεων.
Ένα αντίο είναι αυτό το κείμενο και ένα μεγάλο ευχαριστώ για τα όσα κέρδισα από εσάς, αγαπημένη, όλα αυτά τα χρόνια. Καλό ταξίδι κυρία Βούλα, θα σας θυμάμαι πάντα, με περισσή αγάπη.